"องค์ชายจะหวาดกลัวไปไย ขอแค่ท่านเพียงแต่นอนนิ่งๆ นอกนั้นทุกสิ่งข้าจะลงมือทำเอง"

ฉายานามปีศาจร้าย มิใช่ได้มาเพียงคำเล่าลือ เช่นนั้นแล้ว กหากแต่นางอ่อนแอเกิดกว่าจะปลิดลมหายใจด้วยดาบเดียว การทรมารนางจึงเป็นเรื่องที่จนุกมากกว่า แต่เขาหารู้ไม่ว่า ความอ่อนแอของนางสามารถเปลี่ยนปีศาจได้

นางตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็นเมื่อต้นฤดูหนาว4ปีก่อนในงานดอกไม้ไฟ 4ปีต่อมานางกลายเป็นตัวแทนในการแต่งงานกับเขา ตอนแรกนางมีความสุขจนกระทั่งรู้ว่าหัวใจของเขาไม่เคยมีนางอยู่ในนั้นเลย

"หุ่นอย่างหนูนี่ สเป๊กพี่ไหมคะ ฮ่ะฮ่ะ" คานส์ได้แต่ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า มาเฟียอย่างเขา กลับต้องมาแพ้ให้กับพนักงานของตัวเองที่น้ำหนัก 80 กิโลกรัมอย่างกษมา ผู้หญิงที่เหมือนสติไม่ดีคนนี้

นารัน นักกีฬายิงธนูผู้เข้าสู่วัยเบญจเพส จึงเดินทางไปขอพรที่ประเทศจีน แต่เกิดโดนวิ่งราวกระเป๋า จนโดนแทงตาย เคยได้ยินเพื่อนอ่านนิยายเรื่องการข้ามภพข้ามชาติ ใครจะรู้ว่าตอนนี้มันจะกลายเป็นเรื่องจริง

จากวังหลวงมาอยู่ชายแดนสามปี กลับมาอีกทีมารดาก็ตาย จากความอับอายเพราะถูกใส่ร้าย เย่หลิงหาน ผู้ขึ้นชื่อว่าฆ่าคนไม่กระพริบตา ความเย็นชาทำให้ไม่มีสตรีกล้าแต่งงานกับเขา เว้นก็แต่นางแม้จะเป็นการฝืนใจก็เถอะ!

เธอเจ็บช้ำจนไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อจึงทำเรื่องโง่ๆ ลงไป ก่อนตายอธิษฐานว่าจะไม่ขอพบเจอ 'เขา' ในทุกชาติภพ หากแต่สวรรค์กลับไม่ฟังคำร้องขอของเธอเลย

"ในใต้หล้านี่ คงมีแต่เจ้าที่น่ารังเกียจ" "ในเมื่อตรัสเช่นนี้แล้ว ก็ห้ามคืนคำนะเพคะ"

เรียกลุงอยู่ได้ เดี๋ยวก็จับทำป้าให้เดินไม่ไหวไปสามวันซะเลย!!!!

"นางเหมาะจะเป็นแม่ของหมูในเล้า มากกว่าจะเป็นฮูหยินของข้า"

ซวยเพราะรับลูกกระสุนของคนอื่นจนตายยังไม่พอ ข้ามภพมาได้เพียงคืนเดียวก็โดนวางยาเข้าให้ ไม่ทันไรถูกกล่าวหาว่าเป็นปีศาจ อีกคนอะไรจะดวงซวยขนาดนี้เนี้ย!

เพราะว่าตายแล้วข้ามภพมาโดยที่ไม่เคยมีความรักตอนที่ลืมตาขึ้นก็บังเอิญไปช่วยท่านอ๋องผู้หนึ่งเอาไว้โดยไม่ตั้งใจทำให้เกิดความใกล้ชิดและได้รับรู้ถึงบาดแผลในใจของอีกฝ่าย กลายเป็นความรักที่อบอวลในฤดูฝน

เขามีแต่ตัวโกงไล่ปล้ำนางเอก นี่อะไรวะ ตัวโกงไล่ปล้ำพระเอก ไอ้เวรเอ๊ย เหลือจะเชื่อ!

พยาบาลสาวจบใหม่วัย23 ดันถูกคนไข้ที่อาละวาดผลักตกตึกตายยังไม่ทันได้รับเงินเดือนแรกต้องมาจบชีวิตลงความเจ็บปวดทำให้เธอลืมตาขึ้นภาพตรงหน้า บ้านเก่าโบรานสภาพทรุดโทรมแปลกตา นี่สวรรค์หรือนรกออกแบบได้แย่จริงๆ

นางเห็นกับตา ว่าเขาเป็นผู้ที่สังหารบิดา นางจดจำทั้งชื่อและใบหน้าเย็นชานั่นเอาไว้ด้วยไฟแค้นในอก จนกระทั่งนางได้เข้าใกล้เขา แต่ทุกอย่างกลับไม่เป็นอย่างที่นางคิด

ใครๆก็ว่า เหมิงฟ่านเฉา เป็นคนเสียสติ ชอบความรุนแรง ฆ่าคนไม่มีเหตุผล สตรีพระราชทานคนแล้วคนเล่าไม่มีใครหายใจได้เกินสามคืน หลายคนต่างเวทนา หลี่ซินหยู ทันทีที่นางขึ้นเกี้ยวก็เหมือนเดินเข้าหาความตายแล้ว

ในคืนเข้าหอ ตงไฉเฉินผู้เป็นเจ้าบ่าวกลับออกไปเที่ยวหอคณิกา ไป๋มู่หลิงยิ้มหวานเมื่อรู้ว่าเขาเลือกที่จะทิ้งให้นางรองคอย คว้าดาบของตัวเองแล้วตามไปทันที "ข้ามารับเจ้าบ่าวไปเข้าหอ ด้วยคมดาบแห่งความรักนี่"

ไม่รักก็คือไม่รัก ต่อให้เมื่อก่อนพระองค์จะเคยตรัสคำนั้นกับหม่อมฉันทุกเช้าค่ำ แต่ยามเมื่อกาลเวลาพ้นผ่านทุกสิ่งอย่างล้วนไม่เหมือนเดิม หัวใจของหม่อมฉันเองก็เช่นกัน

"ฮึ คุณหนูไร้ค่า กับองค์ชายไร้ประโยชน์ ข้ากับท่านใยจึงเหมาะสมกนเช่นนี้"

จำได้ว่าตัวเองได้ช่วยคนที่ทะเลาะวิวาทกันอยู่ที่ลานจอดรถ แล้วทำไมมาโผล่ที่นี้ เป็นคนไทย ถ้าตายแล้วย้อนเวลาเหมือนในนิยาย ทำไมไม่ไปโผล่กรุงศรีฯแบบแม่การะเกด ไหง๋ มาโผล่ที่จีนได้วะเนี่ย..