- 9
- 239
- 0
- 0 (0)
ในเมื่อหลี่เยว่หนิง‘ต้องการอยู่ในเรือนตระกูลเสิ่น นางจำต้องใช้ทุกวิธีเพื่อเอาใจญาติผู้พี่หน้าตายผู้นั้น ทว่าเรื่องราวมิได้ง่ายดายอย่างที่นางคิด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวที่แสนจะชิงชังนางเหลือทน!
ในเมื่อหลี่เยว่หนิง‘ต้องการอยู่ในเรือนตระกูลเสิ่น นางจำต้องใช้ทุกวิธีเพื่อเอาใจญาติผู้พี่หน้าตายผู้นั้น ทว่าเรื่องราวมิได้ง่ายดายอย่างที่นางคิด เมื่อต้องเผชิญหน้ากับพี่สาวที่แสนจะชิงชังนางเหลือทน!
ปันฮัว’ทะลุมิติเข้ามาในนิยายแต่โชคร้ายที่เป็นใครไม่เป็นดันเป็นเมียชั่วคราวที่วันหน้าจะถูกพระเอกทอดทิ้ง !
เยี่ยหลี'เป็นเด็กกำพร้าที่สนิทสนมกับความครัวแซ่หวัง น่าเสียดายที่เธอเสียสละทำงานแทบตายเพื่อส่งเสริมให้หวังรุ่ยได้มีโอกาสเรียน แต่หลังจากที่เขาประสบความสำเร็จ สิ่งแรกที่เยี่ยหลีได้รับคือใบหย่าจากสามี!
มู่หยวนหลัน’ เคยเป็นอดีตนักฆ่าในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด ไม่ทันได้ชีวิตหลังเกษียณก็ต้องมาป่วยตายเสียก่อน แทนที่วิญญาณจะได้ไปเกิดใหม่กลับข้ามมิติมายังยุคโบราณ ซ้ำยังทำอาชีพสุดแสนจะพิลึกพิลั่น!
สู้รบปรบมือกับเหล่านางสนมของจักรพรรดิมาหลายปี สุดท้ายเสิ่นเหยา'กลับแพ้ราบคาบ สูญสิ้นแม้กระทั่งบุตรในครรภ์!
อวิ๋นเจีย’เป็นเมนระดับตัวแม่ของพระเอกในนิยายเรื่องบุรุษยอดนักปราชญ์แห่งยุค ทว่าพอข้ามมิติมาอยู่ในนิยาย ไฉนอวิ๋นเจียกลับถูกส่งมาอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพระเอกคนโปรดไปได้เล่า!
"ห้ามกัดปากข้า" นางเม้มปากตนเองแน่น ไม่ให้อีกฝ่ายใช้ปากกัดนางได้อีก หนานกงป๋อหย่า' ไม่เพียงไม่ทำตาม ยังโน้มตัวเข้ามาใกล้นางมากกว่าเดิม
เธอไร้เดียงสาเกินไป ’ โลกใบนี้นี้น่ะ ไม่ใช่ว่าทุกคนมีอะไรกันแล้วต้องคบกันเสียที่ไหนล่ะ?.... มู่หว่านจำได้ดีว่าไอ้บ้องยักษ์พูดกับเจ้าของร่างคนเดิมไว้แบบนี้!
หลี่เมิ่งหลี ‘ทะลุมิติมาอยู่ในนิยายที่ตัวละครชื่อเหมือนเธอ แต่ในเรื่องเมิ่งหลีเลือกฝั่งผิด ยังไม่ทันได้มีบทพูด เมิ่งหลีก็ตายอย่างอนาถแล้ว!
เพื่อต้องการเป็นนักร้องดัง ‘เซี่ยฉู่หลาน’จึงยอมเสียศักดิ์ศรีตกลงเป็นภรรยาลับให้กับทหารยศผู้บัญชาการ ไม่คิดว่าเรื่องนี้จะสร้างปัญหาให้เซี่ยฉู่หลานคนใหม่ที่ข้ามมิติมายุค 80 นี่แทน!
อาจเพราะ เมิ่งสืออี’ดันมีเจ้าเต้าหู้น้อยกับตัวร้ายในนิยาย ทำให้ชีวิตนอกบทของตัวประกอบอย่างเธอวุ่นวายไม่รู้จบ…
... เขาอยากฆ่าคนวางเพลิง นางก็จะหาน้ำมันให้ เขาอยากพิชิตใต้หล้า ฉะนั้นนางก็จะเป็นเป็นฝ่ายพิชิตใจเขาเอง!
แคว้นจะพังพินาศหรือล่มสลาย หาใช่ธุระอันใดของเสิ่นหลีไม่!
ตัวข้าในชาติก่อนช่างโง่งมนัก’ หลงนึกว่าเพียงรักอย่างสุดใจ ย่อมได้รับความรักกลับคืนมา ยอมกระทั่งย่ำเดินบนเปลวเพลิง อ่าาา เสิ่นจินเย่วนะเสิ่นจินเย่วสมควรแล้วที่เจ้าตายอย่างอนาทเช่นนั้น…
