มีคนเคยกล่าวไว้ว่า ทุกอย่างบนโลกล้วนแต่มีสถานที่ที่สมควรอยู่ อะไรที่อยู่ผิดที่ผิดทางเมื่อถึงเวลา มันจะกลับไปในที่ของมันเองไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง แล้วสำหรับเธอล่ะ ที่ไหนในโลกใบนี้คือสถานที่ที่เธอควรอยู่

ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเธออาจเป็นภาพติดตาที่ใครหลายคนคุ้นชิน แต่ทว่าสำหรับเขาแล้ว สิ่งที่เห็นมาเสมอมีเพียงแค่หยาดน้ำตาที่ไม่เคยเลือนหายไปจากเธอเท่านั้น

orphic(adj.) = mysterious and entrancing , beyond ordinary understanding (ลึกลับและน่าหลงใหล,เกินความเข้าใจธรรมดา)

ท่ามกลางเปลวเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งให้กลายเป็นเถ้าธุลี นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้พบกับชายผู้ที่มีแววตาของไฟแห่งโทสะอยู่ในดวงตาสีแดงน่ากลัวคู่นั้น แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยเสียใจที่เลือกเส้นทางนี้

ครั้งหนึ่งฉันเคยสงสัยในสิ่งที่พวกเราเป็น ว่าทำไมถึงต้องมีเส้นกั้นบางๆขวางเรากับคนอื่นด้วยคำว่า 'เอกลักษณ์' กับ 'แปลกประหลาด'

ยามเมื่อรู้สึกตัว เขาได้กลับมายังเขาซากิริอีกครั้งแต่สิ่งที่กลับมามีเพียงแค่ 'วิญญาณ' เท่านั้น สถานที่แห่งนี้ทำให้เขาได้พบเจอกับผู้คนที่ประสบชะตาเดียวกันและหญิงสาวปริศนาที่เรียกตนเองว่า 'ผู้นำทาง'

For a sorrowful , empty and shattered heart ( แด่หัวใจที่โศกเศร้า ว่างเปล่าและแหลกสลาย )

‘นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะอัดเสียงก่อนที่จะจากโลกใบนี้ไป ถ้าหากมีใครได้เจอเทปนี้—’ เทปบันทึกเสียงที่บังเอิญเจอในห้องเรียนและเสียงของเด็กสาวที่ได้ตายไป เป็นเบาะแสชิ้นแรกที่จะโยงไปหาว่า ใครคือฆาตกรที่ซ่อนตัวอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้

[ Warning Spoil Alert!!! ] ทุกครั้งยามเมื่อสายตาเห็นกิโมโนที่ปักลายดอกไม้ทีไรก็ต้องนึกถึงตลอด โดยเฉพาะที่เป็นดอกไม้สีฟ้าและดอกฟูจิ ทั้งที่พวกอสูรไม่ชอบกลิ่นของมันขนาดนั้น [ ยังไม่จบ ]

[Now : Hydrangea] เป็นดั่งเงาสะท้อนบนสายน้ำที่ครั้งหนึ่งเคยนิ่งสงบ แต่เมื่อเกิดการสั่นไหว ภาพก็ได้แปรเปลี่ยนไปอีกครั้ง และสิ่งที่สะท้อนอยู่ในนั้นคืออะไร 'ความจริง' หรือ 'ภาพลวงตา'

ในสมัยเด็กฉันเคยทำเรื่องที่ไม่ดีออกไปมากมาย แต่มีเรื่องหนึ่งที่ฉันยังคงจำได้จนถึงทุกวันนี้ 'เรื่องราวในยามที่หิมะโปรยปราย'

ทุกอย่างในความทรงจำไม่เคยเปลี่ยนแปลง แต่ปัจจุบัน... ผมไม่สามารถนึกออกได้เลยว่า โลกที่ไม่มีคุณอยู่อีกแล้วจะเป็นอย่างไง

ห้องเก็บตัวละครในนิยาย

Season 1 : The Men from History เสียงแผ่วเบาที่กระซิบดังอยู่ข้างหู ถ้อยคำที่เชิญชวนให้ตื่นจากฝันอันเป็นนิรันดร์และมือที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด แต่เย็นยะเยือกได้ยื่นออกมารอให้ไขว่คว้าไว้

เมื่อบุตรีทั้งแปดแห่งซัลลิแวนได้จุติ ณ ที่แห่งนี้ การพิพากษาชะตากรรมของโลกจักเริ่มต้นขึ้น ไม่มีผู้ใดขัดขวางหรือหลบเลี่ยงได้ ปลายของจุดจบคือ 'คงอยู่ต่อ' หรือ 'สูญสิ้นลง'

กลิ่นชาที่อบอวล กลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาตามสายลม และตัวฉันที่ยังคงอยู่ในฝันกลางวัน.... [ มีประกาศเรื่องสำคัญ ]

เพราะต่างกันเกินไป เราจึงไม่สามารถเข้ากันได้ เพราะต่างกันเกินไป เราจึงต้องอยู่คนละเส้นทาง เพราะต่างกัน...ทำให้เราต้องห้ำหั่นกัน

คำลวงที่ซ่อนอยู่ในความจริง การเสแสร้งที่ลวงหลอกภายใต้กาก ความปรารถนาจะชักนำไปสู่หายนะแห่งความพินาศ สิ่งที่มุ่งหวังมีเพียงอย่างเดียว คือ 'ทำลาย'

คุณรู้รึเปล่าว่า จริงๆแล้วแบล็กถูกแบ่งสองฝั่ง อยากรู้ไหมแบล็กอีกฝั่ง แท้จริงแล้วเป็นอย่างไง

ฉันไม่รู้หรอกนะว่า เส้นทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไง แต่สิ่งที่ฉันรู้คือ 'ฉันต้องจบมันด้วยตัวฉันเอง' [ปรับเนื้อเรื่องบางส่วน]