หากเรื่องราวชีวิตมันบันซบ ก็แค่เขียนมันขึ้นมาใหม่ก็พอ "ไร้อัตลักษณ์หรอ? ผมช่วยได้นะ" "เกลียดพ่อมาก? ผมจะช่วยแล้วกัน" "อยากเป็นฮีโร่หรอ? ก็เป็นสิ" . . . ชีวิตมีแค่ครั้งเดียว ใช่มันให้คุ้มซะ

ในเมื่อกราบไหว้ฟ้าดิน ผูกผมร่วมสาบานเป็นสามีภรรยา เข้าหอกันแล้ว "เจ้าเป็นของข้าคนเดียว" "ข้าจะเป็นของเจ้าคนเดียว ที่รักของข้า"

ก็แค่สาวม.ปลายธรรมดาที่ติดนิยาย กับอนิเมะเท่านั้นเอง ถึงแม้ว่าในรั้วโรงเรียนจะมีดีกรีเป็นถึงท็อปนักกีฬาก็ตาม "ทำไมต้องเกิดเป็นยจจังด้วยเล่า ถึงจะเป็นท็อปนักกีฬาก็เถอะ แต่ไม่ใช่ฟุตบอลโว้ย!!!!"

ไม่ว่าจะโลกใบไหน ...มันไม่ได้ต่างกันเลย กำจัดบัค? แต่... เพื่ออะไร? แล้ว ...ฉันเป็นอะไร? เครื่องมือ? บทละคร? สิ่งบันเทิง? หรือ ...สิ่งแก้ไขความผิดพลาดของพวกแก " แด่ความฝันของฉัน"

ในช่วงที่โชโยกำลังกลับมาจากการเเข่งวอลเลย์บอลที่ ลีกอาร์เจนตินา ได้กลับห้องพัก และเผลอหลับไป เมื่อตื่นกับพบว่าตนกลายเป็นเด็กประถม ในช่วงเวลาสมัยก่อน!! "ฉันควร....ทำยังไงเนี่ย!!!!!!!"

เกิดใหม่ก็พอเข้าใจ แต่ทำไมต้องเกิดเป็นทาเคมิจิเวอร์ชั่นผู้หญิงเล่า แล้วพวกเองอ่ะ!เล่นตามบทสิเฮ้ย!