ทุกครั้งที่ฉันขับรถผ่านศาลาไม้หน้าหมู่บ้านอีกครั้ง ฉันก็ยังคงเห็นเด็กสาวคนหนึ่งที่เฝ้ามองเด็กหนุ่มอีกคนด้วยความรู้สึกหวั่นไหวเสมอ

เขาเพียงอุปการะเธอด้วยความจับพลัดจับผลู แต่สำหรับเธอ เขาเหมือนดวงจันทร์ที่ส่องสว่างอยู่บนท้องฟ้าที่เธอคอยเฝ้ามองอย่างหลงไหล

 ดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำดีๆ มาโผล่อีกทีพบว่าตัวเองมีตำแหน่งเป็นถึงคุณเทียดแล้ว! หนำซ้ำยังได้รู้ว่า เธอจะมีชีวิตเพียงแค่25 ปีเท่านั้น

เธอคือหม่อมราชวงศ์ผู้เกิดมาท่ามกลางมั่งคั่งร่ำรวย ชีวิตของเธอมีพร้อมทุกอย่าง ให้รู้กันไปสิว่าฉันคนนี้จะลืมคนใจร้ายคนนั้นไม่ได้ เมื่อไม่อยากญาติดีต่อกันต่อไปนี้ก็อย่าให้เจอกันอีกเลย

จู่ๆ ก็มีเมียแบบไม่ได้ตั้งตัว แถมเมียก็ยังทั้งสวยและซื่อจนโตยธารหนักใจ กับความอ่อนต่อโลกของเมียตัวเองเหลือเกิน

เธอคือหญิงสาวผู้ใฝ่ฝันอยากจะมีชีวิตดั่งนางเอกนิยายรักเร่าร้อน ตบจูบกระชากใจ และสวรรค์ก็มีตา ส่งผู้ชายที่ถูกใจมาให้ แต่ว่านะ ขนาดบอกไปตรงๆ ก็แล้วว่าผัวของเธอคือท่านประธาน แต่กลับถูกหาว่าเป็นไอ้ขี้โม้

วันนั้นเธอเพียงพูดไปด้วยอารมณ์ โมโห น้อยใจ แต่ไม่คิดเลยว่านั่นจะทำให้เราห่างกันไปจริงๆ

สำนักเซียนยากจนนั้นข้าทนได้ แต่การไม่ได้รับความเป็นธรรมนั้นข้าทนไม่ได้ ดังนั้นจื่อหยางจึงตั้งเป้าหมาย วันหนึ่งข้าจะต้องเป็นเจ้าสำนัก!

มองหน้าแบบนี้เขาต้องไม่ชอบหน้าเธอแน่ๆ แล้วไง เธอไม่ชอบหน้าเขาคืนบ้างก็ได้ใครแคร์ แต่เอ ทำไมรู้สึกคุ้นๆ จังนะ

เธอเคยเป็นเด็กสาวผู้โหยหาความรัก แต่ต่อมาเธอก็ไม่ปรารถนาที่จะมีความรักอีกแล้ว เธอเกลียดความรัก เกลียดคนที่มีความรัก

อังสนาอยากรู้เหลือเกินว่าตอนนี้สัจจากำลังคิดอะไรอยู่

ก่อนที่ข้าจะตกเป็นเชลยเมืองดสิมา ข้าก็เป็นเพียงเด็กสาวเดียงสาผู้หนึ่ง

"หากรัญจะไป รัญต้องได้มากกว่านั้น รัญจะไม่ไปแต่ตัว แต่จะเอาลูกของท่านชายไปด้วย!”

มีเพื่อนรักน่ะดีนะ แต่ถ้ารักเพื่อนเมื่อไหร่น่ะซวย