'คนนั้นน้องหมิง คนนี้คุณหมิง คนละคนกันค่ะ' เดือนหนาวได้แต่ยืนงงเมื่อได้ยินคำอธิบายจากคนตรงหน้า อะไรคือน้องหมิง อะไรคือคุณหมิง ทั้งที่เป็นคนเดียวกันทำไมถึงได้เรียกต่างกันล่ะ

เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ ‘ปั้นหยา’ จากที่เห็นดวงวิญญาณที่ชอบตามตัวเองเพียงสองดวง ตอนนี้เขากลับเห็นทุกอย่างที่คนอื่นไม่เห็น แต่นั่นไม่ทำให้เป็นกังวลเท่าตอนที่ได้พบกับ ‘เจตภพ’ พ่อครูที่เพื่อนแนะนำ

" บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าถอดสายสิญจน์ "

"ถ้ามันเป็นการที่มึงจะยอมรับให้กูเป็นคู่เคียงหมอน กูก็จะยอมไม่ออกจากป่านี้ตลอดชีวิต"

'มาทำงานที่นี่มีเรื่องเดียวที่อยากจะเตือนไว้ อย่ายุ่งกับคุณจักร' เทียนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อนึกถึงคำพูดของคุณกิมย้งผู้ดูแลบ้าน แล้วตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเมื่อไปสาดน้ำล้างเท้าใส่หน้าคุณเขาเข้าให้แล้ว

‘ณสิงขร’ เป็นตระกูลนายพรานเก่าแก่ไม่มีป่าไหนที่เดินเข้าไปไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครสามารถเอาชนะป่าได้ ยามใดที่เดินเข้าไปโปรดจำไว้ ‘เมืองมีกฎเมือง บ้านมีกฎบ้าน ป่าก็ย่อมมีกฎของป่า’

"แค่รำอวยพรยังให้สร้อยทองตั้งสองบาท นี่ถ้าแต่งเมียสิให้ปานได๋ล่ะพ่อผู้ใหญ่บ้าน" "มีทอได๋กะให้เบิ่ดแหล่ะครับ"

"หนึ่งเดียวอย่าแรดให้มาก" "เป็นผัวเหรอมาสั่ง"

“มึงกินแตงโมกูอีกแล้วเหรอมุทร กูยังไม่ได้กินสักชิ้นเลยนะ” “มันหล่นพื้น” “พื้นห้องกูสะอาด คราวหลังมึงเก็บขึ้นมาล้างแล้วเอาไว้ในถุงเหมือนเดิมด้วย” “ -_-! ”

เป็นผู้ช่วยผู้สอบบัญชีตัวน้อยก็เหนื่อยพอแล้ว เวลาจะนอนก็แทบไม่มี แล้วยังต้องแบ่งเวลาพักผ่อนไปเลี้ยงคุณชายลูกเจ้าของโรงแรมอีก "คุณไตรภพกินสักทีเถอะ" "คชาก็ป้อนฉันสิ"

"ถ้ามีใครถามว่าพี่เป็นอะไร บอกเขาไปนะครับว่าพี่เป็นของผม"