ในวรรณคดีพระลอตามไก่ไปเจอพระเพื่อนพระแพง แต่ในชีวิตจริงพระลอดันหลงรักไก่ตัวนี้ซะเอง ไม่ใช่ไก่ธรรมดาด้วยเป็นไก่อ่อนหรือที่เรียกว่าลูกเจี๊ยบนั่นเอง สงสัยต้องเลี้ยงให้เชื่องแล้วค่อยๆละเลียดกินทีละน้อย...

แสนดีเป็นเด็กวัดที่เหมือนพระอาทิตย์ดวงน้อยคอยสาดแสงแห่งชีวิตชีวาไปทั่วทั้งวัดป่า "ถ้าแสนดีเป็นพระอาทิตย์ งั้นคุณโปรดจะเป็นดอกทานตะวันดีมั้ยครับ ทานตะวันที่มองหาแต่แสนดีคนเดียว"

ผิดด้วยหรือที่หล่อนเกิดมาเป็นตัวซวยของครอบครัว ผิดด้วยหรือที่หล่อนวาดฝันอยากมีครอบครัวที่อบอุ่นสมบูรณ์วาดฝันวิมานอันสวยงามแต่ทำไมที่ได้กลับมาเป็นเพียง "วิมานลวง"

ถ้ามีความรักแล้วต้องเจ็บต้องช้ำแล้วจะมีไปทำไม

"คุณเล็กไม่ไปได้ไหมคะ" "คุณเล็กไปเรียนเดี๋ยวเดียวก็กลับ แสนอยู่ทางนี้เป็นเด็กดีได้ไหมครับ?" "แสนจะเป็นเด็กดี จะรอคุณเล็กกลับมาค่ะ...ว่าแต่เมืองฝรั่งไกลมากไหมครับแสนพายเรือไปหาคุณเล็กได้หรือเปล่า?"

ประกาศให้ทั่วทั้งตลาดสายหยุดจากต้นซอยยั้นท้ายซอยโตไปพี่เล้งต้องเป็นผัวย้ง จรัม!!

เพราะชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวทำให้อริญชย์ไขว่คว้าหาความสุขด้วยการหลงผิด ภาสวินท์เปรียบเหมือนแสงสว่างเดียวท่ามกลางความมืดมืดของเขา แต่การจะเลิกยาเสพติดนั้นมันไมง่ายเลย...

เจอหน้ากันเมื่อไหร่ต้องเอาเลือดหัวออกเมื่อนั้น

"มึงแม่ง...ไม่รู้อะไรเลยว่ะ" "กูไม่รู้อะไร กูว่ากูรู้ใจมึงทุกเรื่องแล้วนะไอ้คุ้ง มีเรื่องไหนที่กูยังไม่รู้อีก?" "กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึงแล้วว่ะ"

"ฉันไม่ใจอ่อนให้กับน้ำตาของเธอหรอกนะ อยากตายมากนักเหรอ ถ้าฉันไม่อนุญาตให้ตายใครก็ไม่มีสิทธิ์ตายทั้งนั้นจำใส่สมองโง่ๆของเธอไว้ อย่าโทษฉันเลยถ้าจะโทษก็โทษความเลวของพ่อเธอเถอะ"

เมื่อลูกชายขยันสร้างแต่เรื่องจนเกือบถูกไล่ออกคอร์สติวไฟไหม้จึงเริ่มขึ้น "มึง กูอยากได้พี่รินทำเมียว่ะ" "แต่กูว่าพี่เค้าแปลกๆนะ กูว่าเขาแมนกว่าที่มึงเห็นน" "แปลกตรงไหน หน้าตาน่ารักท่าทางนุ่มนิ่มแบบนั้น

เมื่อคนที่มีนิสัยต่างกันสุดขั้วต้องมาเป็นรูมเมทกัน คนหนึ่งสะอาดสุดๆส่วนอีกคนก็ซกมกสุดๆ อะไรจะเกิดขึ้นกับห้องเช่าห้องนี้ "สุดที่รัก บอกให้ไปซักผ้าไง จะหมกไว้อีกนานมั้ย" "โอ้ย รู้แล้วน่าสั่งอยู่ได้!!"

ชื่อในใบเกิดชื่อภคพล เพื่อนเรียกพลพล บอกกี่ครั้งไม่รู้จักจำบอกว่าให้เรียกว่าแพนเค้ก!! โตขึ้นพ่ออยากให้เป็นทหารแต่หนูอยากเป็นมิสทิฟฟานี่ ทำไมพ่อไม่เข้าใจแพน!!!

เพราะชีวิตครอบครัวที่ล้มเหลวทำให้ไลควานลินไขว่คว้าหาความสุขด้วยความหลงผิด ยูซอนโฮเปรียบเหมือนแสงสว่างเดียวท่ามกลางความมืดมิดของเขา แต่การจะเลิกยาเสพติดมันไม่ง่ายเลย...

ฉันไม่ใจอ่อนให้กับน้ำตาของเธอหรอกนะ อยากตายมากนักเหรอ ถ้าฉันไม่อนุญาตให้ตายใครก็ไม่มีสิทธิ์ตายทั้งนั้นจำใส่สมองโง่ๆของเธอไว้ อย่าโทษฉันเลยถ้าจะโทษก็โทษความเลวของพ่อเธอเถอะยูซอนโฮ

ภายนอกมาสคอตน่ารักโบกมือทักทายมอบความสุขให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ภายในกลับมีเพียงชายร่างเล็กผมยาวถูกมัดรวบยามปกติถูกปล่อยให้ยาวสยายปิดซีกหน้าข้างซ้ายที่มีแผลเป็นจางๆ ช่างโดดเดี่ยวและอ้างว้าง แ

เพราะศักดิ์ศรีลูกผู้ชายมันค้ำคอ ต่อให้ตัวเล็กสูงแค่ 172 แต่คนอย่างไอ้ปลื้มก็ไม่เคยกลัวใคร แรงมาแรงกลับต่อยมาต่อยกลับไม่โกง แต่พอกลับบ้านปลื้มก็แค่ลูกแมวยั่วๆตัวโน้ยๆแค่นั้นเอง

คนอื่นเขาข้ามภพข้ามชาติไปเป็นลูกหลานเจ้าพระยานาหมื่น ส่วนผมครับย้อนกลับไปเป็นขี้ข้า...ใครก็ได้ช่วยพาผมหนีออกจากเรือนตาคุณหลวงขี้เก๊กนี้ที

"แกไม่เคยได้ยินเหรอเขาว่าเมื่อก่อนตึกนี้มีรุ่นพี่โดดตึกตายอ่ะ เขาจะเอาแกไปเป็นตัวตายตัวแทนป่าวสตางค์" "บ้าน่าแก...คุณผีครับปล่อยผมไปเถอะผมไม่อร่อยหรอก" "เด็กนี่ตลกดีแฮะ"

"ชีวิตพี่มอบให้แผ่นดิน แต่หัวใจมอบให้บัวคนเดียวไม่ให้ใคร" "แก้วเจ้าจอมดอกนี้มอบให้บัวบูชาดูแลรักษาจะได้มั้ยคะ?"