ฟิคเรื่องนี้แต่งแด่สาวก ชู-ไอ กองอวยและติ่ง เพื่อสนองนี๊ดตัวเองค่ะ >,.<

'เขา' ในความหมายของเธอ คือคนที่เธอชอบ... หากแต่ 'เขา' ตรงหน้านี้ ดูจะเข้าใจอะไร ผิดไปเยอะเลย...

น่าเบื่อ... ทุกวันช่างน่าเบื่อ... จะเป็นเช่นนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่กัน... ในดินแดนที่ไม่เคยมีสิ่งใดเปลี่ยนไปนี้ จะมีมั้ย ...บางสิ่งมาเปลี่ยนแปลงมัน บางสิ่งที่จะ..เปลี่ยนแปลงเขา...

หรือว่าบางที... ความสดใสของเธออาจจะช่วยเขาล้างจิตใจที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเคียดแค้นที่มีต่อพี่ชายของเธอ ..ก็เป็นได้

ฟิคเรื่องนี้แต่งเพราะความติ่งในตัวแม่สาวนักโบราณคดีของกลุ่มหมวกฟางค่ะ

เมื่อหลบหนีไม่ได้... ทางออกเดียวเพื่อหลุดพ้นก็คือ...

หากพระเจ้ามิอาจปล่อยคนแปดเปื้อนอย่างเธอให้เป็นอิสระ... ก็ขออย่าได้ให้อภัยต่อความผิดบาปมหันต์ของเธอด้วยเช่นกัน!!!

[ความทรงจำอันเลือนรางในวันคริสต์มาส.. จะหวนกลับคืนมาเพื่อเติมเต็มตัวตนและหัวใจของเธอ ..ได้มั้ยนะ?] [ถ้าเธอต้องการทบทวนและยืนยันเรื่องราวในวันคริสต์มาสปีนั้น ฉันก็จะเป็นคนช่วยเธอเอง พร้อมกับสิ่งนี้..]

เขาพูดกันว่า... เมื่อร่างกายอ่อนแอลง จิตใจที่เคยเข้มแข็งก็จะอ่อนแอตามลงไปด้วย และนั่นก็คงจะจริง...

11 พฤศจิกายน "วันป๊อกกี้" เป็นวันแห่งการมอบป๊อกกี้ให้แก่กันและกันของชาวญี่ปุ่น ไม่ว่าจะในหมู่เพื่อนฝูงหรือหนุ่มสาว แต่ไม่มีความหมายใดแอบแฝงไปมากกว่านั้น... มันไม่มีจริงหรือ? ความหมายแอบแฝงนั่นน่ะ!

เมื่อเข้าฤดูร้อน เทศกาลหนึ่งที่ผู้คนรอคอย เพื่อจะได้อธิษฐานขอพรให้ตนเองสมหวังเฉกเช่นเดียวกับเจ้าหญิงโอริฮิเมะและฮิโกโบชิที่สมหวังในรักและได้มาเจอกัน ...แล้วตัวเธอล่ะ จะสมหวังในเรื่องอะไรได้บ้างมั้ย...