ค้นหา

เมื่อวัฏจักรแห่งการฆาตกรรมและการเอาตัวรอดโคจรเข้าหากัน พวกเขาทุกคนจะสามารถผ่านพ้นความโกลาหลนี้ไปได้หรือไม่?

วันเทศกาลแสนสนุกที่1ปีมีครั้ง เป็นวันที่ทุกคนและเพื่อนๆและครอบครัวจะได้สนุกสนานกัน แต่ก็ไม่ใช่สำหรับบางคนจริงมั้ย?

ข้า.......ต้องแก้แค้นให้สำเร็จ....

ผมโคลดด์ เดอซอลนิเยร์ ทั้งๆที่ผมควรจะตายไปแล้วจากโรคระบาดแต่ผมกลับตื่นมาในโรงงานประหลาด แล้วผมก็ได้กลายมาเป็นเซอร์ไวเวอร์ ได้พบเจอเรื่องแปลกๆ แต่เดี๋ยว นี่มันเรื่องบรรเทิงอะไร? ช่วยผมด้วย

มิซากิ นาคาอิ หนุ่มหน้าหวานอดีตเคยเป็นแม่ที่ต้องพลัดพลาดจากลูกชายของเขาเมื่อ3ปีก่อน จนวันหนึ่งเขาได้รับจดหมายปริศนาฉบับหนึ่ง ทำให้เขาจึงตัดสินใจเข้ามาร่วมเกม

นิ้วเรียวค่อยๆ พลิกกระดาษเก่าสีครีมแผ่นบางๆ อย่างทะนุถนอม สายตาของเขาไล่อ่านสิ่งที่อยู่ในนั้นทั้งหมด ก่อนจะเหยียดยิ้ม " มันเป็นอย่างนี้เองสินะ.. "

ความปรารถนาซุกซ่อนอยู่ในส่วนลึก หมุนวนราวกับพายุบ้าคลั่งที่รอวันล้นทะลักออกมา "บอกความปรารถนาของเธอมาสิสาวน้อย"

ในความคิดของนาอิบ"ผมก็แค่ตัวถ่วง เท่านั้นเอง"

โลกที่เต็มไปด้วยผู้ล่าและผู้ถูกล่าทำยังไงฉันถึงจะรอดและออกไปจากที่นี้!?

ตัวละครธรรมดาๆคนนึงที่จะทำให้ทุกคนหลงรักในความธรรมดาของเขา

"ลูก้า" นักโทษหนุ่มที่ได้รับจดหมายปริศนาถึงการเข้าร่วมเล่นเกมไล่ล่า แน่นอนเขาไม่ได้จุดมุ่งหมายอะไรมากนัก แต่โชคชะตาทำให้เขาพบกับ "ฟีโอน่า" นักบวชสาว

หลายปีที่เข้าร่วมเกมมา... ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องหาทางออกไปจากคฤหาสน์ไปสักวัน ผมเลือกที่จะต้องทนทุกข์ทรมานและใช้ชีวิตอย่างลําเค็ญที่นี่ยังดีกว่า..

ผมเป็นแค่ช่างภาพที่รักและมีความสุขกับการกินครัวซองค์ แต่ดูเหมือนมีใครสักสองคนกำลังจะขัดขวางความสุขผมอยู่

กลับมาอีกครั้ง รู้สึกตื่นเต้นจัง ที่จะได้กลับมา ยังมีเรื่องราวต่างๆในคฤหาสน์รอเราอยู่ ถ้าพร้อมแล้วไปกันเลย

เมื่อนักกีฬาหนุ่มตกหลุมรักสาวช่างกล เขาพยายามจะจีบเธอ และพยายามที่จะไขว่คว้าเธอมาไว้ในครอบครองให้ได้

ความรักระหว่างหญิงสาวและชายหนุ่มที่มีร่างกายอันน่าพิศวงกว่าคนทั่วไป

กินส้มตำอยู่ได้มาเล่นเกมไล่ล่าเนี้ยนะ!!!!

การวิ่งหนีฆาตรกรจบไปแล้ว จากนี้ผมจะเป็นฮีโร่!!

ใครว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้ล่ากับผู้รอดชีวิตมันไม่มีทางเป็นไปได้...ฉันจะเปลี่ยนคำพูดนี้ให้ดู

เมื่อฝันร้ายย้อนกับมาเล่นงานตัวผมเอง