“ต่อให้ใครหายไปจากชีวิตของหนู พ่ออยากจะบอกให้หนูรู้ว่าพ่อยังอยู่ตรงนี้ พร้อมกับอ้อมกอดอันอบอุ่น อ้อมกอดของความรัก และอ้อมกอดที่พร้อมจะประคองให้หนูเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง”

“อย่าคิดว่าการเป็นนายจ้าง แล้วคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้นะคะ” รุ่งฟ้าพูดด้วยความโมโห “แล้วถ้าเธอเป็นเมีย เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรกับเธอได้บ้างหล่ะ” อิทธิยิ้มร้าย

"มึงชอบกูเหรอเปล่าหมูนุ่ม ทำท่าทางเหมือนหึงกูเลย"ประแจเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าใบหน้าของหมูนุ่มดูจะไม่พอใจที่เห็นเขาเดินมาพร้อมกับหญิงสาวที่กำลังคุยกันอยู่ "ใครเขาจะชอบนาย ก็เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”

“จำไว้นะ คนเขาจะรัก ยืนอ้วน ๆ เขาก็รัก”แป้งมันเอ่ยบอกกับหญิงสาว ก่อนจะเดินออกไปโดยที่ไม่หันมาสนใจเสียงกรีดร้องที่ดังขึ้น

“รักที่ดี คือ รักที่ค่อยเป็นค่อยไป ใส่ใจทุกรายละเอียด” "ค่อยๆ รักทีละนิด ให้มันค่อยๆเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แล้วอยู่มั่นคงตลอดไป"

“เมื่อไหร่จะมีครอบครัวสักทีล่ะลูก เรื่องราวพวกนั้นก็ผ่านมาสักพักแล้วนะ ลูกก็ควรจะเปิดใจให้สาว ๆ สักคนได้แล้ว”ผู้เป็นแม่เอ่ยกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน

"ไม่ว่าจะต้นทาง หรือ ปลายทางหัวใจก็เป็นของหนูคนเดียวเท่านั้นนะครับ"

“ผู้หญิงคนนั้นก็สวยมากเลยนะครับ พี่นัทจะมาวุ่นวายกับขนมทำไม” “ถ้าพี่ชอบผู้หญิงคนนั้น พี่คงไม่มายืนอยู่ตรงนี้หรอกครับ ได้ยินไหมครับพี่ชอบขนมคนเดียว”

“หากคุณไม่เคยรักผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้คุณรักผมให้ได้ แต่ถ้าคุณเคยรักผมแล้ว ผมจะทำทุกอย่างให้คุณกลับมารักผมเหมือนเช่นเดิม ต่อให้จะรอคอยนานเท่าไหร ผมก็จะรอ”เรียวจิเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น

“กะเพราที่ว่าแซ่บ แต่คนผัดแซ่บกว่านะครับ”ธิวาพ่อครัวตัวแสบเอ่ยกับลูกค้าที่กำลังต่อคิวซื้อกะเพราของเขา

“เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวเป็นภาระของพี่เสียทีนะหยาดพิรุณ ชีวิตของพี่ต้องไปพบเจอคนอื่นอีกมากมาย ไม่ได้มีเวลาดูแลภาระอย่างเธอหรอกนะ”