ค้นหา

กลิ่นหอมของซากุระจะสามารถทำให้กระดิ่งลมที่แตกร้าวกลับมาส่งเสียงไพเราะอีกครั้งได้มั้ยน่ะ

อย่ามองคนที่ภายนอกสิ ก็ไม่เคยบอกซักหน่อยนะว่าเป็นเด็กเรียน//ยักไหล่

เขาว่ากันว่าคุโระโยไคคือปีศาจในหัวใจของเหล่านักเลง แต่สำหรับโบฟูรินมันตรงข้ามเลยต่างหาก

การสูญเสียที่มาพร้อมคำสัญญาที่เจ็บปวดได้ตอกย้ำถึงการมีอยู่ของชีวิตที่คงเหลือให้เดินหน้าต่อไป…อย่าใช้ความแข็งแกร่งเพื่อทำลาย แต่จงใช้มันเพื่อปกป้อง นั่นคือสิ่งที่ ‘ คาวาฮายะ ฟุยูเอะ ‘ ต้องแบกรับ

พวกนายแน่ใจนะว่าตัวเองเป็นนักล่า ทำไมชอบทำตัวเสื่อมเสียกันจังเลยวะ!

ไม่เข้าใจทำไมเด็กคนนี้ถึงเอาแต่ทำหน้าบึ้งเวลาเห็นผม แถมคำพูดคำจาแต่ะอย่างงนี่ชวนให้น่าโดนกระทืบจริง ๆ แต่เอาเถอะ ความจริงก็เป็นเด็กดีนี่เนาะ

"ฉันไม่ใช่สุนัขที่จะมาดีใจเวลาถูกลูบหัวนะ"

“นายนี่เหมือนแมวจริงๆเลยน๊า” “ห๊าา!? มะมะแมวบ้าไรของเธอ”

เขาเป็นคนร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใส มักจะส่งยิ้มเป็นประกายและคอยช่วยเหลือคนอื่นไปทั่วเสมอ แม้ว่าจะเป็นคนต่างถิ่น แต่สาเหตุที่เจ้าตัวมาเรียนที่ฟูรินนั้นยังคงเป็นปริศนา(?)

โตแล้วไม่คิดเรื่องหยุมหยิมหรอก หยุมหัวกันไปเลย :P

สัญชาตญาณของมนุษย์ทุกคนเมื่อถึงคราวจนตรอก มักจะต้องหาหนทางดิ้นรนเพื่อความอยู่รอด...นั้นก็คือฉันไม่ว่าจะชาติที่แล้วรวมมาถึงชาตินี้ฉันจะต้องกัดฟันเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีถึงแม้ว่าจะต้องทำงานสกปรกก็ตาม

ซาโต้ซังน่ะใจดี -- จริงๆนะ?

รวมฟิคสั้นน้องสาในมุมมองของมัมหมีตัวเล็กๆ

คานะ เด็กสาวผู้เป็นใบ้จากเหตุการณ์กระทบกระเทือนจิตใจในอดีต ได้เดินทางมายังหมู่บ้าน" โชจิ "ตามคำสั่งเสียของผู้เลี้ยงดู เนื้อหาบอกปลอดภัยมาก แต่ตอนนี้คานะกลับถูกรายล้อมไปด้วยนักเลงซะงั้น...

“ สวัสดี ผม จิเสะ ” เด็กปีหนึ่งโรงเรียนฟูริน อดีตเคยอยู่ชิชิโท แต่พอได้พบกับคุณฮิอิรางิก็รู้เลยว่า คนคนนี้แหละคือคนที่ผมคลั่งไคล้!!

เครื่องจักรสังหารของรัฐบาลอย่างเธอจู่ๆก็กลายเป็นเด็กมัธยมปลายโรงเรียนฟูรินซะงั้น ให้ตามหาความสุขของตัวเองงั้นหรอ ของแบบนั้นมันมีจริงที่ไหน ทั้งที่คิดแบบนั้นแต่เธอกลับได้เจอเขาอีกครั้งกันล่ะ...!

เธอและน้องชายพึ่งเสียพ่อแม่ไปจากอุบัติเหตุ และด้วยความไม่อยากอยู่กับญาติที่จ้องจะเอาเงินประกันพ่อแม่เธอ เธอจึงออกมาพร้อมน้องชาย ย้ายมาอยู่ในห้องเช่าโทรมๆ จนมาเจอกับแมวสองสีที่อยู่ห้องข้างๆ

หากเปรียบโทกาเมะ"คนพี่"เป็นสิงโตผู้ทรงพลัง ถ้างั้นโทกาเมะ"คนน้อง"ก็คงเป็นหมาป่าผู้ทรงปัญญา

ครั้งแรกคือความบังเอิญ ครั้งที่สองคือโชคชะตา หากแต่ครั้งต่อมาเกิดขึ้นจากความตั้งใจ