ไดม่อนหนุ่มรวยเจ้าชู้บังคับเอมให้มีสัมพันธ์ด้วยกำลัง ทำให้เอมเสียใจและตัดสินใจหนีไป ทั้งคู่กลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อเอมมาทำงานที่ร้านอาหารของไดม่อน

ชิรัน : พวกมึงสองคนจะทำอะไร ปล่อยกูนะมังกร : จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิครับ เดี๋ยวคนก็แห่กันมาดูหรอกชิรัน : ช่วยด้วย! ช่วยด้วยครับ...อื้อเจ้าเพลิง : ร่างสูงทนไม่ไหวจึงก้มลงมาปิดปากร่างเล็กเอาไว้ด้วยปาก

พวกเด็กเนิร์ดมันเก็บทรงซินะ

เรื่องราวความรักระหว่าง ณคุณ หรือ คุณ ประธานบริษัท กับ จิรณัฐหรือไวน์ เลขาคนใหม่

นายเอก: "ยะหยุดหัวเราะนะ ไอ้โจรถ่อย ไอ้โจรเหี้ย" พระเอก: "ปากดีนะมึง หยาบจนกูอยากตบ" เสียงเสือทัพพูดขู่

จ๊าบ ถูกผู้เป็นแม่บังเกิดเกล้าบังคับให้มานั่งดูลิเก ถ้าไม่ติดว่าแม่จะไม่ให้ตังค์ไปเติมเกมส์ เขาคงไม่มานั่งตรงนี้หรอก อยู่ดีๆ แม่ก็กรี๊ดเสียงดัง เขาเลยเงยหน้าขึ้นมาดู ก็ต้องตกตะลึงในความงามของคนบนเวที

ตื่นมาอีกทีทำไมผมมาอยู่บนเตียงของคุณเจ้าหนี้ "กูรู้นะว่ามึงตื่นแล้ว ลืมตาขึ้นมาสิ" "ใจกล้าไม่เบาหนิ ที่กล้าหนีคนอย่างกู" "ผมไม่ได้จะหนี แค่ตอนนี้ผมไม่มีเงิน" "ได้สิ แต่ออกไปแบบร่างไร้วิญญาณนะ"

"ไอ้ภัทรเนี่ยนะพ่อหมอ ไม่เห็นจะเหมือน จะช่วยกูได้จริงๆ หรอว่ะ" "ถ้ามึงไม่นับถือกูก็กลับไปซะ!!!"

คำโปรย "ไออาร์ตพวกกูขับรถไม่ไหวขอนอนห้องมึงได้ไหมว่ะ" "เออๆ หาที่นอนเองง ละกานกูไม่ไหววแล้ว" "กูว่าทางสะดวกแล้วไอ้อาร์ตคงหลับไปแล้ว" "เออกว่ามันจะตื่นน้องแอลก็คงเสร็จพวกเราแล้ว"

"ถ้ามึงไม่นับถือกูก็กลับไปซะ!!!" "มึงอย่าคิดผิดครู ระวังของจักเข้าตัวมึง" "ฮึกฮื่อๆ อื้อได้โปรดหยุดเถอะนะผมขอร้อง" "กูไม่หยุด นี่ยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ ที่มึงมาแซ่เรื่องของกู"

อาเจินที่เสียใจวิ่งหนีออกมา พร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก ทำให้เขาเวียนศรีษะ และอยากจะอาเจียนออกมา แต่ก็ไม่ทันการเสียแล้วอึก อุบอ้วกกกกก! "ไอ้สัส!!! "สายตาที่มองมาที่เขาอย่างอาฆาตแค้นเมื่อเขาอ้วกใส่อีกฝ่าย

"ตามหาตัวมันให้พบ! แต่อย่าเพิ่งฆ่ามันทิ้งเดี๋ยวกูจะจัดการกับคนที่มันคิดทรยศกูเอง!" "เอาสิฆ่าฉันเลยสิเมฆา" "ได้ถ้าฉันพูดดีๆ แล้วนายไม่ชอบก็เอาแบบนี้ก็แล้วกัน"

"กำนันนจ๋า ข้าวมาแล้วจ๊ะ" "..." "พี่กำนันจ๋า รับรักน้องจินหน่อยสิจ๊ะ" "เพ้อเจ้อกลับไปซะ! ฉันไม่ชอบคนอายุน้อยกว่า" "แหะๆ น้องจินแค่เกิดช้าไปหน่อยเดียวเองอ่ะ พี่กำนันจ๋า" ...

โจรอย่างมึงน่ะรึจะมาสอนกู... "ปล่อยกูนะไอ้เมษฐ์!!!" "ดื้อแบบมึงกูจะกำราบให้เชื่องเลย"

เปรมถูกพ่อบังคับให้มาสมัครเรียนคอร์สสอนมวยไทย เลยมาเจอกับสองสหายเพื่อนรักเจ้าของค่ายมวยชื่อดังอย่าง ขุนศึก ศิษย์เกรียงไกร และจอมทัพ ไร้พ่าย "อ๊ะอ๊า...บะเบาหน่อย" "คิดว่าชอบให้กระแทกแรงๆ"

"ช่วยด้วย!! มีใครอยู่แถวนี้ไหม ช่วยผมด้วย!!" เขารีบร้องตะโกนขอความช่วยเหลือจากคนแถวนั้น "กูนึกออกแล้ว ใช่เลย มึงมันใช่เลยไอ้นักโทษแหกคุก" "อย่าหนีนะ!" "แล้วกูจะอยู่รอให้มึงมาฆ่ากูรึไงไอ้หน้าโง่"

บางทีหากพูดดีๆ แล้วไม่ฟัง สันติคงจะไม่ใช่ทางออก "ไอ้แก่มึงจะทำอะไรกู มึงอย่าเข้ามา กูมีพระนะ" "หึ! กูจะหาอะไรมาอุดปากมึงสักหน่อยจะได้เลิกปากดี"

เสือสองตัวมันอยู่ถ้ำเดียวกันมิได้ นอกเสียแต่ว่าอีกคนจักยอมอยู่เบื้องล่าง... "อยู่กับกูอย่ามาพูดเรื่องคนอื่นให้กูได้ยินจะได้ไหม" "ถ้าอย่างงั้นมึงก็ทำให้กูหุบปากให้ได้สิว่ะ มึงทำได้ไหม"

พระเอกแก้แค้นพ่อนายเอก โดยการจับนายเอกไปอยู่ด้วยหวังจะทรมานให้นายเอกเจ็บช้ำน้ำใจ ใช้นายเอกเยี่ยงทาส ปากบอกไม่รัก แต่หาของมาประเคนให้เขาเช้าถึงเย็นถึง "นี่มึงทำอะไรของมึง" "ก็ทำงานบ้านตามที่มึงสั่งไง"

ปราบเซียน ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของพ่อกำนันปลื้ม แม่ปรานี มารู้จัก กับเพชร หรือเสี่ยเพชร เจ้าของสวนทุเรียน สุดหล่อ ข้างบ้าน เหตุเกิดเพราะคำว่าเมาเพียงคำเดียว ทำให้ทั้งสองคนจำต้องจับพลัดจับผลูมาแต่งงานกัน