“หากแสงของท่านสูงเกินเอื้อมขอให้เงาของท่าน…ได้พาดผ่านหัวใจของบ่าวสักครา”

“โตมาด้วยกัน หัวเราะด้วยกันแต่ไม่เคยพูดว่ารักกัน.. จดหมายใบเล็กในตู้หน้าบ้าน อาจเป็นสิ่งเดียวที่เธอจะได้จากเขาเมื่อวันหนึ่ง.. เขากลายเป็นคนที่หายไป”

"เธอหนีไปในวันแต่งงาน...”เพราะกลัวว่ารักแล้วต้องเจ็บเหมือนพ่อแม่ เพราะกลัวว่าการแต่งงานจะกลายเป็นพันธะที่หลอกลวง ปรางขวัญจึงเลือกเดินหนี แม้ในวันที่ผู้ชายดี ๆ คนหนึ่งคุกเข่ารอเธอ แต่ชีวิตไม่ง่ายเลย

จงเป็นเหมือนสายลม อ่อนโยนเมื่อควร หนักแน่นเมื่อถึงเวลา และอย่ากลัวที่จะเปลี่ยนทิศทาง

เธอ...ผู้เฝ้ารอเขาข้ามภพชาติ เขา...ผู้กลับมาเกิดใหม่ แต่กลับมีคู่ครองที่หน้าตาละม้ายเธอในอดีต หัวใจหนึ่งดื้อรั้นเฝ้ารอ หัวใจหนึ่งเดินต่อไปโดยลืมเลือนในเงาอดีต เธอจะเลือก… รั้งเขาไว้ หรือปลดปล่อย..

... ริมคลองยามสาย ใบไม้ไหวระริก เงาของอดีตยังซ้อนทับเรือนเก่าที่สงบงัน รอคอยใครบางคนที่จะมากระเทาะเปลือกใจที่หล่อแข็งจากความเศร้า...

ไยเจ้าว่าจะกลับ... แต่กลับไม่เคยมาปล่อยฉันเฝ้ารอใต้เงาจันทรา นับคืนเวลาเนิ่นนานจนร่างนี้ลาลับไปกับสายลมเหลือเพียงวิญญาณ ที่ยังรอคอยใต้ลั่นทมแห่งนั้นเฝ้าหวังว่าสักวัน... เจ้าจะกลับมาตามสัญญา..