ไป๋เฟิ่งหลัน นางร้ายในนิยายที่เป็นอุปสรรคในความรักของพระเอกและนางเอก เมื่อช่วงเวลาความเป็นความตายใกล้เข้ามา อดีตคู่หมายของนางกลับเอ่ยปากช่วยเหลือสตรีอื่น ปล่อยให้นางถูกฆ่าตายอย่างน่าอนาถใจ

จ้าวลี่อิงเสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุ ก่อนที่จะไปเกิดใหม่ในโลกของนิยาย โดยเจ้าของร่างเดิมนั้นได้จากไปในคืนแต่งงาน และผู้ที่ต้องมารับหน้าที่ในการเข้าหอต่อจากนี้ก็คือนาง...

จ้าวซือซือ อดีตท่านหญิงจากแคว้นหนาน ได้ถูกส่งมาเป็นเชลยที่แคว้นหยวน นางได้แต่งเข้าจวนแม่ทัพ เพื่อเป็นฮูหยินเอกของเขา แต่ช่างน่าเสียดาย ที่นางได้สิ้นใจในคืนเข้าหอ เนื่องด้วยนางถูกวางยาโดยสาวใช้ข้างกาย

หลิวเสี่ยวเฟย สตรีโง่งมที่คอยเอาแต่วิ่งไล่ตามความรักที่ไม่อาจครอบครอง เมื่อนางมีโอกาสหวนคืนอีกครั้ง นางจึงไม่คิดที่จะข้องเกี่ยวกับคนผู้นั้นอีกต่อไป แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงตามติดนางไม่ห่าง...

หลิวเยว่ซินถูกคนรักหักหลังและได้เสียชีวิตลง ดวงวิญญาณที่ไม่อาจปล่อยวางจากความแค้น ได้เข้าไปอยู่ในร่างของไป๋หนิงเซียน บุตรสาวของอดีตรองแม่ทัพที่มีชะตาอาภัพและไม่ปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

เว่ยหลิวหยาง: แม่ทัพหนุ่มรูปงามชื่อเสียงขจรไกล บุรุษปากร้ายที่มีใจชิงชังต่อคู่หมายของตน "เพราะเจ้ามีนิสัยร้ายกาจเช่นนี้ ข้าจึงไม่อยากที่จะแต่งงานกับเจ้าอย่างไรเล่า"

"เหิงเยว่เอ๋ย ความรักและความพยายามของเจ้าไหนเลยจะมีค่าในสายตาของเขา" นางกล่าวกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ค่ำคืนแห่งหิมะแรกพร้อมด้วยชีวิตใหม่ ความผิดพลาดเดียวในชีวิตที่ข้ามี ก็คือความรักที่ข้ามีต่อท่าน

นภาถูกคนรักนอกใจ เธอจากไปพร้อมด้วยคำถามมากมายที่ไร้ซึ่งคำตอบ เมื่อมีโอกาสย้อนเวลากลับมาในช่วงที่ทั้งสองยังไม่ได้เป็นแฟนกัน นภาจึงพยายามจะหลีกหนีจากอดีตคนรัก แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงตามติดเธอไม่ห่าง

หลี่เว่ยเว่ย บุตรสาวของอดีตแม่ทัพหลี่ เมื่อนางได้ก้าวผ่านความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง นางจึงได้รู้ว่า แท้ที่จริงแล้วตนเองเป็นเพียงนางร้ายในนิยายเรื่องหนึ่งก็เท่านั้น

หยางหลิวหยาง แม่ทัพหนุ่มรูปงามชื่อเสียงขจรไกล หากแต่เขากลับถูกสตรีวางยาในงานเลี้ยงค่ำคืนหนึ่ง ซึ่งเขาจึงจำต้องรับนางไว้เป็นฮูหยินของตนอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

ปักษาสวรรค์ที่ต้อยต่ำเช่นข้า ไหนเลยจะหาญกล้าไปร้องขอความรักจากมังกรเช่นท่าน ช่างใฝ่สูงมากจนเกินไปแล้ว

เพียงเพราะยึดมั่นในความรักมากจนเกินไป สุดท้ายจึงทำให้นางต้องมาพบกับจุดจบที่น่าอดสูถึงเพียงนี้ เมื่อมีโอกาสหวนคืนอีกครั้ง หนิงเซียนจึงตั้งมั่นในใจแล้วว่า ..."ท่านแม่ทัพ ข้าจะไม่รักท่านอีกต่อไปแล้ว!"

'เจ้าจะมีทุกสิ่งที่พระชายาของเปิ่นหวางพึงจะมี หากแต่ความรักนั้น เกรงว่าจะไม่มีเหลือให้เจ้าแล้ว'

ซูฮวาเอ๋ย เป็นเจ้าที่ต่ำต้อยและด้อยค่าเกินกว่าที่ใครจะมองเห็น หากจะโทษก็จงโทษที่เจ้านั้นไร้ซึ่งวาสนามาตั้งแต่ต้นเถิด

‘ชาตินี้เป็นเธอที่วิ่งตามในรักที่ไม่อาจสมหวังจนสิ้นแรงแล้ว หากภพหน้ามีจริง ขอให้รักจงเป็นฝ่ายวิ่งตามเธอคืนบ้างจะได้หรือไม่’ ลี่หลินได้เฝ้าภาวนาอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในห้วงสุดท้ายของชีวิต

สำหรับท่านแล้ว เคยมีสักเสี้ยวหนึ่ง ที่มองว่าข้าคือฝ่ายที่ถูกกระทำหรือโดนใส่ร้ายบ้างหรือไม่ หรือแท้ที่จริงแล้ว ข้าก็เป็นดั่งคำที่ใครเขานินทา เป็นสตรีที่ไร้ยางอายและมีนิสัยร้ายกาจเพียงเท่านั้น...

'นับต่อจากนี้ข้าหวังว่าพวกท่านจะใช้ชีวิตได้เป็นอย่างดี อดีตเคยลืมเลือนข้าเช่นไร จากนี้ก็จงกระทำตนเหมือนดั่งเช่นที่ผ่านมาเถิด'

จะเป็นตำแหน่งคู่หมั้นก็ดี หรือจะเป็นเพียงภรรยาที่แสนดีก็ช่าง ไม่ว่าจะอย่างไร รวินท์ก็ยังคงเป็นรวินท์คนเดิม...คือคนที่มังกรไม่ได้รัก

“อดีตเคยเอ็นดู แต่พอน้องโตขึ้นมา น่านฟ้ากลับอยากที่จะให้น้องมาดูเอ็นของเขาแทนเสียแล้ว”