หลงนารีอกช้ำระกำทรวง
ถูกหัวเราะเยาะย้ำให้ช้ำอก เป็นตลกจำเป็นลำเค็ญหนอ มีแต่รักให้ไปเธอไม่พอ
- เรื่องสั้น
- 74
- 0
- 30 ต.ค. 63 / 07:05 น.
ถูกหัวเราะเยาะย้ำให้ช้ำอก เป็นตลกจำเป็นลำเค็ญหนอ มีแต่รักให้ไปเธอไม่พอ
มีดวงแห่งปัญญา......เท่าเขียดจะนาบ้าใบ้ สู้คนอื่นอย่างไร.......แค่เรื่องง่ายง่ายยืนงง
ขอคารวะบรมครูผู้กล่าวสอน ขอแต่งกลอนบูชาอาจารย์นั้น ให้ความรู้แด่ศิษย์นิตย์นิรันดร์
จันทร์เจ้าเอ๋ย ข้าอยู่นี่ ที่โลกนี้ ช่วยส่องที แสงสว่าง กระจ่างใส ทางมืดมิด ที่ข้าเดิน มืดเกินไป
จะรักจริงฝังใจไว้กับเธอ ฝันละเมอถึงเธอไม่ห่างหาย แม้รอบข้างมองมาว่างมงาย
ตำนานรัก ปักใจ ให้อนาถ ด้วยผิดพลาด ขาดกัน ไม่ทันตรอง ยื้อชีพไว้ ไร้รัก จักเศร้าหมอง ขอเราสอง ครองรัก ปักข์ต่อไป..
เธอมีรอยยิ้มแสนหวาน ทำน้ำตาลในเลือดพี่เหือดหาย
หลอกให้หลง งมงาย จนตายซาก เพียงลมปาก พูดมา ให้ข้าหลง ไม่มีดี รักนี้ ที่มั่นคง
ถึงพลัดพรากจากกันเป็นพันชาติ จะบังอาจรักเธอละเมอฝัน แม้ชาติไหนมิได้อยู่คู่ผูกพันธ์
ถอยตัวเองกลับไปไกลพันโยชน์ คำว่าโสดคืบคลานมาพาฉงน
จะเกลียดเจ้า ร้าวราน เป็นล้านชาติ กลั้นอากาศ ขาดใจ ตายตรงหน้า จะลบทิ้ง ทั้งดวงดาว พราวจันทรา
ลาแล้วแม่จ๋า น้ำตาไม่ต้องล่วงไหล ชาตินี้ลูกอายุสั้นเกินไป อย่าร้องไห้เสียน้ำตา..
หยุดหัวใจเอาไว้มิให้รัก แค่อยากพักรักษาเยียวยาแผล
แม้ชาตินี้ชาติไหนไม่ขอเกิด หากกำเนิดไร้คู่อยู่ฝัน
ขอสัญญาต่อฟ้ามหาสมุทร รักเธอสุดหัวใจมิไปไหน
ฉันจะทิ้งหัวใจไว้ที่เดิม เพราะอยากเริ่มต้นใหม่รู้ไหมหนอ
ยิ้มเพื่อพรากจากแล้วน้องแก้วจ๋า เดินทางมาแสนไกลเพื่อไกลห่าง