"หงิง" ลี่หมิงมองเสือดำที่ผอมแห้งและบาดเจ็บจากการโดยทำร้ายเพียงเพราะมันเป็นสีดำ เขาก้มลงอุ้มเสือดำขึ้นมาเบาๆ ลูบขนแห้งกร้านอย่างนึกสงสาร และคิดในใจว่าต่อไปนี้เขาจะดูแลเสือดำตัวนี้เอง!

ซูหว่านแวมไพร์ที่ข้ามมิติมาที่โลกมนุษย์ได้เพียงไม่นาน ไวรัสก็ระบาดทำให้มนุษย์กลายร่างเป็นซอมบี้น่าเกลียด เธอจะทำยังไงต่อไป ไหนจะอสรพิษตัวร้ายที่ชอบทำตัวอ่อนแอให้เธอเห็นใจมันเสมอ

เมื่อตัวละครในนิยายแสนน้ำเน่าคือตัวของผมเอง! ยักษ์ตัวน้อยที่ถูกหลอกให้รักและฆ่าทิ้งกลับเป็นลี่หยางซะเอง เขาจะเอาชีวิตรอดจากหนุ่มๆที่จ้องจะเอาหัวใจและชีวิตของเขายังไง โปรดติดตาม!

จะทำอย่างไร หากศิษย์พี่ที่ป๋อหลินคิดว่าไร้ซื่อและไร้ที่พึ่ง เป็นถึงจอมมารและยังเป็นหมาป่าหุ้มหนังแกะ ที่คอยจะกินเขาอยู่ทุกเมื่อ!

"หึ! เลือกข้าผู้นี้ซะสิเจ้าทาส" เงือกตัวอวบอ้วนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่ส่งกระแสจิตบอก นายพลรูปงามอย่างเย่อหยิ่ง เขามองมันนิ่งๆก่อนจะถอนหายใจให้กับโชคชะตาที่ต้องเจอเงือกขี้เหร่แถมยังเย่อหยิ่งแบบนี้...

นางรองอย่างเธอ จะไม่ขอแย่งแตงเหี่ยวๆของพระเอกแบบคุณ!! ฉันจะหาแตงใหม่ เอ้ย! พระเอกคนใหม่ต่างหาก

เมื่อจอมมารพลาดท่าถูกพิษจากศัตรู และพิษนี้พิเศษไม่มีใครสามารถรักษาได้ นอกจากแม่มดมาทิลด้าผู้หลับใหลไปหลายร้อยปี เหล่ามารต่างกระสับกระส่าย เพราะใครๆก็รู้ดีถึงฤทธิ์เดชร้ายกาจของนางมารน้อย...

" เลน่าไอ้กล้ามโตรังแกไฟอีกแล้ว !(ﾉಥ益ಥﾉ " เลน่ามองคนที่เกาะแขนตัวเองเหมือนลิง แต่ไม่นานลิงก็โดนลากไปโดยก็อตซิลล่าดีแลน จับหิ้วลากไปกับพื้นเหมือนสิ่งของ ลิงไฟก็กลายเป็นลิงป่วยทันที ;´༎ຶਊ ༎ຶ`;