"พี่ครับ...ที่ผ่านมาผมโง่เอง ผมควรดูแลพี่ให้ดีกว่านี้ ผมไม่ควรทำตัวแย่ ๆ กับพี่ ผมไม่ควรทำให้พี่เสียใจ ไม่ควรเมินเฉยต่อพี่ ผมผิดไปแล้ว...พี่ให้โอกาสผม กลับมาหาผมได้ไหมครับ..."

ฮาร์วีย์อุตส่าห์ยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาทำงานที่เดียวกับชายที่ตนหลงรัก แต่แล้วจู่ ๆ เขากลับตื่นขึ้นในกองขยะ และพบว่าตนเองกลายเป็นตาแก่ไปเสียแล้ว...ร่างกายแบบนี้จะจีบผู้ติดได้ยังไงกัน!!!!

"เพรา...ใส่กระโปรงต้องนั่งให้เรียบร้อย หุบขา นั่งหลังตรง อย่าคุยในเวลาเรียน" เหมันต์ดุ กะเพราหันมาพร้อมรอยยิ้มก่อกวน "ถ้าเพราทำตามที่พี่เหบอก พี่เหจะยิ้มให้เพราบ้างได้ไหม?"

"เฉินตง ผมรู้ว่าคุณดูแลผม เพราะพี่สาวของผมขอร้องมา...แต่ได้โปรด หยุดแค่นี้เถอะ อย่าให้ความหวังผมไปมากกว่านี้เลย"

ขอบคุณที่พี่สาวลำบากเพื่อหนูมาตลอดนะ ไม่ต้องห่วง จากนี้ไปพี่จะลำบากมากกว่าเดิมแน่นอน...

"อี้ฉือซานรู้ไหมว่างานของนายคืออะไร" ลี่หยางเอ่ยถาม อี้ฉือซานยิ้ม "ครับ...หน้าที่ของผมคือการทำให้ท่านรองมีความสุข"

"นี่ยัยหนู เธอบอกให้ฉันรอจนกว่าเธอจะสามารถรักฉันได้ แล้ว...เมื่อไรจะถึงวันนั้นล่ะ"

"นี่เคนจัง ตอนนี้ฉันกำลังถูกโจมตีทางจิตใจอย่างรุนแรง ทำให้หัวใจที่บอบบางและอ่อนไหวที่สุดได้รับความเสียหาย...รู้ไหมว่าเพราะใคร" เคนจิยิ้ม "ถ้ารุ่นพี่จะสารภาพรักก็ช่วยลงมาจากขอบหน้าต่างด้วยครับ"

"แม่ลี่ ถ้าครั้งนี้แม่ลี่จะปฏิเสธอิงอีก แม่ลี่ต้องให้เหตุผลอิง 520 ข้อนะคะ"

"อะไรนะ อยากให้ช่วยไล่วิญญาณพวกนั้นไปเหรอ...ได้ งั้น...จูบฉันสิ"