ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าสมเพช….ทำเพื่อทุกอย่างให้ได้เงิน

มันเป็นความจริงที่หล่อนก็ค่อนข้างกลัวใจตัวเองว่า ทุกวันนี้หล่อนก็ยังโหยหาเขาอยู่ แม้จะบอกตัวเองให้ปล่อยวาง…หากสุดท้ายหล่อนก็อยากพบเจอเขาในทุกทุกวัน

สลิษาไม่เคยคิดเลยว่า...ชายหนุ่มแปลกหน้าที่หล่อนเจอบนรถไฟคนนั้น จะเป็นคนเดียวกับเจ้าของบ้านที่หล่อนต้องอยู่ด้วยตลอดชีวิต...

รัก...จนไม่รู้ว่า จะเริ่มใหม่กับคนอื่นได้อีกหรือเปล่า ไม่รู้ว่า... เมื่อไหร่จะเข้มแข็งพอที่จะลืมเขา

แค่ผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องแต่งงานเพื่อใช้หนี้...ไม่ได้มีศักดิ์ศรีอะไรสักนิด

หล่อนเป็นคนเดียวที่กล้าทิ้งเขาไป ทั้งที่ผู้หญิงอีกล้านคนอยากได้เขา... แล้ววันหนึ่งหล่อนจะซมซานกลับมาง่ายๆ มันก็คงไม่ง่ายอย่างนั้น

เมื่อการแต่งงานแต่เพียงในนามนั้นสิ้นสุดลง ดารัณก็รู้ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหมือนเดิม ... หล่อนหนีมาเพื่อทำใจให้ลืมเขา แต่ดูเหมือนว่า ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดเลย

หล่อนหนีมาด้วยหัวใจที่เจ็บปวด มีเพื่อนเพียงคนเดียวคือเจ้าตัวน้อยในท้อง ที่อุบัติขึ้นมาแม้ไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็ด้วยความรัก…อย่างน้อย…ก็คือความรักของหล่อนที่มีให้เขา

เธอไปยืนหน้าร้านแล้วก็พูดดังๆ ว่า ฉัน ลี่จินจอมซุ่มซ่าม ได้ทำผิดพลาดอย่างรุนแรงที่ทำให้ลูกค้าต้องเจ็บตัว ฉันขอโทษและจะต่อจากนี้จะยอมทำทุกอย่างที่คุณป๋อหลินสั่ง

ตาลแค่เข้ามาชั่วคราว ผู้หญิงอย่างตาลเป็นแค่คนที่เขาเลือกเอามาขัดหนี้เท่านั้น...น่าขันนะคะ โชคชะตาของคนเรา ถ้าตาลรู้ตัวสักนิด ก็จะพยายามทำทุกอย่าง ไม่ให้แม่ต้องมาเป็นหนี้สินอย่างนี้

ความรัก...เป็นดั่งมายา...หรือจริงแท้คือเสน่หาร้อยพันใจ

...ขอให้มีความสุขกับผู้ชายที่ไม่ซ้ำหน้าของคุณ... เสียงข้อความนั้นดังขึ้นในกลางดึก...ดารินเหม่อมอง...จดจำทุกตัวอักษร หลับตาและปล่อยให้ความเจ็บปวดคืบคลานเข้ามาในใจ

“ถึงฟ้าจะใจง่ายกับคุณ ฟ้าก็ไม่ใจง่ายกับคนอื่น หยุดว่าฟ้าได้แล้ว ฟ้าไม่ได้มีใครทั้งนั้น ไม่มีใครดีกับฟ้าอย่างจริงใจสักคนรวมถึงคุณด้วย ออกไปให้พ้น อย่ามาทำร้ายกันอีก”

มันคงเป็นความผูกพันของจิตวิญญาณ ที่ทำให้รมิตาเชื่อว่า สามีของเธอยังอยู่รอดอยู่ที่ใดสักแห่งบนโลกใบนี้

ทำใจ... พูดเป็นภาษาปากมันก็ง่ายนัก แต่ทำเข้าจริงๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่ปากพูดเลย หล่อนพลาด... พลาดตรงที่ปล่อยตัวเองให้ถลำลึกจนเกินไป สุดท้ายก็ต้องเจ็บปวดถอนตัวไม่ขึ้น

วันที่เขาโดนอันธพาลสองคนนั้นรุมทำร้ายจนหมดสติไม่รู้สึกตัว...เขายังไม่เจ็บปวดเท่ากับคำพูดไม่กี่คำจากริมฝีปากรูปกระจับที่เขาเคยหลงใหลนั้นเลย

เรื่องราวความรักในหลากหลายดินแดน ที่บันทึกความทรงจำครั้งหนึ่งของคนเขียนที่เคยได้ไปเยือนเมืองเหล่านั้น

เพราะเงิน ทำให้หล่อนเลือกเจ้าสัวแก่ๆ คนนั้นแทนที่จะเป็นเขา...เพราะหล่อนไม่เคยรู้เลยว่า เขามีมากกว่าเจ้าสัวเป็นร้อยเท่าทบทวี

ในความฝันของเขาคงมีใครอีกหลายคน ที่ตัวหล่อนเองไม่กล้าแม้แต่จะคิดให้ตัวเองได้เป็น คืนนั้นอากาศเย็นจนหนาว...เหมือนกับในคืนนี้... หากแต่นิชดาซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม เดียวดายและหลับไปพร้อมกับความไม่สมหวัง.

‘พี่จ๋ารักพี่เก้ามากนะฮะ... ถึงแม้ว่าเขาจะดูเหมือนรักงานมากกว่าอย่างอื่น แต่ตลอดเวลาที่พี่เก้าจากไป พี่จ๋าไม่เคยมีความสุขเลย…’