อารอน ไมเคิล เป็นนักเรียนธรรมดาที่กำลังจะสำเร็จการศึกษาในสัปดาห์หน้า แต่เขาถูกไล่ออกด้วยเหตุผลที่ไม่แน่นอน นอกจากนั้นเขายังมีหนี้การศึกษาจำนวนมากและไม่มีใบประกาศนียบัตรที่จะช่วยให้เขาหาเงินมาชำระหนี้ไ

ข้าคือคนหาใช่โค ที่จะต้องอดทนมองดูท่านกับนางบำเรอรักกันได้ตลอด

ถ้าระบบให้เงินคุณหนึ่งหมื่นหยวน คุณจะใช้มันยังไง ถ้าต้องใช้ให้หมดภายในสิบนาทีล่ะ แล้วถ้าใช้ไม่หมดก็ต้องตายล่ะ คุณจะยอมรับได้ไหม

ความฝันของชินคือการเป็นฮันเตอร์ก็ต้องผ่านการการทดสอบที่ยากลำบาก แต่เมื่อได้รู้ถึงเส้นทางใหม่ที่จะนำเขาสู่บางสิ่งที่ไม่คาดคิด พอรู้ตัวอีกที ความเป็นไปของมนุษยชาติก็อยู่ภายใต้มือของเขาไปเสียแล้ว

นางใช้ชีวิตอยู่ในโลกนิยาย กระทั่งเนื้อเรื่องจบลง อิสระที่วาดฝันเอาไว้ก็มาถึง! ถ้าไม่ติดว่าเจ้าตัวร้ายคนนั้นดันไม่ยอมปล่อยนางและพร่ำให้รับผิดชอบเรื่องในคืนนั้น โธ่! ก็แค่นอนด้วยกันครั้งเดียวเองนะ!

เฉินตูหลิง ข้ามถนนอยู่ดีๆ ก็ถูกคนชั่วชนตาย แต่ครั้งนี้เป็นความผิดของสวรรค์ เพราะดวงเธอยังไม่ถึงฆาต สวรรค์จึงให้เธอระลึกชาติได้ ให้เธอมีความสามารถของชาติก่อนติดตัว และให้เธอเกิดใหม่ในร่างเด็กสาวตัวแสบ

ในปี1970เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของหญิงสาวที่ทำงานหนัก ไม่ได้ดูแลตัวเองพ่อแม่ของเจ้าของร่างก็เสียแล้ว เหลือเธอกับสามีจอมเย็นชาที่วันๆ แทบจะไม่พูดอะไรเลย ให้ใช้ชีวิตกันแค่สองคน

บิดานางบังอาจนักที่บังคับให้ข้าแต่งงานกับนาง เหอะ อย่าคิดเลยว่าข้าจะยอม เพราะยอมอยู่แล้ว!!!

เรื่องความรักจากสามีนางไม่ต้องการอยู่แล้ว สิ่งที่ต้องการคือรอยยิ้มของบุตรสาววัยสี่เดือนต่างหาก สามีนะหรือ เขาไม่ได้สำคัญอะไรในสายตานางเลยสักนิด

ตามหึงตามหวงทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

วรรนารี เป็นหมอทหารเดินทางกลับจากการรักษาชาวบ้าน และกำลังนั่งรถลงจากเขาที่ค่อนข้างชัน ฝนก็ตกหนัก จนรถลื่นตกเขา เธอน่าจะตายแล้วไม่ใช่หรือ แล้วเธอมาอยู่ที่ไหนกัน

จื่อซีผู้ทะลุมิติมาแบบงงๆข้ามเวลามาทั้งทีเป็นคุณหนูลูกผู้ดีไม่ได้รึไง?ทำไมต้องมาเป็นยาจกแบบนี้กันเล่า! ไอ้ระบบเฮงซวยนี่ยังเตือนไม่หยุดว่าต้องหาสามีอีก!ก่อนจะหาสามีเอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนดีกว่ามั๊ย?!

จะทำอย่างไรหนุ่มสุดหล่ออย่างผมต้องย้อนมาในยุค70ของจีนที่แสนแร้นแค้น แต่นั้นยังไม่เท่าไร แต่ที่ผมนอนเอาตีนก่ายหน้าผากอย่างนี้เพราะผมดันมาอยู่ในร่างของผู้หญิงที่สามีแล้ว แถมยังมีลูกสาวตั้ง2คน

ดาวที่สวยงามยามค่ำคืน แต่สำหรับเธอเปรียบเสมือนดาวอาภัพ (เรื่องแรกที่แต่งในชีวิตถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย) (โรคที่มีในเรื่องไม่มีอยู่จริงแค่ได้แรงบันดาลใจจากโรคแพนิคเท่านั่น)

“อยู่ด้วยกันเถอะนะ อย่างน้อยก็เพื่อลูกของเรา” แม้จะเป็นคำขอที่ฟังดูเห็นแก่ตัว แต่มันน่าตลกตรงที่คำพูดนั้นสามารถเหนี่ยวรั้งเขาไว้ได้...

อุบัติเหตุทำให้ฉันเสียชีวิต ลมหายใจสุดท้าย ฉันคิดถึงแม่สุดหัวใจ หวังว่าแม่จะเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้ แม่หนูอยากบอกว่า"หนูรักแม่"ลาก่อนแม่จ๋า แต่..อยู่ดีๆฉันตื่นขึ้นมาในวัย8ขวบวันที่พ่อขอหย่าแม่

ถ้ามีโอกาศกลับไปแก้ไขอดีตเธอจะช่วยให้เขาสมหวังกับคนที่เขารัก ส่วนเขาในช่วงสุดท้ายของชีวิตเขาเพิ่งจำเธอได้ และถ้าเขาสามารถแก้ไขอดีตได้เขาจะชดเชยทุกอย่างให้กับเธอ ความอลเวงจึงบังเกิด ใครจะสมหวังกันนะ

อยู่ ดีดี ก็ตาย ตายแล้วแทนที่จะจบแต่ดันได้มาเกิดใหม่ ถ้าเกิดดีดี จะไม่ว่าเลย ทำไมต้องมาเกิดเป็น แม่ไอ้เด็กร้ายกาจ พวกนี้ด้วยนะ ก้านมะยมในมือแม่สั่น

เพราะเธอคือดวงตะวันที่ทำให้ชีวิตของเขากลับมาสดใสอีกครั้ง

“ข้ารู้สึกขยะแขยงที่ต้องใช้สามีร่วมกับคนอื่น แค่คิดว่าข้าต้องนอนหายใจบนเตียงด้วยกัน ข้าก็อยากจะอ้วกแล้ว”