ทั้งที่ข้าทำงานให้เขามากมาย แต่เขากลับชังข้า ฮึ! ท่านชังข้าได้คนเดียวหรือ? ข้าก็ชังท่านเช่นกัน!

เมื่อก่อนข้าตามืดบอด ใช้เล่ห์กลแย่งชิงความโปรดปรานจากบุรุษผู้เดียว กลั่นแกล้งสตรีที่เขารักไว้ไม่น้อยสุดท้ายถูกเขาลงโทษอย่างโหดร้าย พอกันที! ข้าจะไม่เป็นมันแล้วชายาร้ายของไท่จื่ออำมหิตผู้นั้น!

เพราะสูญเสียมารดาและน้องสาวอันเป็นที่รักจากโรคระบาดทำให้นางตัดสินใจเป็นหมอ เพื่อรักษาคนแล้ว... ชีวิตนี้นางไม่คิดอยากมีครอบครัวดังเช่นสตรีทั่วไป

ข้านามจ้าวซิน....ผู้เคยกระทำความชั่วมามาก เมื่อข้า....ถูกตัดสินด้วยโทษตาย... แต่สวรรค์เมตตาข้า…ข้าจึงรอดมาได้...ในเมื่อเป็นเช่นนี้....จากนี้ไป ข้าผู้เคยร้ายจะขอกลายเป็นหมอหญิง!

นางอุตส่าห์อยู่เงียบๆเรื่องยังวิ่งมาหานางอีก เพื่อความอยู่รอดเห็นทีต้องยื่นมือเข้าไป 'สอด' เสียหน่อย!

ฟื้นมาเป็นนางร้ายที่จบพังเพราะผู้ชาย? ขอบาย! เธอขอเล่นบท “ตัวประกอบสุขสงบ” กอดสติไว้แน่น ห่างพระเอกไว้ไกล ถ้าชะตาจะดึงไว้ แต่เธอก็จะรีไรต์ให้ดู!

เมื่อเธอมีความเชื่อว่าการทำให้คู่รักอื่นๆ สมหวัง ก็จะทำให้เนื้อคู่ที่เธอฝันถึงบ่อยครั้งนั้น จะได้พบเจอกันซักที เพราะเหตุนั้นเอง  ปฏิบัติการรักจึงเริ่มขึ้น!

เป็นชายาอ้วนยังไม่พอยังจะเป็นสตรีแสนร้ายที่คิดสังหารสวามีตนเองอีก สวรรค์! เธอจะเอาตัวรอดอย่างไร?

เพราะหนี้สินทำให้เธอต้องเป็นคนขยันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ราวกับสวรรค์เมตตา เธอจึงกลายเป็นฮูหยินผู้เกียจคร้านของพ่อค้ารูปงาม หลังจากที่ขยันมานานแล้ว ทะลุมิติครานี้เธอขออยู่แบบสตรีเกียจคร้าน!

เพียงเพราะนางเอ่ยคำว่าหย่าออกมา เขาก็ถึงขั้นให้นางคัดตำราทั้งเล่ม! สวรรค์!เมื่อก่อนนางเผลอรักบุรุษผู้นี้ไปได้อย่างไรกัน นอกจากสูงขาวหล่อเหลาร่ำร่วยเก่งกาจ คนผู้นี้ก็ไม่มีอะไรดีเลย!

ดูท่าแล้ว ข้าจะทำเรื่องเลวร้ายไม่ขึ้นเอาเสียเลย เอาล่ะ!  สวามีเอ๋ย ลืมๆเรื่องของข้าไปเถิดเพราะอดีต ข้าผู้นี้เพียงเคยร้าย!

ข้าไม่รู้ว่าจะเป็นมารดาที่ดีได้หรือไม่ แต่ข้าจะลองดู...

เพราะความร้ายกาจดื้อรัน เกียจคร้านของเพนนี...บิดาจึงเขียนพินัยกรรมที่สุดแสนประหลาดให้เธอแต่งงานกับพี่ชายบุญธรรมที่เธอเกลียดเข้าไส้....

เพื่อปกป้องชื่อเสียงที่ถูกบุรุษถอนหมั้น ข้าจึงต้องสมรสกับบุรุษผู้หนึ่งที่ไม่ค่อยถูกคอกันเท่าใดนัก โชคดีที่ข้าได้รับที่ดินสำหรับเพาะปลูก ดีล่ะ! ต่อจากนี้ไป ข้าผู้เคยอวบอ้วนจะเป็นชาวสวนผู้มั่งคั่ง!

ข้าคิดว่าข้ามิได้เป็นมนุษย์ทั่วไปอย่างแน่นอน......เพราะข้าทั้งงดงาม รูปร่างหน้าตาก็เติบโตเกินกว่าเด็กอายุห้าหนาวทั่วไป...ท่านอ๋อง...ข้าที่เป็นเช่น...ท่านจะรักข้าได้หรือไม่?

นางกล้าดีอย่างไรบังอาจใช้มนต์ดับความกำหนัดกับเขาเห็นทีเขาต้องสั่งสอนนางให้รู้ถึงผลการกระทำให้มากหน่อย จะได้มิกล้าไปทำเช่นนี้กับผู้ใดอีกชิงมู่หลัน..เจ้าวางใจเถิด...สุรามงคลนี้จะทำให้เจ้ามีความสุข!

"ชิงเหยียน แม้เจ้าจะหลอกผู้อื่นได้ว่าเจ้าอ่อนแอ แต่อย่าคิดว่าจะหลอกข้าได้ เจ้ามันร้ายเงียบ" ฉินหลี่ซูเอ่ยก่อนจะเดินจากไป ชิงเหยียนที่ได้ยินเช่นนั้นก็ชะงักไปสักครู่ "ข้านี่นะร้ายเงียบ? ท่านนั่นแหละบ

มู่หยางอวี้ผู้ไม่เคยรังแกผู้ใดก่อนแต่ก็ไม่ยอมให้ผู้ใดรังแกโดยง่าย มิรู้เหตุผลกลใดที่ทำให้นางต้องมาเกิดใหม่ในร่างชายาอ๋องสามผู้แสนดีที่ถูกรังแกเสมอ ต่อจากนี้ไปวางใจเถิดสวามีชายาแสนดีผู้นี้ก็ร้ายเป็น!

เพราะรักทำให้นางต้องยอมเป็นอนุภรรยา เขาบอกรักนางแต่ไม่อาจปกป้องนางได้ หากความรักทำให้นางต้องทุกข์ระทมถึงเพียงนี้ ถ้าหากเลือกได้ชาติหน้า บุรุษคนใดก็ช่างเถิดนางจะไม่ขอเป็นอนุภรรยาอีก!