ครั้งหนึ่งเขาเคยทำให้เธอหวั่นไหว และครั้งหนึ่งเขาก็เคยทำให้เธอเกลียดเข้าไส้ สิบปีผ่านไป เธอกับเขาต้องแต่งงานกันเพียงเพราะความจำเป็น และทำหน้าที่สามีภรรยาอย่างไร้หัวใจ

เมื่อความสัมพันธ์เพียงข้ามคืน ทำให้เกิดหนึ่งชีวิตที่เธอไม่สามารถปกป้องได้ จึงจำยอมฝากลูกไว้ให้เขาเลี้ยง

เธอกับเขารู้จักกันมานาน แต่ไม่ได้อยู่ในชีวิตของกันและกัน วันหนึ่งเขาก็เข้ามาปั่นป่วนหัวใจของเธอ ให้ตกลงไปในหลุมพรางที่เขาขุด โดยไม่รู้เลยว่าเขาคือใครอีกคนที่อยู่ในชีวิตเธอมานาน

เธอคิดว่าเขาร้าย แต่สุดท้ายกลับไม่ตรงปก

เขา ผู้ชายเอาแต่ใจ เจอหน้ากันทีไรก็ชอบกวนประสาท พูดจาร้ายกาจ ชอบทำให้เธอโมโห แต่ก็เป็นเขา คนที่ช่วยเธอทุกครั้งเมื่อเจอเรื่องเดือดร้อน เราสองคนเหมือนมีแรงดึดดูดเข้าหากัน

เมื่อฉันรู้สึกดีกับพี่รหัสของเพื่อนสนิท แต่มันดันพูดกรอกหูตลอดเวลาว่าอย่าริลองของ เพราะได้ไม่คุ้มเสีย และที่ตลกร้ายไปกว่านั้น ทุกคนเข้าใจว่าฉันกับมันเป็นแฟนกัน จะยั่วใครก็ไม่ได้ จะอ่อยใครก็ไม่สุด

เธอคือผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน เขาคือผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว

สถานะระหว่างเรามันคืออะไร เพื่อน หรือคนรัก ถ้ามีใครอีกคนเข้ามาแทรกกลาง คำว่าเพื่อนยังจะใช้มันอยู่ไหม

เธออยากเป็นคนรักของเขา แต่เขากลับให้อยู่ในสถานะเด็กเลี้ยง ถึงอยากจะได้ผัวหล่อรวย มีเงินใช้ไปทั้งชาติ ถ้าเป็นได้แค่นั้นก็อย่าเป็นอะไรกันเลยดีกว่า

มาตราฐานผู้ชายของเธอสูง แต่เขาก็เข้ามาสั่นไหวหัวใจของเธอให้เต้นแรงได้ ก็หน้าตาเขาเหมือนไอดอลของเธอขนาดนั้น ตรงสเปคขนาดนี้ แถมยังเข้าอกเข้าใจ น่ารักมุ้งมิ้ง ไม่ลองก็ไม่รู้ใช่มะ

“ฉันไม่ชอบคนที่ไม่เป็นงาน” แกริคพูดย้ำแล้วก็หลับตาเอนหลังพิงโซฟา ตอนนี้เขาอยากปลดปล่อย เพราะอัดอั้นมาตั้งแต่เมื่อคืน พิรุณรักตาหลุกหลิกมองคนที่หลับตาอยู่ นึกถึงหนังที่ตัวเองดูและคำแนะนำของเพื่อน

"นี่ยั่วกันใช่ไหม" "ใครยั่ว นี่ปล่อยนะ" "ช่วยหน่อย นะริน ช่วยแฟนหน่อยนะครับ" ถึงเวลาผมอ้อนบ้าง คือผมทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าไม่ได้สักอย่างผมคงลงแดงตาย "ช่วยยังไง ฉันไม่ทำหรอกนะ"

เพราะคำพูดของคนอื่นทำให้ชื่อเสียงของฉันติดลบ แต่ผู้ชายเฉื่อยชาคนนั้นกลับบอกว่าเขาไม่ได้มองคนแค่ภายนอก ไม่สนใจอดีตของฉัน เรื่องราวของเราจึงเริ่มขึ้น

เพราะความเหงา ความเศร้าที่กัดกินหัวใจ ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งคิดทำอะไรบ้าๆ มันคือความท้าทายที่สุดในชีวิตของเธอ ความสัมพันธ์ทางกายที่มีข้อจำกัดแค่ เพื่อนนอน จึงเริ่มขึ้น

“รู้ไหม ผมไม่สนหรอกนะว่าในห้องจะมีเด็กอยู่ด้วย”มือใหญ่ขยำก้นงอนไปหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว “คนผีทะเล ปล่อยนะ”กันตาทุบลงที่หน้าอกแน่น แต่มีหรือที่คนหน้ามึนจะฟัง ใบหน้าหล่อเหล่าซุกไซ้อยู่ที่ซอกคอหอมกรุ่น

คำก็เด็กสองคำก็เด็ก เธอพูดใส่หน้าเขาไม่รู้กี่ครั้งว่า ไม่ชอบเด็ก แล้วไง ก็คนมันชอบไปแล้ว เขาจะทำให้เธอเปลี่ยนใจให้ได้