ประคองรักมาตั้งหลายปี ในวันที่มีข่าวดี เขากลับทิ้งเธอไว้และเดินห่างออกไป เมื่อเขาไม่ต้องการ ลูกของเขาก็ไม่ควรเป็นเหตุผลที่รั้งเขาเอาไว้

เหตุผลใน 'การหย่า' คือคำว่า 'เขาไม่มีอิสระและไม่มีความสุข' เขาโทษว่าเป็นความผิดของเธอทั้งหมด 'ผิดที่รักเขามากจนเกินไป'

“ทำไมกูต้องเสียใจ อย่างมาก กูก็แค่เก็บมันตาวีร์กลับมาเป็นนางบำเรอของกู แล้วกูก็แต่งงานกับเขมตามหน้าที่ที่กูควรทำ ก็แค่นั้น”

เขาปล่อยให้ความแค้นนำทางหัวใจ และในวันที่รู้ตัวก็เจอแต่คำว่า...สายเกินไป

คำว่า 'ความดีจะชนะความรัก' คงใช้ไม่ได้สำหรับ 'นันทิตา' เพราะต่อให้เธอทำดีแค่ไหน ให้ไปทั้งหัวใจและร่างกาย แต่ไม่สามารถฝืนใจของเขาให้หันมารักเธอได้เสียที

แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่เผลอใจไปรักเขา เฝ้ารอและใฝ่ฝันว่าสักวันเขาจะรักเธอเช่นกัน แต่สิ่งได้กลับมามีคำตราหน้าและความเจ็บปวด แล้วในวันที่เธอ'ท้อง'เธอจะอยู่กับความเจ็บปวดนั้นต่อไปหรือเก็บความรักของเธอกลับคืน

เมื่อไหร่ที่เธอ 'คลอดลูก' สิ่งที่เธอจะได้รับจากเขาคือ 'ใบหย่า' เท่านั้น เงื่อนไขที่เขาหยิบยื่นมาให้ ก่อนเข้าพิธีแต่งงาน โดยที่เขาไม่ต้องการผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงินอย่างเธอ

คาดหวังอยากจะเป็นคนรัก แต่เขาให้สถานะเธอแค่คู่นอนคั่นเวลา เพื่อรอคนที่คู่ควรกับเขาจะกลับมา “ถ้าสนใจจะกลับมาอยู่กับผมอีกก็บอกได้นะ ถึงจะมีลูกติด แต่ผมอาจจะพิจารณาเป็นพิเศษ”

"แน่ใจเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของพี่" คำที่เขาตราหน้าในวันที่เธอหวนกลับมา พร้อมกับเด็กน้อยจากความรักที่เขา...ไม่ต้องการ

เขายังเป็นคนเดียวที่เธอ...รัก แต่เธอกลายเป็นคนเดียวที่เขา...ชัง

ตอนมีอยู่ไม่เห็นค่า ตอนที่จากลา จึงทำได้แค่เรียกหาและคร่ำครวญ

เธอผู้ทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา ทุ่มเททุกสิ่งเพื่อความรักของสองเรา แต่...สุดท้ายกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่เขาอยากเขี่ยทิ้ง