"คิดถึงเราไหม?" "ตอนกลางคืนก็มีบ้าง" "ทำไมคิดถึงแค่กลางคืน" "ในห้องมันมีแต่กลิ่นเรา"

วินาทีที่ภาวนารู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในท้องเป็นวินาทีเดียวกับที่เธอรู้ความจริงว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อแก้แค้น และเธอ เป็นแค่หมากในเกมส์นั้น

“บางครั้งความตาย อาจจะเป็นความปราณีครั้งสุดท้ายให้กลับบางคน” “แต่กลับบางคน การมีชีวิตอยู่ต่อ มันยิ่งกว่าตาย” “เหมือนนายของมึง”

“เจ้าเล่ห์” “ขี้โกง” “ไม่เคยบอกว่าเป็นคนดี” “แค่เป็นของแอล”

"ผู้กองใจร้ายอ่ะ ผ่านบ้านแบมมา ไม่เรียกแบมสักคำ" ใบหน้าหวานย่นยู่ ขณะเดียวกันก็สะบัดตัว ดุ้กดิ้ก สื่อให้อีกฝ่ายรู้ ' ว่าเธองอนอยู่ งอนมากนะ แล้วก็..อยากให้เขาง้อด้วย' "ไปไกลๆไปคนยิ่งร้อนๆอยู่"

"รั้งใว้ทำไม" เป็นคำถามที่บีบรัดความรู้สึก ทั้งคนพูดและคนฟัง คนพูดเศร้า เมื่อคิดว่าเธอไม่รัก คนฟัง เศร้าเพราะไม่มีสิทธิ์จะไปรั้ง "ถ้าไม่พูดอะไร ก็ปล่อยไหมวะ?" "ถ้าคุณไม่ปล่อย ผมไม่รับประกัน ว่าจะรั

"อา?" เขาขมวดคิ้ว "ค่ะ..อา" จันทร์ชมภูทวนคำย้ำ "แล้วอาหลานที่ไหนมันเอากันทุกคืนวะ!" เสียงขรึมตะคอกจนคนฟังสะดุ้ง

" ไอ้นนท์ ไอ้สันดานหมา เพื่อนฝูงก้อไม่เว้น" ริมฝีปากสวยก่นด่า มือน้อยกำหมัดแน่นทุบที่นอนตุบตับ อย่างเจ็บใจ "เธออยากเป็นแค่เพื่อนฉันที่ไหน ตัวเองยังไม่เคยบริสุทธิ์ใจแท้ๆ"

"ถ้าคุณราชากลัวคนอื่นจะมาขโมยหมา ทำไมไม่ใส่ปลอกคอใว้  คนที่มาแอบเล่น  จะได้รู้ว่ามีเจ้าของ"  ใบหน้าหล่อยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะขยับเข้าประชิดกระซิบข้างหูเบาๆ "ถ้าโดน..ใส่...หมามันจะแย่เอาหน่ะสิ...

"ระยะห่างแค่นี้...ถ้าพี่ขยับจมูกอีกนิด...ก้อจะได้หอมแก้มเรา" "ถ้าพี่ขยับปากอีกนิด..ก้อจะได้จูบเรา" "พี่จะถามครั้งสุดท้าย....ไปห้องพี่ไหม" ใบหน้าหล่อขึ้นสีแดง เสียงทุ้มแหบพร่าคลอเคลียอยู่แถวใบหู   ค