“กูคิดว่าเงื่อนไขสามครั้งของมึงก็ไม่ได้ยากนะไฉ่ อีกไม่นานกูคงได้เป็นอิสระจากมึง ที่มึงเคยบอกว่ากูจะต้องจำมึงไปตลอดชีวิต มึงเองก็คงไม่มีทางจะลืมกูลงได้หรอก”

“กูถามจริงนะ ที่นี่มึงใหญ่แค่ไหนเชียววะ ถึงได้บ้าอำนาจขนาดนี้”

ผมทนได้ถ้าคุณจะขอเวลาให้มั่นใจในความรู้สึกตัวเองแล้วค่อย ๆ ศึกษากันไป นานแค่ไหนผมก็รอคุณได้ แต่ผมทนไม่ได้ถ้าคุณจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกที่ผมมีให้ เพื่อผลประโยชน์ของตัวเอง คุณมันเห็นแก่ตัว

"แต่กูอยู่แบบนี้ไม่ได้ว่ะนาที กูอยากเป็นแฟนมึง กูอยากมีสิทธิ์หวง กูอยากบอกกับทุกคนว่ามึงเป็นแฟนกู"

“ถ้ายังอยากให้เรื่องสารเลวที่พี่ครางชื่อของแฟนน้องชายตัวเองเป็นความลับต่อไป ก็ยอมรับคำสารภาพรักแล้วเป็นแฟนผมสิ”

“แล้วผมที่นั่งอยู่ที่นี่ตอนนี้ล่ะ พี่ไม่ได้เห็นค่าเลยหรอ ที่ผมรีบมาหาพี่ทั้งที่ดึกขนาดนี้แล้ว มันไม่เคยมีความหมายอะไรเลยใช่มั้ย”

"มึงอยากเป็นแฟนกูหรือไง หรืออยากให้กูรับผิดชอบมึง กูก็ไม่ติดนะ แต่มึงต้องรอหน่อย เพราะคิวงานกูเยอะ ถ้ามึงอยากลัดคิวก็ลองเสนอราคามา"

“แต่มึงก็ยอมกูทุกครั้งไม่ใช่หรือไง กับกูมึงยังให้ กับคนอื่นมึงก็คงไม่ต่างหรอก มึงมันก็ง่ายแบบนั้นตลอดอยู่แล้วนี่”

“อีกแล้ว ผมตื่นขึ้นมาอยู่ที่ห้องใครอีกแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ ผมกำลังจะเป็นอัลไซเมอร์หรอ เป็นคนหลายบุคลิกหรอ หรือผมใกล้จะเป็นบ้า ทำไมมันกลายเป็นแบบนี้ ผมเป็นอะไรกันแน่”

"มึงมาหากูทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่ากูจ้องมึงอยู่ อย่าปฏิเสธดีกว่าว่ามึงก็อยากได้กูเหมือนกัน"

“ผมรู้แล้วว่าทำไมถึงลืมพี่ไม่ได้สักที ผมคงแค้นมั้งที่ผมเจ็บขนาดนั้นแล้วพี่ยังไม่เคยสำนึก แล้วยังทำเหี้ยกับคนอื่นได้อยู่อีก พี่แม่งเลวเกินเยียวยาจริง ๆ”

"หมอกไม่ได้อ่อนแอ หมอกดูแลตัวเองได้ หมอกดูแลโซ่ได้ ทำไมถึงไม่เชื่อใจหมอก หรือหมอกต้องบังคับโซ่แบบเขาหรอ โซ่ถึงจะยอมหมอกแบบนั้นบ้าง"

ถ้ามึงพูดออกมาว่ามึงตัดใจจากกูไปแล้ว ถ้าวันนี้มึงมีคนอื่นไปแล้ว หรือมึงรู้สึกกับคนอื่นไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนั้น…กูจะยอมตัดใจจากมึงเอง

กลิ่นที่เหมือนสนิมเหล็กคละคลุ้งไปทั่ว เสียงร้องของนกแสกดังขึ้นก้องกังวาลทั่วบริเวณป่าส่งสัญญาณว่ากำลังจะมีคนหมดลมหายใจไปจากโลกใบนี้ และใครอีกคนที่เดินจากไปพร้อมมีดลงอาคมที่เปื้อนเลือดเจ้าของเดิม