“ดอนลุกขึ้นมากินข้าวก่อนค่อยนอน“ “ไม่เอา ไม่หิว“ “ลุกขึ้นมากินข้าวก่อนเร็ว“ “…“ “ไม่งั้นผมจะกินคุณแทนนะ“ “เอาสิ ตอนนี้เลยไหมผมพร้อม“ "..." (-_-* )

ความฝันในวัยเยาว์นั้นช่างน่าคิดถึง แต่กลับไม่มีทางเป็นไปได้ หากเกิดใหม่อีกสักครั้งเขาก็อยากทำอะไรบางอย่างเพื่อให้ตัวเองไม่รู้สึกว่าเสียดายชีวิตที่ต้องเกิดมาบนโลกใบนี้และยินดีกับตัวเองที่ยังมีชีวิตอยู่

ทุกครั้งเมฆาจะถามคำถามเดิม ราวกับว่ามันคือคำทักทายระหว่างเขาสองคน“พิรุณนายยังคงชอบวันที่ฝนตกอยู่ไหม” “ชอบอยู่เหมือนเดิม เพียงแต่ไม่ได้รู้สึกว่ามันวิเศษอีกแล้ว”

เขาว่ากันว่ามีคาเฟ่อยู่ที่หนึ่ง ที่ทั้งฮีโร่และวิลเลินสามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสงบละ " สวัสดีครับ ผม ผู้บริหารและจัดการร้าน คามิชิโระ มาโคโตะ ขอตอนรับสู่ร้านของเรานะครับ คุณลูกค้า "

พวกเขาคือ อดีต 'มนุษย์' พวกเขาคือ อดีต'ความทรงจำ' และพวกเขาคือ ตัวตนที่ไร้ซึ่งกฎเกณฑ์ " กฎระเบียบบ้าอะไร ถ้าตั้งมาเพื่อบังคับพวกฉัน... " " ขอบอกเลย ว่ามันโคตรจะไร้สาระ "

เขารู้ว่าเขาสับสน เขารู้ว่าเขาไม่เหมือนคนอื่นจึงพยายามปรับตัวอย่างที่แอนเชี่ยนวันบอกและเขาก็ถูกส่งมาที่โรงเรียนเวทย์มนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์ " นายไม่เหมือนคนอื่น " " ผมรู้ไม่ต้องย้ำ "