เมื่อเจ้าสาวหายไปในคืนเข้าหอ ความแค้นจึงอัดแน่นในหัวใจของเจ้าบ่าว ทางเดียวที่จะทะลายความแค้นนั่นลงได้ ก็คือลากตัวคนที่เกี่ยวข้องคนเลวมาลงทัณฑ์!

“มีคนรอรับเลี้ยงแล้วหรือไง ถึงอยากไปจากฉัน” “เปล่าค่ะ” “แล้วทำไมถึงอยากไปจากฉัน หรืออยากออกไปลองกับคนอื่น” “นายหัว!”

เธอจะทำอย่างไร เมื่อคนใกล้ตัวกลายเป็นคนอันตรายที่สุด!

“คุณพันจะให้เกลียวช่วยอะไรเหรอคะ” “ผมอยากมีลูก!” “เอ่อ...” เกวิตาถึงกับพูดอะไรไม่ออก เมื่อจู่ๆ เจ้านายหนุ่มก็นึกอยากมีลูก อยากมีเธอไม่ว่าหรอก แต่บอกอยากมีลูกต่อหน้าเธอนี่สิ จะให้เธอตอบอย่างไร

"ฉันเชิญเธอทำหน้าที่ภรรยาดีๆ แล้ว แต่เธอปฏิเสธมันเอง ก็อย่ามาว่าฉันโหดร้ายป่าเถื่อนก็แล้วกัน" สิ้นเสียงเหี้ยมเจ้าของเรือนกายใหญ่ก็ย่างสามขุมเข้าใกล้ร่างเล็ก

“อื้อ!!” กัญชลาพยายามส่งเสียงต่อต้าน ขณะที่ปากอิ่มยังคงถูกบดจูบอย่างเร่าร้อนจนร่างกายของเธอเกิดกระแสบางอย่างจนไม่น่าให้อภัย

เพราะคำทำนายของแม่เฒ่าทำให้ชีวิตของเธอต้องผกผัน ถูกขับไล่ออกจากหมู่บ้านไม่พอ ยังต้องกลายเป็นเมียจอมโจร ด้วยความจำใจ เพื่อความอยู่รอด

“คุณมันเจ้าเล่ห์” “ผมไม่ได้เจ้าเล่ห์ แต่ผมตั้งใจทำห้องนี้ไว้ให้ลูกของเรา และคิดว่าลูกโตก็จะปิดตายประตูลับ” “ฉันไม่เคยคิดจะมีลูกกับคุณ!”

“อื้อ!” “นิ่งๆ เวธกา” นักรบยอมตัดใจจากความหวานมากระซิบดุเจ้าของเรือนกายน่าปรารถนา จากนั้นก็ซุกใบหน้าเข้ากับซอกคอหอมละมุน กดปากจูบ ขบเม้มเบาๆ แต่ถึงจะเบา แต่ก็ทิ้งร่องรอยฝากไว้เอาไว้

“ก็ดีนะ แต่ไปนวดในอ่างดีกว่า นวดเสร็จ ฉันอยากอาบน้ำต่อ แล้วก็กินเธอต่อ หรือกินเธอก่อน แล้วค่อยอาบน้ำดี” เจ้าของเสียงยิ้มมีเลศนัย ส่วนคนฟังแก้มเริ่มแดงระเรื่อ “คุณชานนท์นี่พูดอะไรก็ไม่รู้” นราวดีบ่นอุบ

“อะ…อะไรนะ” “แค่บอกจะจูบถึงกับติดอ่างเลยเหรอ นี่ถ้าทำมากกว่าจูบ คุณคงจะร้องอ๊าๆ ทั้งวันทั้งคืนแน่เลย”

“คุณพนา” คนถูกเรียกหยุดเดินก่อนจะหันมาทางสาวร่างเล็ก “มีอะไร หรือคิดจะหนี งั้นผมจะเตือนเอาไว้ว่าคุณหนีไม่รอดหรอก” “ฉัน...ฉันไม่ได้จะหนีซะหน่อย” พนาฟังแล้วก็ยิ้มมุมปาก “งั้นมีอะไรก็ว่ามา

“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงที่คุ้นหูนั่นทำให้คนที่กำลังคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นสะดุ้ง “คุณ...คุณพี” หญิงสาวถอยหนีทัน ก่อนจะกระชับเสื้อคลุมอาบน้ำ ที่เธอน่าจะใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะก่อน แต่ก็ไม่ทัน

ปัญหาที่ถาโถมเข้าใส่ ผลักดันให้เธอตกอยู่ในวังวนราคะจนอยากจะถอนตัว!

“น้า ทำไมน้าทำกับฉันแบบนี้” ดาหลาอยากลาตายจริงๆ แค่คิดว่าต้องไปแต่งานกับคนอายุคราวปู่ “น้าก็ไม่อยากทำแบบนี้ แต่มันจำเป็น แกก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าไอ้คนพวกนั้นมันร้ายแค่ไหน” “ฉันรู้น้า แต่ฉันไม่อยาก

“ทรรศิกา! ถ้าเธอถอดแหวน ฉันจะถอดเสื้อผ้าเธอ!”

เขมทัตถอยมือห่างจากผ้าห่มที่จับคลุมร่างเจ้านายคนสวยได้ไม่กี่นาที เจ้านายคนสวยก็ปัดออกมาอยู่ร่ำไป ทำให้ความอดทนที่เขาพยายามระงับเอาไว้ยิ่งลดถอยน้อยลงไปทุกที "คุณโรสอย่าดึงผ้านะครับ”

“อื้อ! คีรินทร์” นัทธนิตาเบี่ยงหนีจูบที่ดูจะเร่าร้อนทุกขึ้นวินาที “ครับ ที่รัก” เขาขานตอบด้วยเสียงกระเส่า