ค้นหา

ข้าคือผู้เฝ้ามอง... ทีอยากมีส่วนร่วม

วันธรรมดาของมนุษย์เงินเดือน เช้าไปทำงานตกเย็นกลับบ้านมานอนอ่านนิยายน้ำเน่า ยิ่งอ่านยิ่งอยากด่าพระเอกนิยาย อ่า~และใช่โลกเริ่มเปลี่ยนไปโดยที่มนุษย์ไม่ได้ตั้งตัว

อยู่ๆก็ได้ระบบแล้วชีวิตก็เปลี่ยนไป

ไข่ก็เเค่นักศึกษาธรรมดาที่ต้องทำมาหากินเลี้ยงชีพเเละมีความตั้งใจว่าอยากถููกหวยรางวัลที่หนึ่งเเละใช้ชีวิตสุขสบาย

เรื่องนี้ทำมาเพื่อ ทดสอบและฝึกและฝึกวางเนื้อเรื่อง

เกอท้ายหมู่บ้านผู้นั้น ขนาดหญ้าแทบจะปกคลุมหน้าบ้านอยู่แล้วยังไม่ลุกมากำจัดเลย

ถ้าอยู่ดีๆพอลองอะไรแปลกก็มาอยู่ต่างโลกควรรู้สึกยังไงดีล่ะเนี่ยยยยยยยยยย

สบาย

องค์จักรพรรดินีเช่นข้า นอกจากจะจืดจางแล้วก็ยังเป็นได้แค่ตัวประกอบที่นั่งจิบชาไปวัน ๆ และได้แต่เฝ้ามองเหล่าตัวเอกทั้งหลายตีกัน โดยใช้น่านฟ้าเหนือดินแดนของข้าเป็นสนามรบอย่างนั้นหรือ ให้ตายสิ อนาถใจแท้

เธอไม่ใช่ผู้หญิงในแบบที่เขาชอบ และเขาไม่ใช่ผู้ชายในแบบที่เธอวาดฝันไว้ ไม่นานความคิดนั้นก็เปลี่ยนไป ก่อเกิดความรู้สึกที่ไม่อาจปฏิเสธได้...ราวกับต้องมนต์

เธอเป็นแฟนคลับของศิลปินคนหนึ่งที่ได้รับอุบัติเหตุเสียชีวิต แต่ทว่าไม่นานนัก กลับเจอรูปปั้นหน้าตาเหมือนเขายังกะแกะตั้งอยู่หน้าหมู่บ้าน...

ตัวเอกได้รับระบบถ่ายสด ที่สามารถทำรายการที่จัดอันดับเหตุการณ์ และตัวละครสุดประทับใจจากทั้งอนิเมะ การ์ตูน หนัง ไปถ่ายทอดสดทั่วจักรวาล

หัดแต่ง

คาซุยะ นาโอกิ ชายหนุ่มที่น่าสงสารที่ถูกคุณปู่บังคับให้เป็นสภานักเรียนแถมต้องเจอประธานนักเรียนเคร่งกฎระเบียบโรงเรียน แต่แล้วอยู่ๆวันนั้นก็มีบางอย่างเปลี่ยนไป

'ความรักมักจะเกิดขึ้นมาโดยที่เราไม่รู้ตัว' 'ผม' ว่าจริงนะ...'ฉัน' ว่าจริงนะ เพราะ 'ผม' ก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน เพราะ 'ฉัน' ก็เพิ่งรู้ตัวเหมือนกัน :P [รวมเรื่องสั้น หลากอารมณ์]

เมื่อมิตรภาพอันแสนบริสุทธิ์ของชายหนุ่มกับวัยสามสิบสองเด็กสาววัยสิบสองถูกมองว่าเป็นเรื่องผิด ทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายจากไป เมื่อเขากลับมาแต่กลายเป็นว่าเขาไม่รู้จักหล่อน เขาเปลี่ยนไปหรือว่าไม่ใช่เขากันแน่

ทากะ ได้เสียชีวิตจากอุบัติเหตุ ทำให้เขาได้ไปเกิดใหม่ในโลกนิยาย ที่มีแต่ความล้าหลัง

ทั้งที่มั่นใจว่าเมื่อคืนนอนบนเตียง แต่พอตื่นมากลับพบว่าตนเองติดเกาะ ส่วนคนที่เจอคนแรกยังเป็นนายทุนหนุ่ม เย็นชา และโหดมาก ผม... ต้องเอาตัวรอดบนเกาะนี้

คนธรรมดาอย่างผมคงไม่มีใครมาสนใจหรอก แล้วทำไมถึงมีคนมาบอกชอบล่ะ

เรื่องราวของความรักที่ไม่สามารถย้อนกลับ และอีกหนึ่งที่หมดรัก คนที่สามผู้รับรู้เรื่องราว ทำผิดครั้งเดียวก็เกินพอ มากกว่าสามครั้งคงต้องหยุดทุกสิ่ง พอกันทีกับคำว่าอดทน ฉันไม่ใช้พระอิฐพระปูนนะ