เชียนหลัน

ปีศาจหมูตอนร้ายกาจไร้ยางอาย...คนที่พูดมันวิ่งไปด้านโน้นแล้ว เฟินเอ๋อร์อย่าได้ใส่ใจ ทางที่ดีวางกระบี่ลงก่อนดีหรือไม่ เรายอมให้เจ้าได้ทุกยาม ยกเว้นบนแท่นบรรทมเท่านั้น

ครั้งหนึ่งเคยพลาดท่า เสียรู้ให้กับความโง่เขลาและมารยาที่อีกฝ่ายแสดงออก จนสูญเสียคนสำคัญ เมื่อมีโอกาสหวนคืนสู่อดีต คราวนี้จึงเป็นฝ่ายไล่ทำลายพวกมัน ปรารถนาสังหารจนดับดิ้นทุกคน

เฟิ่งชิงละทิ้งสังขารปีศาจ หลบหนีโทษสังหารมนุษย์ ทว่าเมื่อมายังแดนมนุษย์กลับได้พบพระมารดาซึ่งควรสิ้นพระชนม์ไปแล้ว กับเทพมารมังกรที่ล่อลวงผู้คนยิ่งกว่าปีศาจจิ้งจอกเช่นนางคอยตามติด

แม่ทัพถง ท่านควรคิดปีนเตียงพี่ใหญ่ทุกเช้าสายบ่ายค่ำมิใช่หรือ แล้วเหตุใดทั้งวาจาทั้งการกระทำจึงพาลให้นางหน้าร้อนแทบหลอมละลายไปกับพื้นเช่นนี้เล่า นี่นางพลาดอันใดไป! บัดซบ! นางขาดทุนย่อยยับหมดแล้ว!

'ลลิล' มองเห็นด้ายแดงที่ผูกเนื้อคู่ไว้กับเธอ แต่ยามเมื่อร่อนการ์ดแต่งงาน ความจริงที่ตีแสกหน้ากลับทำให้เธอต้องกลายเป็นว่าที่คุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ภายใต้การดูแลของพี่ชายข้างบ้านที่ยังคงรักเธอคนนั้น

รอนแรมพลัดถิ่นจากแผ่นดินเกิด หวังเพียงมีชีวิตอิสระดั่งใจหวัง ทว่าเพียงความใจดีครั้งนั้นทำให้นางเดินเข้าไปในบ่วงรักที่เขามิได้คิดวางล่อสตรีใด เป็นนางที่หวังเป็นจันทราส่องสว่างเบื้องหน้าพญาอินทรี

พัดเพียงขึงสายตาจ้องกลับ คนใช้สายตาโลมเลียเขาอย่างเปิดเผยไม่มียางอาย เขาเลื่อนมือกระชับเน็กไทด์ขึ้นทันที นาทีนี้ยอมอึดอัดดีกว่าปล่อยให้อีกฝ่ายจ้องมองอย่างไม่ปกปิดความต้องการ...เจ้าเด็กโรคจิต!

คนที่เขาหนีจากมานับสิบปี วันนี้กลับปรากฏตัวตรงหน้า ใบชาไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรเมื่อน้องรักทำเหมือนไม่รู้จักกัน ยิ่งไม่รู้ว่าควรหนีดีไหม เมื่ออัลฟ่าที่อยู่ในใจเขาตลอดมารุกคืบจนเขาหัวใจหวั่นไหวไปหมด

ใช้เวลาเป็นปีในการเข้าไปตีซี้หมายรวบหัวรวบหางแล้วกินไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก แต่ไม่รู้ทำไม เมื่อทั้งล่าทั้งล่ามเจ้ากระต่ายน้อยน่าเคี้ยวดูนุ่มนิ่มไปทั้งตัว กลับกลายเป็นตัวเอง...ที่ถูกล่ามกับเตียง!

เพราะเราล้วนงมงายในรักมิต่างกัน สามีของข้า ชาติภพใดอย่าได้พานพบอีกเลย ทว่าเขากลับเป็นบุรุษใจร้าย หวังเพียงชดใช้แก่นางผู้เป็นภรรยาของเขาแต่เพียงผู้เดียว ครานี้จะมิยอมโง่งมิยอมโง่งมอีกแล้ว

พวกเราล้วนละเมิดกฎจึงถูกทำให้พรากจาก ทางเดียวที่จะทวงคนรักกลับคืนคือรวบรวมแก่นวิญญาณให้ครบ ทว่ากาลเวลากลับบั่นทอนความทรงจำระหว่างเราลงอย่างเชื่องช้า ที่สุดแล้วพระเจ้าพระองค์นั้นปรารถนาสิ่งใดกันแน่

ท่องไปในกาล นานนับร้อยนับพัน ลบความรู้สึก ลืมเลือนตัวตน ไร้สิ้นซึ่งอาวรณ์ แข็งกระด้างและเย็นเยียบมิต่างจากหยก คงอยู่แต่มิมีตัวตน จวบจนได้พบนาง...ผู้มีจิตวิญญาณเดียวกัน

เพราะอกหักรักคุดจึงลากสังขารพาร่างกายและจิตใจแสนบอบช้ำมาซบอกเพื่อนรักที่มารู้ทีหลังว่าเป็นเพื่อนสนิทไม่เคยคิดซื่อกับตัวเองเลยสักครั้ง (เรื่องสั้นแบบถอดสมองออก)

ไม่มีนักล่าคนไหนอยากร่วงหล่นจากบัลลังก์ผู้ล่า เว้นแต่ว่านักล่าคนนั้น ถูก'ล่า'เสียเอง