เรื่องกินเรื่องใหญ่

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว

คิโวทอส สรวงสวรรค์บนดินในความคิดของหลายๆคน แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเต็มไปด้วยความลับที่ซ่อนอยู่และอนาคตที่อาจพาไปสู่ทั้งความหวัง... และจุดสิ้นสุดของมนุษยชาติ

ฉันไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเป็นของเขา

ถูงส่งไปเป็นตัวประกอบในมังงะฮาเร็มกินผัก ใครอยากเป็นตัวประกอบ? ผมจะเป็นตัวร้าย! งั้นผมจะแย่งนางเอกให้หมดเลย!

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

รัฐมนตรีที่ไม่นึกไม่ฝันว่าตนจะถูกอัญเชิญไปต่างโลก ด้วยพลังของระบบปัญญาประดิษฐ์ที่มากับเขา รัฐมนตรีก็ได้สาบานจะขออุทิตตนในการพัฒนาประเทศนี้สู่มหาอำนาจ.

...เมื่อคนเป็นลูกอยากจะมี "แม่" ขึ้นมา แล้วอย่างนี้คนเป็นพ่อจะอยู่เฉย ๆ ได้ยังไงล่ะ เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...

หลังจากการปรากฏตัวของสิ่งที่เรียกว่าลูกท้อทำให้ความเท่าเทียม​ทางเพศ​นั้นหายไป​ แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีใครหนีความตายพ้น "เจ้าคิดว่าจะเอาชนะพวกเราเทพสายฟ้าได้งั้นเหรอ" "ส่งหัวมาซะ"

ว่าที่ไท่จื่อเฟย กลับต้องแต่งให้อ๋องปิศาจ อ้วนแก่ลงพุง ผมขาว น่ารังเกียจ แถมแต่งเข้าเป็นอนุ แทนคนรักของอ๋องปิศาจที่กลายเป็นไท่จื่อเฟย ชะตาพลิกผัน สายฟ้าฟาดไม่ทันตั้งตัว

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

เมื่อตัวเอกของเราในวัย 20 ปีต้นๆ ที่ทั้งสุขุมและเยือกเย็นแต่ต้องการที่จะไปต่างโลกให้ได้เลยตัดสิ้นใจเด็ดเดียวโดยการกระโดดเข้าใส่รถบรรทุกมันชะงั้นมันเลยทำให้พระเจ้าต้องมานั่งปวดหัวไปกับมันด้วย

ชายที่ตายโดยโรคหัวใจได้เจอพระเจ้า จะเป็นไงต่อโปรดติดตามตอนต่อไป

“แนนนี่ไม่อยากได้แล้วค่ะ ไม่อยากได้อะไรจากพี่ทั้งนั้น เราจบกันแค่นี้เถอะนะคะ” “ช้าไปแล้วอีหนู เพราะตอนนี้พี่อยากได้และไม่จบ เผื่อไม่รู้พี่จะบอก” “แนนนี่เป็นของพี่ ที่รักของกองทัพ"

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...