ข้าพเจ้าเห็นพระสูตรสำแดงพลังแจ่มแจ้งแล้ว ว่ามันสามารถชุบชีวิตทหารญี่ปุ่นทั้งหมวดให้กลับมามีชีวิตได้ ก็คำนึงไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน จนได้ข้อสรุปว่า “ต้องเผาทำลายในทันที”

“ลือกันว่ามันเป็นพืชจากนรก ไร้ผู้ใดล่วงรู้แหล่งกำเนิด มันอาจมีผีสถิตอยู่คล้ายว่านปอบหรือว่านกระสือ แต่พืชพวกนี้มีคนรู้ป้องกันได้...ต่างกับห่าเรื้อนที่เป็นเพียงแค่เรื่องเล่า!”

บางทีสังคมไม่ได้ทำให้ผิดหวังหรอก แต่เป็นอุดมการณ์ของฉันต่างหากที่ทำตัวเอง

สาเหตุที่คณะเดินทางจากกรุงเทพฯ สามารถเอาตัวรอด บุกบั่นมาถึงอาณาจักรมรกตนครได้ ส่วนหนึ่งก็คงหนีไม่พ้นทักษะของหัวหน้าคณะเดินทาง ‘ม.ร.ว เชษฐา วราฤทธิ์’

นี่เทพแห่งโชค...เรื่องจริงเหรอ...ว่าแกน่ะ ให้พรได้ทุกข้อ!

“พบบุปผาในพงไพร อุปมาดั่งพบมณีในถ้ำ มาตรว่าหมกใต้โคลนตม ล้างออกก็ยังงดงาม ได้เจียระไนหน่อยก็ทอแสง ผิดกับเศษแร่ที่ต่อให้หลอมใหม่เพียงใด ก็หลอกลวงได้เพียงภายนอก"

เรื่องวุ่น ๆ ของนักเขียนหนุ่มคนหนึ่ง ที่ต้องเผชิญระหว่างวิ่งออกกำลังกายในปักกิ่งยามวิกาล

เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อไว้อาลัยถึงอาจารย์โทริยามะโดยเฉพาะ เพราะท่านคือหนึ่งในแรงบันดาลใจสำคัญ ที่ทำให้ผมเริ่มเขียนนิยาย

—A mocking version of the masterpiece “Kentucky derby is decadent and depraved” [ผลงานล้อเรียนเรื่องสั้นชิ้นโบแดงของ ฮันเตอร์ เอส ทอมป์สัน]

—A mocking version of the masterpiece “Fear and Loathing in Las Vegas” [ผลงานล้อเรียนนิยายชิ้นโบแดงของ ฮันเตอร์ เอส ทอมป์สัน "เละตุ้มเปะที่ลาสเวกัส"]

“ของดี ๆ เหล่านั้นมันเป็นสิ่งสมมติ ไม่มีอะไรดีแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก”

เพชรแท้ย่อมมีตำหนิ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอจะผ่านอะไรมาบ้าง แต่ตอนนี้เธอคือดวงใจของฉัน

หากท่านผู้อ่านสงสัย ว่าทำไมเรื่องนี้ถึงไม่มีชื่อ ก็โปรดพิจารณาเรื่องราวที่ผมจะถ่ายทอดต่อไปนี้ แล้วลองวิเคราะห์ดูว่า ท่านจะตั้งชื่อมันว่าอะไร

"อันตัวพี่เคยประสบพบเจอนารีในเมืองมาก็มาก แต่ก็หาความจริงใจเสียมิได้ เมื่อเทียบกับบุปผาในพงไพรที่งดงามทั้งจากภายนอกและภายใน ก็มิอาจหาใครเทียบได้เลยหนา แม่กัลยาณี”"