" โซระ ยู ... นักเรียนหญิงที่ย้ายเข้ามาเรียนในโรงเรียนนามิโมริ มาจังหวะเดียวกับข่าวลือเรื่องการปรากฎตัวของกลุ่มมาเฟียที่หายสาปสูญเลย ... น่าสงสัยมาก" รีบอร์นกล่าวขณะมองไปยังสึนะ

ในยามที่หิมะโปรยปราย ฉันเคยเฝ้ามองนายจากอาคารเรียน นายเป็นเหมือนหยดหมึกสีดำบนลานหิมะ --- เป็นตัวแทนของความโศกเศร้าในวันแห่งความสุข

" ที่ฮอกวอตส์ ... ฮีโร่มากมายมีจุดเริ่มต้นมาจากที่นี่ แต่ในขณะเดียวกัน เหล่าวายร้ายจำนวนไม่น้อยก็เริ่มต้น ณ จุดเดียวกัน " ศาสตราจารย์แฮรี่พ็อตเตอร์กล่าว

" ข้าได้ยินมาว่านางบุปผานั้นงดงาม แต่เต็มไปด้วยพิษสง " เว่ยอิงกล่าวด้วยอารมณ์ชวนหัว

Sherlock, The only one clue you can have is ME.

She knew that I've fallen for her. She knew i would follow her. No rule. No hesitation. No rejection. She knew it, just like i knew it.

I’m merely a bird , a lily, a potted plant… just one of the many illustrations on her canvas — one that never truly mattered.

Everytime fly but i will stay

This is the seventh time you’ve woken me up over your cat’s suicide attempt.

แด่ความรักที่ไม่อาจเข้าใจ และหาที่มาที่ไปไม่ได้ : )

ยินดีต้อนรับเข้าสู่ด้านมืดของโลกไซเบอร์

พรุ่งนี้ ผมก็ไม่ต้องรักใครอีกต่อไปแล้ว...

ใช่ นี่ครั้งที่ 7 แล้วที่นายโทรมาปลุกฉันด้วยด้วยเรื่องแมวจะฆ่าตัวตาย

รวมเรื่องสั้นหลากอารมณ์

เรื่องราวของเหล่าสหายแปลกหน้าที่บังเอิญพร้อมใจกันตกนรกโดยอุบัติเหตุ ?

เขาก็เดินผ่านหน้าฉันไปเหมืนกับคนอื่นๆ เราสบตากันสักวินาที หรืออย่างน้อยๆ ก็สักครึ่ง ... เป็นการสบตาที่แสนธรรมดา ฉันไม่รู้จักชื่อของเขา ไม่รู้ว่าเขาเรียนปีไหน แต่ฉันรู้จักหน้าเขา ลึกๆ ในความทรงจำอันเลื

เรื่องสั้นๆ ไม่มีความหมาย แต่ไม่ไร้ความรู้สึก

"พี่แท๊กซี่ มีแฟนรึยังคะ" เด็กสาวถามด้วยเสียงงัวเงียฟังแทบไม่ได้ความ พร้อมกันนั้นก็ส่งขวดเบียร์ให้ผม "ใจเย็นนะ พี่แท๊กซี่ต้องขับรถก่อน" ผมตอบพยายามมองถนนตรงหน้าก่อนจะรีบเหยียบเบรกกระทันหัน --- พลันผมได้ยินเสียดัง ป้อก!

ในห้องเรียนของฉันมีนักเรียนชายคนหนึ่ง เขาสบตากับคนได้ไม่เกิน 30 วินาที

ฆาตกรรายนี้ไม่เพียงก่ออาชญากรรมธรรมดา แต่ยังรังสรรค์เลือดเนื้อและความตาย ให้กลายเป็นศิลปะอันดิบเถื่อน