ค้นหา

เมื่อรักมิอาจหวนคืน...ก็จงคืนหัวใจที่เคยมอบให้แก่กัน

พระชายาจงจำเอาไว้ว่านับแต่นี้... ความรุ่งโรจน์ของเขาคือความรุ่งโรจน์ของเจ้า

“ผมเลี้ยงง่าย...แค่คุณเนตรเมตตาแล้วก็เอาใจนิดหน่อยแค่นี้ก็แทบจะสยบอยู่แทบเท้าของคุณเนตรแล้ว”

'ที่เลิกกัน เพราะเธอขอเลิกไม่ใช่เหรอ' 'ไม่เห็นจะจำได้เลยสักนิด'

เมื่อผู้คนกล่าวว่า...ชีวิตนี้ล้วนถูกชะตาลิขิต แล้วเหตุใดเล่า ‘ชะตา’ จึงได้ ‘พราก’ ผู้คนออกจากกัน

เธอกับเขารักกันมาสิบกว่าปี...วันหนึ่งกลับมีผู้หญิงมาบอกกับเธอว่าเป็น 'แม่' ของลูกเขา ในขณะที่เธอกำลังค้นหาความจริงกลับประสบอุบัติเหตุ เมื่อตื่นขึ้นมาก็พบว่าเธออยู่ในร่างของหลานสาวเพื่อนสนิท...

"ความรักของเรา" ก็เหมือนดอกไม้นั่นแหละ...ผลิบานเพื่อร่วงโรย เราสองคนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยรักกัน

แรกเริ่มเราต่างตกหลุมรัก...ท้ายที่สุดความรู้สึกแรกรักกลับจางหาย และวันนี้เราต่างกลายเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

แสนรักเจ้า...แต่ตัวเจ้ากลับบอกว่าขอเลือกมอบความรักให้กับอีกคน หึ...เช่นนั้นก็ไปรักกันที่ปรโลกเถิด คนทรยศ!

นางเป็นเพียงเต๋อเฟย...พระสนมที่มิทรงโปรดแต่ก็มิได้ทรงทอดทิ้ง

เธอแต่งเรื่องให้เขาเป็นตัวร้าย...เพื่อให้พระเอกในเรื่องได้ก้าวขึ้นสู่บัลลังก์โดยชอบธรรม แต่ใครล่ะจะล่วงรู้ว่าวันหนึ่งเธอดันตื่นขึ้นมาเป็นฮูหยินเอกของตัวร้ายในเรื่องเสียได้

บ่วงรัก...ที่ร้อยรัดเธอและเขาเอาไว้ ให้มอดไหม้ไปกับไฟรักที่เขามอบให้

ความรักของเรามันก็เหมือนเชื้อเพลิงรถนั่นแหละ...พอเชื้อเพลิงหมด รถก็หยุดลง

ชีวิตฉันในวัย 25 เริ่มต้นด้วยการ 'พบหน้า' กับ 'แฟนเก่า' นับตั้งแต่วันนั้น...วันที่เราโยนความรักที่เคยมีให้กันและกันทิ้ง เหลือไว้เพียงเศษซากของความรู้สึกเจ็บปวดจนไม่อาจเริ่มใหม่กับใครได้อีกเลย

“เราเลิกทำแบบนี้สักที...พี่เป็นพี่เรานะปลื้ม!” “เลิกปฏิเสธสักที เทียรู้ดีแก่ใจว่าปลื้มไม่ใช่น้อง!” “น้องที่ไหนเคยจูบเทียไปทั้งตัว”

เขาบอกกับเธอว่า 'เธอเป็นของเขา' ในขณะที่เขาบอกกับคนอื่นว่า 'เขาไม่ได้เป็นของเธอ'