พวกคนอ่อนแอน่ารังเกียจแบบนี้น่ะเหรอที่เราต้องปกป้อง? เน่าเหม็นจนอยากจะอ้วก ยิ่งกว่าคำสาปไหน ๆ ที่เราเคยกลืนกิน...พอกันที...

ใคร ๆ ต่างก็นิยามฉันว่าเป็นเสือสาว แต่ไหงมาถูกลูกหมาจ้องจะขย้ำแทนล่ะ?! เสียศักดิ์ศรีที่สุด!

...ฉันไม่สามารถจะหนีไปจากเขาพ้น...ที่นี่เป็นนรกสีน้ำเงิน...นิ่งสงบและหนาวเย็น...เงียบเฉียบแต่กลับบ้าคลั่ง...เหมือนทะเลลึกที่เต็มไปด้วยคลื่นโหมกระหน่ำ

เขาทั้งอันตราย...มากไปด้วยความภาคภูมิ...และเต็มไปด้วยมลทิน...แต่ฉันยินดีที่จะถูกเขาแผดเผาไปด้วยไฟแห่งความลุ่มหลง...

ผ่านไป 8 ปี สุดท้ายคนที่เขาไม่เคยนึกเคยฝันว่าจะได้เจอกันอีก ก็ได้มาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า 'ยัยนั้นก็แค่ตัวป่วนที่เพิ่มขึ้นมาในชีวิตเราเท่านั้นล่ะ!' มิโดริมะได้กล่าวไว้

"พระเจ้าของเจ้ามีจริงหรือไม่ ข้าไม่รู้" นั่นยังคงเป็นคำถามที่สั่นคลอน "แต่ปีศาจเช่นข้ามีจริงเบนิบาระเอ๋ย" แต่ 'ปีศาจ' มีอยู่จริง "เจ้าจะศรัทธาความจริงเช่นข้า หรือสิ่งลวงโลกอย่างพระเจ้าของเจ้ากันล่ะ?"

ผมแค่อยากนั่งมองดู...ใบของต้นเมเปิ้ลเปลี่ยนสีไปอย่างช้า ๆ ดื่มด่ำกับความโรยราที่แสนงดงามนี้ไปเรื่อย ๆ โดยไร้ซึ่งความกังวล ฤดูใบไม้ร่วงทำให้ผมรู้สึกสงบอย่างแท้จริง

เพราะคำสาปที่ถูกสืบทอดมาในตระกูลของ 'อิชิงาวะ สึกิฮิเมะ' ทำให้เธอนั้นต้องเข้ามาเกี่ยวข้องกับโลกของไสยเวท 'โกะโจ ซาโตรุ' อาสาเข้ามาช่วยเธอในทุกคืนเดือนเพ็ญ จนทั้งคู่ถูกผูกพันกันเพราะคำสาป

“...ความรักกับนางคณิกา...เป็นเรื่องที่ต้องตัดให้ขาดกันหนา...เจ้ามิอาจจะรักชายได้เพียงหนึ่งคน แต่...ข้าจะเป็นคนมอบปิ่นอันแรกให้กับเจ้า...”

'ยูเมโนะ มานามิ' ร.ร.คิริซากิ ไดอิจิ สาว ม.ปลาย ธรรมดาๆ ดันทำความลับของตัวเองที่เก็บรักษามานานแรมปีแตกเข้า แถมคนที่มารู้ยังเป็นถึงคณะกรรมการคุมกฎ 'ฮานามิยะ มาโคโตะ' คนที่เธอไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วย!

'มารีอา โรส' ครูสอนประวัติศาสตร์โรงเรียนเซนต์มารี ที่มีชะตากรรมคือผู้ถือครองตรา 'หฤทัยศักดิ์สิทธิ์' ที่องค์กรเอ็กโซซิสต์ของคณะเซนต์มารีเชื่อว่าเธอคือผู้ส่งสารจากพระเจ้า ฝั่งมหาบาปทั้ง 7 ต้องการกำจัดเธอ เพราะผู้ที่พระเจ้าเลือกคือศัตรูของเหล่ามาร