กุหลาบเปื้อนราคี
เธอผิดอะไรทำไม "พุฒิเมธ" ถึงโยนทุกอย่างให้เธอรับผิดชอบ "ศรีญา" พร้อมเดินจากไปพร้อมกับ "ลูก" ในท้อง ไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากผู้ชายเห็นแก่ตัวใจร้ายอย่างเขา
- 3
- 506
- 0
- 13 มิ.ย. 65 / 19:26 น.
ไม่พบรายการคอลเล็กชัน
เรามีคอลเล็กชันในระบบมากมาย
ลองมาหาคอลเล็กชันเรื่องโปรดของคุณกัน
เธอผิดอะไรทำไม "พุฒิเมธ" ถึงโยนทุกอย่างให้เธอรับผิดชอบ "ศรีญา" พร้อมเดินจากไปพร้อมกับ "ลูก" ในท้อง ไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากผู้ชายเห็นแก่ตัวใจร้ายอย่างเขา
ได้แต่นั่งกัดกรามแน่นในงานมงคลสมรสตัวเองในวันนี้ เขาไม่อาจหลีกเลี่ยงงานแต่งงานในครั้งนี้ได้ จึงต้องทนฝืนนั่งสวมบทบาทเจ้าบ่าวในวันนี้
"ใครก็บอกว่าเธอน่ารัก แต่สำรับผมเธอเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญ! "
“ผมมาลาคุณครั้งสุดท้ายแล้วนะหอม” มือใหญ่วางช่อดอกไม้จันทน์หน้าแท่นเมรุอย่างเบามือพร้อมหันไปมองรูปของภรรยาที่ตั้งอยู่ข้างๆ แท่นดอกไม้ แล้วมืออีกข้างที่ว่างก็ยกขึ้นปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังจะหยดไหลทิ้ง แม้ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ว่าเป้นยังไง แต่ก็มั่นใจว่าไมได้ดีใจแน่ที่มะลิลาจากไป
“ว่าไงครับ หนี้ ธกส. เท่าไหร่ผมจะจ่ายให้เอง” “เนี่ยคุณเสริม ฟังฉันนะคุณกับฉันไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉะนั้นไม่มีความจำเป็นที่จะมาจ่ายหนี้แทนครอบครัวฉัน อีกอย่างฉันทำงานหาเงินเองได้ไม่จำเป็นต้องพึ่งคุณ”
แต่งงานยังไม่ทันข้ามวันสามีก็ย้ายออกไปอยู่ข้างนอก เนี่ยเหรอชีวิตหลังแต่งงานของเธอ
"หฤทย์" ไม่มีทางเรียก "ณปภัช" ว่าแม่เลี้ยงแน่นอน ไม่รู้พ่อคิดอะไรถึงพาเด็กรุ่นหลานเข้ามาในบ้าน แถมยังแนะนำว่าเป็น "ภรรยา" อีกต่างหาก ให้ตายเถอะ! เขาไม่ยอมรับหรอก....
"เอาเงินนี้ไป แล้วไสหัวไปให้พ้น! " นั่นคือสิ่งที่คนใจร้ายโยนมันใส่หน้าฉันเมื่อเก้าปีก่อน และฉันก็จำสีหน้าและน้ำเสียงนั่นของเขาได้ดี แต่วันนี้คนใจร้ายได้กลับมาแล้ว กลับมาเพื่อแย่ง "ลูก" ไปจากฉัน ฉันไม่ยอม!
"จิณณ์" ไม่ปรารถนาภรรยาที่แก่กว่าตัวเอง หล่อนหมดปัญญาที่จะหา 'ผัว' จนต้องร้อนลำบากถึงเขา "บุณยดา" เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องมาแต่งงานกับผู้ชายใจร้ายคนนี้ ไม่คิดว่าชีวิตจะขื่นขมได้ขนาดนี้ และเธอจะไม่ทน
"ใช่สิคะ ฉันมันคนพิการ อยู่ก็เหมือนไม่อยู่ สู้ตายไปเสียจะดีกว่า" น้ำเสียงของเธอดังสั่นเมื่อเสียงสะอื้นตีตื้นมาจุกคอหอย "ไม่เอาสิเอม ไม่พูดแบบนี้ ถ้าเอมตายไปแล้วพี่กับลูกของเราล่ะจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเอ
“แล้วไม่ถือพรหมจรรย์แล้วเหรอคะ” “จุ๊บยังคิดว่าพี่ยังเหลือพรหมจรรย์ให้เก็บรักษาอีกเหรอ ไปเถอะ ไปนอนด้วยกันนะ”
“ฉันท้อง” เธอบอกเขาแล้วเดินไปดึงลากเก้าอี้ที่นั่งตรงข้ามโต๊ะทำงานของชายหนุ่มออกมานั่ง เมื่อรู้สึกว่ายืนนานแล้วและเธอก็เริ่มปวดขาด้วย “ว่าไงนะ” สะดุ้งดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที “ฉันท้องกับคุณ....
“กูจะไม่ใช้กำลังผิดที่ผิดทางแล้วไอ้ภู กูจะเอามึงให้หลาบจำ อ่ะ อื้อ”
“จะไม่ทักฉันหน่อยเหรอกันตา และไม่คิดจะบอกฉันหน่อยเหรอว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของฉัน”
“มีความสุขมากสินะ” คุณรักปิดหน้าหนังสือแล้วขยับตัวลุกขึ้นมองไปทางต้นเสียงทันที “แก...” “ใช่ นึกว่าลืมหน้าผัวไปแล้วซะอีก” สากรรจ์เดินก้าวยาวๆ มาหาคนที่ชี้มือมาทางตนเองทันที และพอเดินมาถึงก็ทิ้งกา
“คุณข่มขืนฉัน” “เปล่าเลยที่รัก เพื่อนสมยอมพี่ หรือจะเถียงว่าไม่สมยอมก็เห็นครางดังทั้งคืนตอนพี่เอาแรงๆ” “คนเลว”
“พี่พอลไม่มาส่งลูกหน่อยเหรอคะ” รัตนาพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน เพราะถ้าพอลี่ได้ยินคงร้องโวยวายปฏิเสธอีกเป็นแน่ “ไม่ใช่ลูกพี่ นั่นเป็นลูกของเคต่างหาก” ด้วยความน้อยใจ จึงทำให้พูดแบบนี้ออกมา
มือเปื้อนเลือดอย่างคุณไม่ควรจะรักใคร ฉันเกลียดคุณ คนเลว
“ตื่นเดี๋ยวนี้นะหมอต่อ” เธอทุบอกเขาแรงๆ เพื่อปลุกเขาให้ตื่น “อือ...มานิดาอยากได้ผัวตอนเช้าเหรอ ได้สิ หมอต่อคนนี้ยังมีแรงเหลือเฟือ” เขาตอบทั้งๆ ที่หลับตาและกระชับกอดคนที่ทาบทับบนอกของตนเองเข้าหาแนบแน่น
“รักท้องค่ะ หนูท้อง” เธอบอกเขาชัดถ้อยชัดคำ บัดซบ! มือใหญ่ปัดอากาศด้วยความหงุดหงิดขึ้นมาทันที ริ้วรอยบนหน้าย่นขึ้นพร้อมกัดสันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธไม่พอใจ