ไอ้พายขโมยสร้อยเพชรมูลค่าสิบล้านแล้วหายตัวไป ใช้เวลาสามปีกว่าจะหาตัวเจอ คิดว่าจะเอาคืนให้สาสม ว่าแต่...ไอ้เด็กตัวกลมป้อมตาแป๋วแหววที่ยืนอยู่ข้างมันเป็นใครหว่า ทำไมหน้าตาเหมือนเขาอย่างกะแกะแบบนั้น!

เจอกันครั้งแรก ไม่พูดพล่ำทำเพลง นอกจากเอาดาบพาดคอ ยังจับหล่อนโยนลงไปในบึงน้ำอีกด้วย ผู้ชายโบราณหน้าตาดั่งมัจจุราชโหดร้ายเกินไปแล้ววว!!

ผมย้ายบ้านมาอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่ อะไรๆ ก็ดี ถ้าไม่เพราะเจ้าของคฤหาสน์หลังนั้นมักจะแอบดูผมอยู่บ่อยๆ

แต่งกับเฮียไม่อดตายหรอก....แต่จะตายโหงแทนน่ะสิ!!! ไม่เอาโว้ย!!! ไอ้เกี๊ยวยังไม่อยากตาย ขอหนีไปบวชได้มุ้ยยย!!

อยากเกิดใหม่เป็นมาเฟีย แต่ดันมาอยู่ในร่างภรรยาเจ้าที่แสนอ่อนหวานนุ่มนวลและแสนดี ไอ้เจิด นักเลงขาใหญ่ประจำซอยจะมาทนอยู่ในร่างนุ่มนิ่มนี้ได้อย่างไรกัน!

'ไม่ต้องมอบหัวใจให้ฉันก็ได้ แต่อย่ายกหัวใจนายให้ใคร ส่วนหัวใจของฉัน ขอวางไว้บนมือนาย ให้อยู่ในกำมือนาย แล้วแต่นายจะบัญชา'

เดินริมถนนอยู่ดีๆรถก็พุ่งมาชนจนตาย จากนั้นก็ฟื้นขึ้นมาในร่างของหนุ่มหน้าสวยมีหูสีคาราเมลซึ่งนอนอยู่บนเตียงคิงไซซ์โดยมีหนุ่มหน้าโหดยืนจ้องอยู่ 'ถ้าไม่อยากถูกถลกหนัง ก็ย้ายก้นลงจากเตียงเดี๋ยวนี้!'

เขาไม่ชอบภรรยาโอเมก้าผู้นี้ที่มีกลิ่นฝนเย็นชืดไร้เสน่ห์ แต่งงานวันแรกๆ เราแยกห้องนอน ต่อมาเปลี่ยนมานอนห้องเดียวกัน สุดท้ายกลายเป็นเขาที่โหยหากลิ่นภรรยายิ่งกว่าสุนัขติดกลิ่นเจ้าของเสียอีก

“มองทำไมล่ะพี่ ผมหน้าเหมือนญาติพี่หรือไง” “เหมือนเมียในอนาคตกูต่างหาก”

ถึงเพชฌฆาตฤกษ์เมื่อใดก็บุกเข้าหาสาว ตั้งใจจะเป่ามนตร์มหาเสน่ห์ใส่สาวคนสวยทว่า...ฉิบหาย! เสือกเป่าผิดคน! ไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นไอ้ตำรวจหนุ่มหน้าจืดที่เป็นไม้เบื่อไม้เมามาแรมปี!

ผมเป็นเศษซากไร้ชีวิต จนได้พบกับ 'เขา' ผู้ซึ่งยึดโยงผมเอาไว้ด้วยความลุ่มหลง