เมื่อชายหนุ่มผู้กำลังหลบเลียแผลใจ เกิดอยากรู้จักสาวข้างบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ แต่ก็ไม่อยากให้เธอมามีใจ (ถถถ ไม่ค่อยหลงตัวเองเอาซะเลย)เขาจะใช้วิธีไหนกับเธอดีนะ

เรื่องบางเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา แม้บางเรื่องราว แทบจะเป็นแค่เศษเสี้ยวเล็ก ๆ แต่เชื่อไหม บางที มันอาจเป็นเสี้ยวที่ทั้งชีวิตก็ลืมไม่ลง

เขา..หลงรัก..เธอ..คนนั้นตั้งแต่แรกพบ แม้จะไม่สมหวังดั่งใจได้เคียงคู่ แต่ก็รักเพียงเธอเสมอมา สุดท้าย ก่อนที่เธอจะจากไป..ชั่วนิรันดร์ เธอได้นำสิ่งล้ำค่าที่สุดในชีวิต มาฝากไว้ให้เขาช่วยดูแล..

นางขโมยบางสิ่ง ที่สำคัญไปจากเขา..เขาซึ่งหวังไว้เสมอมาว่า สักวัน นางจะต้องนำกลับมาคืน แต่มิได้คาดคิด ว่ากาลเวลา จะล่วงเลย เนิ่นนาน ถึงเพียงนี้ ในความทรงจำที่เลือนลาง"ข้าหวังเพียงให้นาง คือเจ้า"

ความตราตรึง อันเลือนลาง มันซอกซอน ฝังลึก อยู่ในทุกอนูของวิญญาณ จดจำ?..ก็ไม่ได้ แต่กลับไม่เคยลืมเลือน

ปั้นมาจากความ..?? หรือว่า มันจะเป็นความฝันนะ

ร้อยกรอง ทำนองหลัก ฉันทลักษณ์ มิเลิศล้ำ คำโปรย ในลำนำ เกริ่นให้ทราบ กาพย์ยานี ผิดพลาด เพราะอ่อนด้อย มิถ้วนถ้อย ร้อยวลี ด้วยคำ ที่พอมี หากผิดไป อภัยกัน..นะคะ

ก็แค่อยากเป็นครูสอนพละธรรมดาเอ๊ง..ไฉนจึงต้องมารับงานดูแลคู่รักที่ไม่ธรรมดาเสียได้

เมื่อจอมจักรพรรดิน้อยรูปงาม ผู้เก่งกาจ ปราดเปรื่อง? พร้อมองครักษ์คู่ใจ ถูกพายุหมุนสุดประหลาดล้ำ หอบพัดพาร่างของพวกเขา ส่งมายังดินแดน..?? อันไกลโพ้น "นี่มันแคว้นใดกัน..?"

แล้วผมจะมีความผิดอะไรมั๊ย? ถ้าเกิดวันหนึ่งหัวใจของผม เกิดไปเผลอรักใครเข้าสักคน ที่ไม่ใช่เพศตรงข้าม?

เรื่องนี้ไม่น่าจะเกี่ยวข้อง กับคนโลกไหน เพราะ มันคือความรู้สึกนึกคิด ของคนที่ได้ชื่อว่า 'ห่วยขั้นเทพ' แต่ยังยิ้มได้อย่างภาคภูมิใจ 'ฉันนี่มันช่างโชคดีเหลือเกิน ที่รู้ตัวตลอดเวลา ว่าฉันห่วยยย'

เขาก็แค่คนธรรมดา ไม่ใช่พระเอกในนิยาย ไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่หรือพระอิฐพระปูนที่ไร้สมรรถภาพที่จะทนต่อสิ่งยั่วเย้า แม้จะรู้อยู่แก่ใจ ว่านั่นมิใช่เจตนา