พงศ์พัชรา

สำหรับจตุรเทพหน้าที่ย่อมต้องมาก่อนหัวใจ ยิ่งสตรีที่ตนพึงใจเป็นเพียงสตรีสามัญชนมิมีอำนาจภูมิหลังของครอบครัวคอยปกป้องก็ยิ่งต้องปล่อยนางไป

ดินแดนโบราณสุดงดงามในวัฒนธรรมประเพณีที่คุ้นเคย พวกเขาและเธอรอให้ไปร่วมเดินทางและเติบโตในดินแดนแห่งนี้ด้วยกัน หวังว่าจะพบกัน ณ สุวรรณภูมิ

“โห่ ถ้าเป็นหนูนะ โดนคลุมถุงชนแล้วพระเอกหล่อขนาดนี้ หนูจะรีบแต่งเลย ไม่โวยวายแบบนางเอกหรอก” “แกจำลูกน้ามาศได้ไหม ที่ไปเรียนเมืองนอก ตอนนี้เขา…” “แต่งค่ะ!”

ถ้าไม่เห็นแก่อิสรภาพที่จะได้อย่าหวังเลยว่าคนอย่างตนจะยอมแต่งงานกับผู้หญิงที่ดูจืดชืดแบบนี้ คนอะไรมีอยู่ไม่กี่สีหน้าแถมยังนุ่งขาวห่มขาวตลอดเวลาอย่างกับแม่ชี ยิ่งมองก็ยิ่งหมดอารมณ์!