นางรักเพียงเขามาหลายปี แต่เขากลับรักเพียงพี่สาวแท้ ๆ ของนางเพียงคนเดียว ในวันที่คิดจะตัดใจ เขากลับพึ่งรู้ตัวว่า หัวใจของเขาปรารถนาแต่เพียงนาง “ฟางเยว่ เจ้าเป็นของข้า… ของข้าเท่านั้น”

เธอใช้เขาเป็นไม้กันหมาแฟนเก่า "เขาเป็นว่าที่สามีฉัน!" จากนั้นก็ขึ้นห้องไปกับเขาทันที 3 เดือนต่อมา ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีกครั้ง "คุณจำสามีตัวเองไม่ได้แล้วเหรอครับ คุณภรรยา"

หลันอ๋องผู้ปากร้ายใจโหด ไม่เคยสนใจและไว้หน้าผู้ใด กลับมาพบกับสตรีแสนดื้ดึงและกล้าท้าทายเขา จากพยัคฆ์ไร้ใจ กลายเป็นคนที่ไม่เป็นตัวของตัวเองอพราะนาง “ผู้ใดกล้าแตะต้องนาง ก็อย่าคิดที่จะเอาศีรษะกลับออกไป"

จากคนแปลกหน้า กลายเป็นเสด็จอาที่รัก เหมือนเรื่องจะง่าย แต่กลับกลายเป็นวุ่นวายเสียอย่างนั้น คนหนึ่งรักมาตั้งแต่เริ่ม อีกคนพึ่งรู้ตัวว่ารัก มารู้ตัวอีกที ก็เกือบจะสายไป....

ไหนบอกว่าเกลียดไงล่ะ ทำไมต้องตามจับผิด ก็ในเมื่อเกลียดกัน แต่ทำไมเจอเขาทุกที่เลยล่ะ นายพลปากจัดคนนี้ ต้องการอะไรจากฉันกันแน่! แต่ถึงจะปากร้าย แต่หุ่นแซบเป็นบ้าเลย ตามมาก ๆ เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำเสียนี่!!!

องค์หญิงเสเพลผู้โด่งดัง นางไถ่ตัวเขามาจากหอคณิกา แต่ใครจะคิดว่ากลับเป็นการพาเสือเข้าถ้ำด้วยตัวเอง "หากยังกล้าเอ่ยนามชายอื่น ค่ำคืนนี้ข้าจะทำให้เจ้ามั่นใจได้ว่า นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่จะได้ทำ"

เธอโดนแฟนบอกเลิกในวันเกิด ซวยกว่านั้นคือคนที่เธอเคยชอบกลับเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น "มาทำให้ไอ้คนกระจอกคนนั้นคลั่งตายไปเลยดีไหม" แต่ใครจะรู้ว่ากัปตันเวย์จะกินดุ! ขนาดนี้ล่ะ “สุขสันต์วันเกิดนะครับฟาง…”

เพียงเพราะสตรีที่เขารักถูกพี่ชายต่างมารดานางฆ่าตาย ฟ่านปิงเยว่จึงกลายเป็นบรรณาการให้กับพยัคฆ์ที่โหดเหี้ยมไร้ใจ และเต็มไปด้วยไฟแค้นอย่างเขา “ตอนนี้เจ้าเป็นของข้า จะตายข้าก็ต้องเป็นคนสั่ง จำเอาไว้!!"

"ร้องให้ดังกว่านี้สิแป้ง อย่าให้ผมผิดหวัง ร้องแบบเมื่อคืนนี้อีกสิ"

“ทีตอนที่ไปคลินิกแล้วขึ้นขาหยั่งไม่คิดจะอายบ้างเหรอ แล้วถ้าวันนี้คนที่ตรวจคุณเป็นผู้ชายคนอื่นล่ะคุณจะทำยังไง”

"ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนได้เกินหนึ่งเดือน แต่ถ้าผมติดใจคุณและยังต้องการ คุณก็ต้องทำหน้าที่นี้ต่อไป จนกว่าที่แม่ของคุณจะออกจากโรงพยาบาล เข้าใจใช่ไหมเฟรย์!"

“ข่วนได้แต่ห้ามกัด เพราะจะกระตุ้นให้ฉันคลั่งมากกว่าเดิม ไม่อยากเจ็บตัวก็…อย่ากระตุ้น”

“อลิศยังไม่เหนื่อย คุณหมอก็ห้ามหยุด!!”

งานแต่งที่แลกมาด้วยเงื่อนไข อีกฝ่ายชิงชังนางจนถึงขั้นรังเกียจ แต่ใครจะคิดว่าฮูหยินที่เขาเกลียด จะเป็นผู้ที่ช่วยเขาในวันที่ลำบาก “เจ้าแต่งเข้ามาเป็นฮูหยินแม่ทัพ ต่อให้ตายก็ต้องเป็นฮูหยินของข้า!"

นางละทิ้งคนรักที่หักหลัง ทิ้งแม้กระทั่งชื่อเดิม แต่กลับมาพบกับท่านอ๋องแห่งม่านโจว นางกลัวตัวตนจะถูกเปิดเผยจึงหลีกหนี แต่เขากลับสนใจและตามติดดุจเงา “ใครใช้ให้นางปากแข็ง ถ้าไม่ชอบแล้วจูบตอบข้าทำไมเล่า!”

เขาเป็นเหมือนก้อนหินที่ไร้ความรู้สึก แต่เมื่อได้มาพบกับนางที่เป็นดุจแสงตะวันที่สดใส กลับเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นในใจ “ซินเยว่ ตราบใดที่มีข้าอยู่ตรงนี้ ไม่มีทางให้ผู้ใดมารังแกเจ้าได้อีก”

“นี่เรียกเอาแก้มมาชน ไม่ได้เรียกว่าหอมแก้ม พี่ให้แก้ตัวอีกครั้ง ไม่งั้น…พี่จะแก้อย่างอื่น”

ชาติก่อนมีแต่คนชื่นชม ชาตินี้เจอแต่คนเกลียดชัง ท่านอ๋องผู้นั้นก็ช่างโหดเหี้ยม จนเกือบฆ่านางตาย แต่เพราะความเป็นหมอที่ต้องช่วยคน ทำให้เขาที่เคยเกลียด ดูถูก หันมาสนใจ เฝ้าตามติด และหึงหวงนางโดยไม่รู้ตัว

คนรักที่จากไปอย่างไร้เหตุผลเช่นเธอ กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีกครั้งในรอบ 5 ปี เขาจะทำอย่างไร “ทุกครั้งทำไมต้องมีผมที่เจ็บอยู่คนเดียว ชนิตาคุณเลือกจะใจร้ายกับผมก่อนก็อย่าหาว่าผมเป็นคนเลวก็แล้วกัน!!”