“แต่แม่ทูนหัว คุณจะยอมเชื่อว่าที่ผัวคนนี้หน่อยไม่ได้หรือไง” แม่ทูนหัวบ่นอุบอิบข่มความเขินอาย “ใครเขาจะให้คุณเป็นกัน” “เป็นอะไร” “ก็เป็น...” “เป็นผัว?”

เธอและเขารู้จักกันครั้งแรกจากแชท เสน่หา ปรารถนา หลงใหล และถักทอใยแห่งกิเลสตัณหา สุดท้ายคล้ายยังดูแคลนหัวใจของกันและกัน...ความฝัน ความแค้น ความลับ และความสัมพันธ์นี้จะจบลงหรือเดินต่อ...

เมื่อเธอมีอดีตไม่งดงาม ส่วนเขาคือคนที่เฝ้าประคบประหงม พยายามลบอดีตของเธอ นับตั้งแต่แรกสบตาเขาก็รู้แล้วว่า เด็กน้อยที่เขาช่วยยายดูแลจะต้องเป็นของเขาเท่านั้น “พี่จะทำแบบนั้นกับเธอ”“ได้”“เธอไม่กลัว

ยัยทึ่มคือสรรพนามที่ผมใช้เรียกเธอทั้งต่อหน้าและลับหลัง ผมพนันกับเพื่อนทั้งกลุ่มว่า หากจีบยัยแกะดำของห้องสำเร็จ เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มจะยอมยกรถซูเปอร์คาร์รุ่นที่ผมจองไม่ทันให้ฟรี ๆ ผมตกลงทันที ง่ายจะตาย!

แม่ดอกรักเอ๋ย คงไม่เคยรักใคร ฉันจะบอกอะไรให้การมีผัวไม่ใช่เรื่องไม่ดี เธอรักฉันได้ ฉันจะไม่ทำให้เธอต้องว้าเหว่และเสียใจ ขอแค่ให้เธอรักใคร่แค่ฉัน หลงใหลแค่ฉันก็พอแล้ว...

“ฉันน่าจะจำชั้นผิด”ดวงตาอัยย์หรี่แคบมองคนที่ยัง ‘แถ’ ข้าง ๆ คู ๆ ไปเรื่อยอย่างเอาเรื่อง “ไม่ผิดหรอก” มือหนาคว้าเอวคอดของคนชอบหาเรื่องใส่ตัวเดินตัวปลิวไปที่ห้องหนึ่ง เขาเปิดประตูแล้วดันเธอเข้าไปข้างใน.

ดวงตาคมกริบฉายแววเจ้าเล่ห์จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอ รอยยิ้มมุมปากยกยิ้มน้อย ๆ เอ่ยแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงเย้ายวน "เธอเคยบอกว่าพี่เหมือนแมว งั้นเธอกล้าพอที่จะรับเลี้ยง แมวอย่างพี่ไว้หรือเปล่า"

เขาถูกตามไล่ฆ่าเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่โชคดีได้เธอที่เป็นเพียงผีไร้บ้านยืมร่างคนอื่นมาใช้ช่วยไว้ สุดท้ายเขาตอบแทนด้วยการอยากได้เป็นเมีย ต่อให้ปฏิเสธอย่างไรคนเอาแต่ใจอย่างเขาก็จะเอาให้ได้

ถ้า...เขารักเธอจะดีแค่ไหน ถ้า...เธอไม่ไปจะดีเพียงใด ถ้า...หัวใจตรงกันคงไม่ไปไหน สุดท้าย ถ้า...เขาแต่งงานไป และเธอไม่ใช่เจ้าสาวจะเกิดอะไรขึ้น

เกิดเป็นหญิงแท้จริงแสนลำบาก ถึงไม่อยากแต่งงานเป็นสะใภ้ภูธร แต่เพราะคำว่าบุญคุณค้ำคอ พอแต่งงานมานึกว่าจะแค่เหนื่อยธรรมดาใครจะรู้ว่าหน้าที่ 'เมีย' นั้นเหนื่อยมากกก

เธอแค่ทำผิดแผน แต่เขาน่ะมาผิดห้อง ที่ต้องได้กลับไม่ได้ ที่ไม่อยากได้ดันต้องรับไว้เพราะจำใจ แต่ทำอย่างไรได้จบศึกต้องแยกจาก แต่เธอดันพลาดท้องนี่แหละ ปัญหา!

ปลัดหนุ่มมาดนิ่งปะทะสาวน้อยจอมซน หากเปรียบเขาเป็นหิน เธอก็จะตั้งตนเป็นน้ำ กัดเซาะใจแข็ง ๆ ของเขา ถึงสุดท้ายจะเข้าตำรา “น้ำหยดลงหินทุกวัน หินบอกรำคาญ ไปไกล ๆ” ก็ช่าง เธอจะนั่งเฝ้าหินให้หินทลายสักตั้ง

เจ้านกนั่น ไม่สิหมอนั่นกลับคว้าข้อเท้าเธอไว้มั่น ขณะกำลังจะหันไปมองกลับต้องร้องกรี๊ดออกมาเมื่อร่างกายหนาไร้เสื้อผ้าห่มกายได้ย้ายร่างจากพื้นโผมาหาเธอแทน เลือด! เลือดทั้งนั้นเลย!!!

“แต่ฉันหนาวแล้วนะคะขอกอดหน่อยได้ไหม ฉันหนาวจริง ๆ นะ”เธอพยายามไขว่คว้าเพื่อโผเข้าหาไออุ่นจากคนหน้าดุเธอต้องการเขามาก ขณะเดียวกันก็สับสนกับความต้องการนี้จนถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา กุลพัทธ์ขบกรามจนขึ้นสัน

“หนูหงส์ลูก...” นั่นไงถ้า'ลูก’เมื่อไหร่จะมีภัยมาเยือนทันที “ขาาาป้าตรี” สะเลเตหันไปมองคุณแม่ของเจ้าบ่าวที่ปรี่เข้ามาหาเธอด้วยสภาพหน้าเป๊ะผมปัง “ช่วยป้าด้วยเถอะจ้ะตอนนี้เจ้าสาวหนีงานแต่งไปแล้วลูก"

...รสขมของกาแฟที่อีกฝ่ายน่าจะดื่มไปก่อนหน้ามีความหวานและหอมเจืออยู่จาง ๆ เขาไม่ได้พยายามจะบีบคั้น แต่อารมณ์อันหลากหลายที่ผสมปนเปยิ่งกดยิ่งประทุนั้นช่างน่าโมโห เขาเหมือนคนหิวโซขาดอาหารเป็นแรมเดือน

หากเธอเป็นคนเอาความลับของเขาไปเผยแพร่ก็เท่ากับว่าเขาสามารถจัดการคนอย่างเธอได้อย่างไม่มีเงื่อนไข ในเมื่อเธอไม่รักษาสัญญา เขาก็ไม่จำเป็นต้องเป็นสุภาพบุรุษกับเธออีก!

ในเมื่อเขาก็โสด เธอก็โสด แล้วทำไมเธอจะไม่ร่วมวงกระโดดทวงคนของเธอคืน งานนี้บอกเลย ลูกสาวของเขาก็เหมือนลูกของเธอ เพราะเธอถือคติเลิฟยูเลิฟยัวร์ด็อก ก็บอกแล้วว่าเธอนี่แหละแม่ของลูก!

อุตส่าห์ปฏิญาณแล้วว่า จะไม่รักเขา แต่หัวใจไม่รักดีก็ไม่เชื่อฟัง เขาเป็นเจ้านาย ส่วนเธอก็แค่ผู้จัดการส่วนตัวส่วนหัวรวบหาง จะอ้างอะไรให้ได้รักดีล่ะจึงจะไม่ถูกว่ากินบนเรือนเคลื่อนย้ายกลายเป็นกินเจ้านาย!

เธอแทบเป็นบ้าเมื่ออยู่ ๆ หลานชายวัยห้าขวบถูกวิญญาณคนอื่นมาสิงร่าง กลางวันเป็นเด็ก กลางคืนเป็นผู้ใหญ่ที่แสนเอาแต่ใจ และมันคงไม่น่าหนักใจเท่ากับว่า ผู้ชายหน้าหนานี้ดันเป็นว่าที่เจ้านายของเธอ!