"สิ่งเดียวที่ท่านแม่ทิ้งเอาไว้ให้คือหอคณิกาหรอกหรือนี่ เช่นนั้นข้าก็จะเปิดหอคณิกาขึ้นมาใหม่อีกครั้ง และข้าจะเป็นนายหญิงแห่งหอคณิกานี้"

สรุปคือข้าตายจากโลกนั้นแล้วมายังโลกนี้และมาอยู่ในร่างของยาจกสาว จากนี้ข้าไม่ใช่เลี่ยงหรูศิษย์เอกสำนักเซียนกระบี่อีกต่อไป แต่ข้าคือหวงหลานยาจกสาว

'หากย้อนเวลากลับไปได้ ข้าจะไม่ช่วยเหลือพวกท่าน นี่มันเหมือนยื่นมือช่วยคนที่ตกน้ำ แต่กลับถูกคนที่ตกน้ำดึงให้ข้าตกลงไปในน้ำด้วยหรอกหรือ'

หยวนเป่า เด็กชายวัยเจ็ดหนาวเป็นหนึ่งในศิษย์ของสำนักกระเรียนขาวอันเลื่องชื่อ ศิษย์ในสำนักมักจะเรียกขานหยวนเป่าว่า ‘ศิษย์น้อย’ และหยวนเป่ายังเป็นศิษย์สายในของสำนักอีกด้วย

‘หรือว่าสวรรค์จะเมตตา ให้ข้าได้ย้อนเวลากลับมากัน หากเป็นเช่นนั้นจริง ข้าก็จะขอเปลี่ยนวาสนาของข้ากับหลินอ๋องผู้นั้นเสีย’

ดวงจิตของสตรีสาวที่พึ่งได้นั่งเก้าอี้ประธานาธิบดีได้หลุดลอยไปยังยุคโบราณ ซึ่งโชคชะตาได้กำหนดให้เธอต้องฝ่าฟันอุปสรรคเพื่อช่วงชิงบัลลังก์กลับคืนมาสู่ราชวงศ์อีกครั้ง

เมื่อเรื่องราวของเทพธิดาเฟินเยว่และเทพธิดาลู่ฮวาจบลง แต่เรื่องราวของเฟยอวี่นั้นหาจบไม่ เพราะเขาถูกลงโทษที่ทำร้ายเทพธิดาลู่ฮวาเกินกว่าเหตุ โดยการไปสำนึกผิดที่ ‘หุบเขากลับตน’ เป็นเวลาหนึ่งร้อยปี

“เพียงเพราะข้ามาทีหลัง หรือเพราะท่านไม่ได้มีใจตั้งแต่แรก” “หากท่านไม่มีใจ เหตุใดจึงได้เข้ามา” “ท่านเข้ามาเพื่อทำให้ข้าแตกสลายหรือ”

'ข้าไม่โทษผู้ใดที่ทำให้ข้าผู้นี้มีจุดจบที่ความตาย เพราะหากข้าไม่รักบุรุษผู้นั้น ข้าก็จะไม่ต้องมาตายเช่นนี้ หากชาติหน้ามีจริงก็อย่าให้ข้าได้มาพบเจอคนพวกนั้นอีกเลย'

‘หากข้าไม่เชื่อมั่นในคำว่ารัก ข้าก็คงไม่มีจุดจบเช่นนี้ พอกันทีกับความรัก หากชาติหน้ามีจริงขออย่าให้ข้าได้มาพบเจอกับคนเช่นพวกท่านนี้อีกเลย’

“ขอแค่ที่นั่นมีที่ให้ข้านอน มีอาหารให้ข้ากิน ข้ายินดีไปกับท่าน อย่างน้อยก็มีเพียงท่านที่ทุบตีข้าได้เพียงคนเดียวขอรับ”

‘หากบังคับข้าให้แต่งงาน ข้าก็จะแต่ง แต่ไม่รับปากว่าคนผู้นั้นจะมีชีวิตยืนยาวหรือไม่’

“นายแห่งข้า ตื่นขึ้นมาเถิด หากท่านยังคงหลับใหลอยู่เช่นนี้ ข้าเกรงว่าน้องสาวของท่านจะ…” “ตื่น ตื่น สายแย้ว” เสียงนั้นเอ่ยขึ้นมือก็ยังคงตีไปที่หน้าของหยวนลู่

‘ความคิดที่จะไปตามล่าหาสมบัตินี่ เจ้าได้มาจากท่านย่าของเจ้าใช่หรือไม่’

‘ต่อให้ข้าต้องถูกตราหน้าว่าเลวทรามที่ลงมือสังหารบิดา ข้าก็ไม่หวั่นเกรง หากนั่นคือทางเลือกที่จะทำให้ท่านแม่ของข้าไม่ต้องเจ็บปวด’

“ท่านจะเลือกผู้ใดระหว่าง ฮูหยินเช่นข้าที่อยู่กับท่านยามที่ท่านขึ้นชื่อว่าไร้ค่า หรือสตรีที่ใครๆมองว่าคู่ควร แต่บอกไว้ก่อนว่าข้าไม่อาจอยู่ร่วมกับสตรีผู้นั้นได้”

‘เมื่อได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในครานี้ ข้าจะขอไม่เชื่อใจ ไม่ไว้ใจ และไม่ให้ใจผู้ใดอีก ข้าจะเชื่อเพียงตัวข้าเท่านั้น’

'ส่งมาได้เรื่อยๆ หากใช้ชีวิตเต็มที่แล้ว ข้าจะช่วยจัดการชีวิตที่เหลือเหล่านั้นให้เอง'

ไม่เป็นไรในเมื่อพวกท่านไม่ต้องการข้าคนนี้ ข้าจะไปเอง บางทีข้าคนนี้อาจจะพบที่ที่ตัวเองควรอยู่ก็ได้ ซึ่งมันไม่ใช่จวนแม่ทัพแห่งนี้อย่างแน่นอน

“ดินแดนสวรรค์ที่กว้างใหญ่ เหล่าเทพเซียนมากมาย กลับไร้ซึ่งความสามารถ เช่นนั้นกระหม่อมรับบัญชานี้พะยะค่ะ”