ค้นหา

ฟุชิงุโระ โทจิ คือชื่อของฉัน หรือที่ใครๆก็เรียกว่าพ่อที่นิสัยไม่ดี แต่เฮ้! รู้อะไรไหม หลังจากที่เข้ามาอยู่ร่างของคุณพ่อคนนี้ เจ้าของร่างก็ตามติดฉันยิ่งกว่าวิญญาณคำสาประดับพิเศษนั่นซะอีก

'เมื่อโตขึ้น วันนั้นเราจะเข้าใจถึงเหตุผลในการมีอยู่ของตัวเอง' ใครบางคนเคยบอกเอาไว้แบบนั้น แต่จนแล้วจนรอดเธออายุเข้า18 ก็ยังไม่เห็นวี่แววที่ว่าสักนิด

เกิดผิดเซิร์ฟไม่พอ ดันไปสบตากับพวกตัวเอกอีก และตั้งแต่วันนั้น ชีวิตของทัตสึยะก็ไม่มีคำว่าสงบสุขอีกต่อไป

เซย์ระไม่แน่ใจเหมือนกันว่าการได้พบกับโกะโจ ซาโตรุเป็นเรื่องโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่ รู้ก็แต่เพียงว่าในฤดูใบไม้ร่วงปี2006 ตอนที่เธอและเขาอายุสิบหกปี...ผู้ชายคนนี้ก็ได้เข้ามาเปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอเสียแล้ว

ทุกคนสู้กันเลย อย่ามาสู้กับเธอก็พอ

ชีวิตของหล่อนบัดซบและสารเลวมานับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่ลืมตาดูโลก จนกระทั่งเข้าสู่วงการบ้าบอนี่ เวียร์โรคาน่าคิดมาเสมอว่ายังไงซักวันก็ต้องตายลงคนเดียวโดยไม่เดือดร้อนใครอยู่แล้ว

ถ้าพูดถึงไสยเวท ก็ต้องนึกถึงของปลุกเสก หรือไม่ก็น้ำมนต์ไม่ใช่หรือไง แล้วไอ้คำสาปพวกนี้มันคืออะไรกันล่ะนั่น

ความรู้สึกที่ค้างคาใจหลังมังงะจบ มันทำให้รู้สึกว่าถ้าพวกเขามีตัวตนจริง ๆ ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรึเปล่า ถ้าคำอธิษฐานของเราเป็นจริงขึ้นมา จะทำให้พวกเขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ใช่ไหม

'ถ้าหากว่า..ได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งละก็..ฉันอยากจะเปลี่ยนมัน..เปลี่ยนโชคชะตาของพวกเรา'

ท่ามกลางศึกสุดท้ายอันเป็นศึกชี้ชะตา ทั้งความสูญเสียและโลกอันสงบสุขที่กำลังจะมาเยือน จิเคโกะหลับไปทั้งๆอย่างนั้น ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งในโลกที่ตนไม่คุ้นเคย “อ่า..ญี่ปุ่นเปลี่ยนไปขนาดนี้เชียวหรือนี่”

ผมมองเห็นคำสาปที่ใครๅต่างมองไม่เห็นมาตั้งแต่เด็ก แต่ผมก็แสร้งทำเป็นไม่เห็นมาโดยตลอด จนกระทั่ง...

เพราะเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตที่เวียนว่ายตายเกิด และครั้งนี้ก็ดันได้เกิดใหม่ในร่างพาวเวอร์และอยู่ในมหาเวทย์ผนึกมารและที่น่าแปลกคือเป็นช่วงที่เกะโทและซาโตรุเรียนอยู่!?

ความทรงจำชาติที่แล้วยังคงหลงเหลืออยู่ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองฝันมาตลอด แต่ทว่ามันมีสิ่งหนึ่งที่เธอหรือเขาไม่ค่อยชอบนัก คือการมองเห็น'คำสาป' หรือความบิดเบี้ยวที่เกิดจากมนุษย์เอง

พวกคนอ่อนแอน่ารังเกียจแบบนี้น่ะเหรอที่เราต้องปกป้อง? เน่าเหม็นจนอยากจะอ้วก ยิ่งกว่าคำสาปไหน ๆ ที่เราเคยกลืนกิน...พอกันที...

เห็นเด็กน่าสงสารเลยเก็บมา เพราะเห็นคุ้ยขยะข้างทางกิน พอเอามาที่ไหนได้ มากินขยะในห้องแทน

"ข้าจะพบกับเจ้าในวันที่พิรุณพร่ำ"

ー ทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นจาการที่เผลอไป　•　" ม๊าววววว " ไม่สิ จากแมวพิลึกตัวหนึ่งต่างหาก

นักเรียนแลกเปลี่ยนจากจีนคนนั้น ทำเอาสองตัวเป้งของโรงเรียนเฉพาะทางไสยเวทย์โตเกียวยอมสยบแทบเท้าเลยเหรอ ?

เมื่อเกะโท สุงุรุคนนั้นต้องมารับบทนางเพื่อนไม่จริงหน้าตาเฉย "คำก็เพื่อนสองคำก็เพื่อน เพื่อนห่าอะไรจูบหน้าผากกันหน้าตาเฉยแบบนั้นวะ"

" จำเอาไว้ว่าแม้แต่ความตายก็ไม่สามารถทำให้เจ้าหลีกหนีจากข้าได้ "