ฟุรุคาว่า ฮารุกะ ก็เป็นแค่ญาติห่าง ๆ คนหนึ่งของซาวาดะ สึนะโยชิ ผู้ช่วยวองโกเล่นรุ่นที่สิบในอนาคตและ— หนึ่งในผู้กุมความลับของโลกใบนี้

(ภาค 2) เขาพร่ำบอกเสมอว่าผมเป็นแค่ตัวหมากสู่หนทางของการแก้แค้น ทั้งที่พูดแบบนั้นแท้ ๆ แต่… ไอ้การที่ขัดขวางฮาเร็มเก่าของตัวเองกับพวกพระรองคนอื่นที่เข้ามาใกล้ผมเนี่ย ถามจริงเถอะว่าทำไปเพื่อ!?

ผม...จำได้ว่าตัวเองกำลังจะเดินข้ามซอยตรงข้ามไปซื้อส้มตำป้าติ๋มเพราะอยากกินปูปลาร้า แต่ก็ต้องมาตายอนาถ... พร้อมความรู้สึกสาก ๆ ของครกที่ลอยมาครอบหัว เจริญ

ลมหายใจหยุดชะงักเมื่อคราวที่นัยน์ตาต่างสีสอดประสาน สีแดงของทาสุคุกับเหลืองทองของเขา ความรู้สึกเจ็บในอกซ้ายที่ผุดขึ้นกับความรู้สึกร้อนฉ่า "นี่ผม...กำลังจะตายแล้วงั้นเหรอครับ?" "!?"

สีสัน...ของแบบนั้นมันคืออะไร? ที่ผ่านมา...เขาน่ะ ไม่แม้แต่จะได้รู้จักนอกจากสิ่งที่ถูกเรียกว่าสีขาวกับสีดำ ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า...กระทั่งใครคนนั้นได้ก้าวเข้ามา

เหตุเกิดจากการแข่งแชมป์ออฟเดอะแชมป์ที่เพิ่งจบไป แม้จะรู้ว่ามันเป็นงาน แต่ภาพที่เห็นในรายการพาลให้ต้องหงุดหงิด แต่ถ้าจะเร่งมากไป อีกาก็อดทุเรียนแสนอร่อยไปน่ะสิ

ว่ากันว่าเจ็บกายก็ยังไม่เท่ากับเจ็บใจ ในขณะทุกอย่างกำลังไปได้สวย 'อีกาดำ' กลับเป็นฝ่ายผิดสัญญาด้วยการนอกใจก่อนซะเอง... เห็นทุเรียนใจเย็นแบบนี้ แต่ความอดทนของเราก็มีขีดจำกัดนะ!

พรุ่งนี้...คือวันวาเลนไทน์ ทั้งช็อคโกแลตหวาน ๆกับสาว ๆ ที่คงวิ่งวุ่นสารภาพหนุ่มที่ชอบ แน่นอนว่ากาโอไม่ชอบมัน... แค่เห็นความวุ่นวายก็เบื่อแล้ว แล้ว เฮ้! ช็อคโกแลตที่วางบนโต๊ะนี่มันของใครกันเนี่ย!

"จะช่วยมาเป็นคู่แข่งของฉันจะได้มั้ย"คำนั้นยังคงฝังอยู่ในใจ ดึงดูดเขาให้ต้องมนต์อย่างน่าประหลาด บางสิ่งบางอย่างหวั่นไหว กว่าจะรู้ตัวอีกที... "กาโอคุง..."ดวงตาสีแดงคู่นั้นจ้องมาที่กาโอก่อนจะโน้มหน้าลงมา

แมวกับเสือ เขาว่ากันว่าสองพันธุ์นี้เป็นญาติพี่น้องกัน แต่ถ้าวันหนึ่งเสือขาวอย่างผมต้องผันตัวไปเป็นแมวเพราะงานนั่น แถมยังโดน 'เขา' เอาแต่จ้องผมด้วยสายตากรุ่มกริ่มแบบนั้น... นี่มันวันอะไรของผมกันเนี่ย!!

ก็แค่วันแห่งการจูบธรรมดา ๆ วันหนึ่งที่มีไว้ให้พวกคนมีคู่เขาจูบกันมันก็แค่นั้น...และผมก็กำลังจะได้มีโอกาสแบบนั้นถ้าไม่ใช่เพราะดาไซซังเป็นคนทำลายมันด้วยตัวเขาเอง!