“ถ้าเจ้าเอาแต่หลบตาข้าอยู่เช่นนี้ ยามเข้าหอจะไม่อายม้วนทำอันใดไม่ถูกเลยหรือ... อีกอย่างถ้าเจ้ามัวแต่อายเอาแต่หลบอยู่แบบนี้ เจ้าจะเห็นความรักอันยิ่งใหญ่ของข้าได้เช่นไร” “อันใดคือความรักอันยิ่งใหญ่เจ้าค
“ อันตัวข้ามีนามว่าไป๋ฟางเซียน ” ทะลุมิติมาอยู่ในยุคจีนโบราณ อยู่ในร่างของสตรีที่แต่งงานแล้วซ้ำร้ายสามียังรังเกียจ! แล้วอย่างไร คิดว่านางจะสนใจหรือ มาดูกันเถอะว่านางจะจ
เมื่อความสัมพันธ์มาถึงจุดเปลี่ยน... เปลี่ยนจาก‘คนรัก’กลายเป็น‘คนอื่น’ จากคนอื่นเป็น‘คนใจร้าย…’
คนที่ไม่เชื่อในความรักอย่างจันทร์เจ้าต้องอยู่ชิดใกล้กับผู้ชายที่หล่อกวนใจจนน่าหยิก ความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นยากจะห้ามไหว แต่นาย ‘ชลธี’ กลับทำให้ทุกอย่างดูง่าย เปลี่ยนหัวใจตายด้านให้กลับมาเต้นแรง….
ผักก็ต้องปลูก มารก็ต้องกำจัด ความทรงจำยังเลือนรางอีก สวรรค์ท่านกลั่นแกล้งข้าหรือไร?
ถูกกล่าวหาว่าเป็นลูกนอกสมรสเธอไม่เคยปริปาก โดนกลั่นแกล้งสารพัดก็ไม่เคยพร่ำบ่น เห็นว่าเธอไม่มีปากเสียงแล้วจะเอาอะไรที่เป็นของเธอไปก็ได้เหรอ? ฝันไปเถอะ! งานนี้ต่อให้เสียทองท่วมหัวเธอจะไม่ยอมเสียผัวให้ใค
คนเราจะทนเจ็บปวดจากฝีมือของคนรักได้นานแค่ไหน? ถ้าการมองเห็นต้องแลกมาด้วยชีวิตของพี่สาวและนำเธอไปสู่ความเจ็บปวดจนหัวใจแหลกสลาย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้เธอขอมองไม่เห็นไปตลอดชีวิตเสียยังดีกว่า...
คนที่ไว้ใจสุดท้ายร้ายที่สุด...
“แล้วก็จำไว้ให้ดี อยู่ที่นี่เธอห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าเธอเป็นภรรยาฉัน กาฝากอย่างเธอเป็นได้แค่คนรับใช้เท่านั้นจำเอาไว้ซะ!”
“เหอะ นอกจากจะเข้าใจเราผิดคิดว่าเรามีคนรักแล้ว ยังมาหาว่าเราทำดีเอาหน้าอีกด้วย คอยดูนะอีตาผู้กองปราบบ้า ฉันจะทำให้นายหลงรักฉันจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู!”
“ปากบอกว่าเราเป็นเด็ก แต่ดันชอบมาขโมยจูบจากเราตลอดเลย อีตาผู้กองบ้า! ฉันไม่ใช่เด็กสักหน่อย โตแล้วเถอะ ออกจากสะบึมขนาดนี้ ว่าฉันเป็นเด็กมาก ๆ เดี๋ยวเจอเด็กขึ้นขึ้นมาจะร้องไม่ออก ฮึ่ย! อารมณ์เสีย”
เพราะหน้าที่เราถึงต้องอยู่ด้วยกัน เฝ้ารอวันนั้น วันที่เธอชัดเจน
เขา คือเฮดว้ากตัวร้ายที่ขึ้นชื่อในเรื่องของความดุ! โหด! ส่วนเธอคือเด็กปีหนึ่งที่ไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด ยิ่งได้รู้จักทำให้เขารู้ว่า เธอ! ไม่ใช่วัยรุ่นธรรมดาทั่วไป เธอปิดบังอะไรอยู่กันแน่ และเขาต้องรู้
'เลิกกันเถอะ ไม่อยากคบกับควาย! ' แต่! ใครมันจะไปยอมเลิกวะ! ของของผมยังไงก็เป็นของผมอยู่วันยังค่ำ ไอ้อีหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์! อยากเลิกก็เลิกไปดิ ให้มันรู้กันไปว่าเหนือนทีคนนี้จะเอาเธอคืนกลับมาไม่ได้!
เขาชอบเธอ แต่เธอปากหมา! เขาไม่ได้อยากร้าย ส่วนเธอไม่ได้อยากรัก ปฏิบัติการว้ากรักจึงเกิดขึ้น
ผ่านไปสี่ปี ณ ที่ตรงนี้ก็ยังเป็นเขา... เป็นสี่ปีที่เธอต้องปิดกั้นความรู้สึกตัวเองโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม ทว่าวันนี้เธอพร้อมแล้ว... พร้อมที่จะรักเขาอย่างที่เขารักเธอ
"ถึงจันทร์จะร่าน... แต่จันทร์ก็ร่านกับพี่คนเดียวนะคะ ม๊วฟ"
เมื่อความรักที่เธอมีให้ มันไม่มีค่าสำหรับเขา เธอจึงต้องหนีเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่และเปลี่ยนแปลงตัวเองจนกลายเป็น นางมารร้ายในสายตาของคนที่พบเห็นเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว
“รุ้งปล่อยภู” “ไม่เอา ภูจะทิ้งรุ้ง” “ภูไม่ได้จะทิ้ง ภูจะไปอาบน้ำและไปนอนข้างนอก” “ไม่เอา นอนด้วยกัน” รุ้งรวีพูดอย่างไม่ยินยอม ก่อนจะเบียดหน้าอกหน้าใจของเธอให้แนบชิดกับแผ่นหลังกว้างมากกว่าเดิม การกระทำ
‘รุกวันละนิดก็พอไอ้เธียร มึงต้องใจเย็น ๆ เดี๋ยวกระต่ายน้อยจะตื่น’ ....
