“แต่ถ้าถามว่าข้าวจานนั้นกับคุณอย่างไหนน่ากินกว่า ตอบได้เลยว่าคุณ” “เป็นนักมวยหรือผู้บริหารคะ แย็บเก่ง” ถามขณะที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ “ไม่ใช่แค่แย็บเก่งอย่างเดียว อะไรที่นำหน้าด้วยย.ยักษ์ก็เก่งหมด”

คุณทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายไปทำไม ในเมื่อผัวอย่างผมเป็นความมั่นคงให้คุณได้

"ไม่ได้เป็นแม่นาค แต่ทำไมคิดถึงพี่มากก็ไม่รู้" "แต่ผมว่าคุณก็เหมือนแม่นาคอยู่นะ" "อุ๊ย! จะชมว่าบุ้งสวยเหรอคะ" "เปล่าครับ" "ยะ อย่าบอกนะว่าบุ้งหน้าเหมือนผี" "ผมไม่ได้พูด คุณพูดเองนะครับ"

ใครจะคิดว่าแค่ลงเรือลำผิดถึงกับทำให้ชีวิตของนางร้ายอย่าง มิ้ม อวัสยา เปลี่ยนไปตลอดกาล... “ปะ ปลิงทะเลหรือเปล่า” “ปลิงทะเลที่ไหน นี่มันไข่คน!” เจตต์ที่ตื่นขึ้นมาเพราะถูก ‘หยุมไข่’ โวยวายเสียงดัง

เมื่อรักแรกพังลงเพราะไม่ทันศึกษาดูใจให้ถ่องแท้ พอคิดจะมีรักครั้งใหม่ เพื่อให้รักยืนยาว มั่นคง ‘เขา’ จึงต้อง ‘ซุ่มรัก’

“เอาเป็นว่าฉันให้เธอทำงานที่นี่ แล้วจะจ่ายเงินเดือนเหมือนเดิม ต่อไปก็หยุดเรียกฉันว่าคุณผู้ชายได้แล้ว” “ไม่ให้เรียกคุณผู้ชาย งั้นวาดเรียกที่รักนะคะ”

"อีริค อติวัฒน์ โรดริเกซ คุณคือพ่อของลูกในท้องฉัน!" "ไปสืบเสาะจนได้ชื่อผมมาสินะ ทั้งที่คืนนั้นผมไม่ได้บอกชื่อแส่ออกไปสักคำ นอกจากเสียงครางกระเส่าที่เราต่างก็เรียกที่รักครับที่รักขากันเท่านั้น..."

"ถึงผมจะเป็นผู้ชายตอแหล แต่ผมก็อยากจะมีรักแท้เหมือนกันนะครับ" "ผู้ชายที่ไม่เคยจริงใจ จริงจังกับผู้หญิงคนไหนเลย ไม่มีวันได้เจอรักแท้หรอกค่ะ" "แล้วถ้าผมจะจริงจังกับคุณล่ะมิ้น คุณจะเป็นรักแท้ให้ผมได้ไหม"

“ผมสงสัยว่าคุณกำลังย่ำยีบั้นท้ายของผมด้วยสายตาอยู่นะเทียร่า”

“ฉันอยากกลับบ้าน” สติที่เหลืออยู่น้อยนิดร้องบอก เมื่อถูกนิ้วร้ายรุกรานเข้ามาใจกลางของหว่างขา “ตอนนี้สวรรค์ใกล้กว่า ผมจะพาคุณขึ้นไปก่อน แล้วค่อยกลับบ้านนะทูนหัว”

“ฉันว่าคุณต้องไปบำบัดอารมณ์แล้วนะคุณชัจจ์” “ใช่! อารมณ์ของฉันต้องได้รับการบำบัดอย่างเร่งด่วน แล้วเธอรู้มั้ยว่าต้องใช้อะไรมาเยียวยารักษา” “ชะ...ใช้อะไรคะ” “ก็เซ็กซ์มันๆ สักยกสองยกรับรองว่าหายขาด"

เพราะคำพูดคล้ายดูถูกของเขา จึงทำให้เด็กสาววัย18 ในอดีต ประกาศกร้าวลงกลางงานฉลองเรียนจบมัธยมปลายว่า วันไหนที่เธอเรียนจบ...จะเดินหน้าจีบเขาทันที!!...พริ้มเพราจะทำสำเร็จหรือไม่ ปัจจุบันคือคำตอบ

เพราะไม่มีทางเลือก เธอ จำต้องรับสภาพ เป็นเบอร์รองอยู่ในกรงทองของ เขา ตลอดกาล...

“ผมสงสัยว่าคุณกำลังย่ำยีบั้นท้ายของผมด้วยสายตาอยู่นะเที่ยร่า”

เพราะเขาร้ายเธอเลยต้องไป “ในเมื่อพี่ผึ้งกำลังจะกลับมา ร่างกายของหนูก็หมดประโยชน์ ไหนจะลูกในท้องที่พ่อเลี้ยงไม่ต้องการ ไร่แห่งนี้ไม่มีพื้นที่ให้เราสองแม่ลูกได้ยืนอีกต่อไปแล้ว ลาก่อนนะคะพ่อเลี้ยงคเชนทร์

เพราะความแค้นในใจเขา...ทำให้เธอต้องหวนกลับมาในวันที่พร้อมทั้งกายและหัวใจ “เธอกลัวฉันเหรอ” “ทำไมฉันต้องกลัวคุณด้วย” หญิงสาวสวนกลับ พยายามระงับความกลัวด้วยการงัดจิตวิทยามาใช้สบดวงตาเขาไม่วอกแวก

เมื่อใจเขาสลาย เธอก็พร้อมทิ้งทุกอย่างไปเยียวยาคนป่วยใจ แต่การเดินเข้าสู่ดินแดนทะทรายไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเขาคนนั้นเปลี่ยนไปและเธอเองก็ไม่เหมือนเดิม

“ของขวัญสำหรับหกปีที่บัวยอมไปเรียนต่อกับการได้กอดอาปีย์แค่หนึ่งนาที อาปีย์ให้บัวเถอะนะคะ” น้ำเสียงออดอ้อนทำให้หัวใจคนฟังเหมือนถูกบีบรัด ลมหายใจสะดุดไปครู่หนึ่ง ปิลันธรพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ

“นิดหน่อยเอง แต่ถ้าหนูพิมไม่สบายใจ จะให้พี่ย้าย ‘ไอ้หนู’ ไปอยู่ในที่ ‘ชอบ’ ตอนนี้ เชื่อขนมกินได้เลยว่าอึดอัดเหมือนเดิมแต่ที่เพิ่มเติมคือความรู้สึก สะ...สบายใจ” คำพูดของเขาแบบไม่ต้องเดาความหมายให้วุ่น

เธอ..เป็นดั่งเงาของผู้เป็นพี่สาวที่รักยิ่ง เด็กน้อย..เป็นดั่งเงาของพ่อเขา ที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด ปฏิสัมพันธ์ที่เกิดจากความแค้นพร้อมทำลาย จะถักทอสายใยของผู้ที่เกี่ยวข้องให้หลอมละลายกลายเป็นความรักได้หรือไม่