"เจ้านี่มัน..หน้าไม่อายจริงๆเสวี่ยเฟิง" / ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นเกี่ยวปลายหูของหงฮุ่ยหลิงเบาๆ เสียงพร่าเอ่ยแผ่วเบาแต่หนักแน่นสะท้านถึงกระดูก "หากเป็นเรื่องของท่าน ข้าหน้าด้านเสมอ"

ทั้งที่ฝันว่าทะลุมิติไปเป็นนางเอก แต่พระเจ้ากลับตาบอดส่งไปเป็นนางเอกที่เป็นนางร้าย หนำซ้ำยังต้องเล่นตามบท หักอกเมนสุดที่รักอย่างแสนจะร้าวหัวใจ เพียงเพื่อสร้างสถานการณ์ให้พระนางครองรักกันตามต้นฉบับ

เพราะรักจึงยังอยู่ตรงนี้ เพราะรักจึงยอมให้ทุกสิ่ง...แต่เหตุใดลาโง่สมควรตายตัวนี้ ต้องขอให้เขาปรองดองกับหงส์ฟ้าของมันด้วย "โม่โฉว เจ้าจะฉีกทึ้งข้าไปถึงเมื่อไหร่ เจ้าถึงจะสาแก่ใจกันแน่"