“เยี่ยลู่หลี่เวย ข้ายังจำใบหน้างดงามเกินเซียนสตรีบนสวรรค์ของเจ้าได้ไม่ลืมเลือน ไยเจ้าถึงบอกว่าตนเป็น ‘บุรุษ’ ไปได้”

ก็ตามนั้นแหละครับ ผมมัน ‘เลว’ แล้วยังไงล่ะ ไม่ได้ไปขอร้องให้ใครมารักนี่ ความรักมันไม่เหมาะกับผมหรอก เพราะผมเพอร์เฟกต์เกินกว่าที่จะเป็นของใครเพียงคนเดียว

จากกันที่ ‘ผาสิ้นรัก’ นับแต่นี้เราเป็นเพียงคนแปลกหน้า ต่อไปพบพานหากข้าไม่ฆ่าเจ้า ข้าไม่ขอเป็นคน สิ้น เยื่อ ขาด ใย

แสงสว่างอาจจะสาดส่องในใจของใครสักคน แต่อาจจะไม่คงอยู่ตลอดไป

บนโลกใบนี้ทุกอย่างล้วนมีสองด้าน มีขาวและดำ มีสว่างและมืดมิด สองอย่างที่แตกต่างกันไม่อาจอยู่ร่วมกัน

“เรียก ‘ป๋า’ สิ หน้าป๋าเหมือนตาแก่มากนักหรือไง”

เพราะ ‘ข้า’ หาใช่ ‘สตรี’ ที่ ‘บุรุษผู้นั้น’ รักหมดดวงใจ เป็นเพียง ‘เงา’ เป็นแค่ดาราที่รายล้อมดวงเดือน

ในโลกนี้ ฉันให้นายได้ทุกอย่าง…ชีวิตฉันก็ให้นายได้ แต่นายจะให้ความรักฉันบ้างไม่ได้เลยหรือไง

“ยิงสิ เอาเลย…” “เป็นเจ้าบังคับให้ข้าทำแบบนี้”

เขาไร้ความรู้สึก ไร้รัก ไร้ความเข้าใจในคนอื่น ไร้นํ้าตา ไร้ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี สิ่งเดียวที่กระตุ้นเขาได้คือร่างกายของผู้ชายคนนี้ที่ถูกมัดเปลือยทั้งตัวด้วยเชือกป่านสีแดง !!!

ความรักไม่เหมาะสำหรับ 'สัตว์' อย่างพวกเรา แล้วเจ้าจะต้องการไปทำไมกัน

“ได้ยินมาว่า…เจ้าสาวที่แต่งให้เจ้าเป็น ‘บุรุษ’ หรือ”

‘ฉันไม่มีวันรักเธอ แต่เธอไม่มีวันจะไปรักใครได้นอกจากฉัน’

‘ฉันกลับมาตามหานายก็เพราะ ‘ความแค้น’ ในเมื่อความรักของฉันเปลี่ยนนายไม่ได้ ต่อไปนี้เราสองคนจะอยู่ด้วยคำว่า ‘เกลียด’ ตลอดไป’

อุตส่าห์ได้ย้อนยุคมาเกือบสองพันปีทั้งที ทำไม๊ ทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายให้เขามาอยู่ในร่างของ ‘หลงหยางจวิน’ หลงหยางบอยของตำนาน BL ของประวัติศาสตร์จีนโบราณเนี่ยนะ !!!