ค้นหา

ถูกหัวเราะเยาะย้ำให้ช้ำอก เป็นตลกจำเป็นลำเค็ญหนอ มีแต่รักให้ไปเธอไม่พอ

มีดวงแห่งปัญญา......เท่าเขียดจะนาบ้าใบ้ สู้คนอื่นอย่างไร.......แค่เรื่องง่ายง่ายยืนงง

ตำนานรัก ปักใจ ให้อนาถ ด้วยผิดพลาด ขาดกัน ไม่ทันตรอง ยื้อชีพไว้ ไร้รัก จักเศร้าหมอง ขอเราสอง ครองรัก ปักข์ต่อไป..

หลอกให้หลง งมงาย จนตายซาก เพียงลมปาก พูดมา ให้ข้าหลง ไม่มีดี รักนี้ ที่มั่นคง

ใบไม้ร้อง ครวญคราง ต่างร่ำไห้ โศกเศร้าใจ หล่นจาก พรากเพื่อนพ้อง ใบไม้เหลือง เชื่องช้า น้ำตานอง

ขอคารวะบรมครูผู้กล่าวสอน ขอแต่งกลอนบูชาอาจารย์นั้น ให้ความรู้แด่ศิษย์นิตย์นิรันดร์

จันทร์เจ้าเอ๋ย ข้าอยู่นี่ ที่โลกนี้ ช่วยส่องที แสงสว่าง กระจ่างใส ทางมืดมิด ที่ข้าเดิน มืดเกินไป

จะรักจริงฝังใจไว้กับเธอ ฝันละเมอถึงเธอไม่ห่างหาย แม้รอบข้างมองมาว่างมงาย

เธอมีรอยยิ้มแสนหวาน ทำน้ำตาลในเลือดพี่เหือดหาย

ถึงพลัดพรากจากกันเป็นพันชาติ จะบังอาจรักเธอละเมอฝัน แม้ชาติไหนมิได้อยู่คู่ผูกพันธ์

ถอยตัวเองกลับไปไกลพันโยชน์ คำว่าโสดคืบคลานมาพาฉงน

ฉันจะทิ้งหัวใจไว้ที่เดิม เพราะอยากเริ่มต้นใหม่รู้ไหมหนอ

ยิ้มเพื่อพรากจากแล้วน้องแก้วจ๋า เดินทางมาแสนไกลเพื่อไกลห่าง

คิดถึงจังดวงจันทร์วันเพ็ญ เจ้าซ่อนเร้นอยู่ไหนไม่เห็นหน้า หรือราหูอมบังไว้ไกลตา ข้าโหยหาเพียงเจ้านั่งเฝ้าคอย...

อยู่แห่งไหนในโลกล้วนโศกเศร้า น้ำตาเจ้ารินไหลใจห่วงหา

จะเลือกตายเพื่อลาจาก เพราะว่าทนความพลัดพรากไม่ไหว ด้วยต่ำเตี้ยทรชนเกินไป