ผมรักเขา และเขารับรู้ เป็นเพื่อนสนิทที่สนิททุกอย่าง แม้กระทั่งเรื่องบนเตียง "มึงแม่งน่าหงุดหงิด ไอ้คนเห็นแก่ตัว" "หงุดหงิดก็ครางออกมาดังๆ ดีไหม?" ไม่!!

"หมิงซินเยว่แสนร้ายกาจผู้นั้น มีพระราชโองการแต่งตั้งฮองเฮามาประกาศถึงหน้าเรือนนอน" "สตรีนางนั้นรับราชโองการหรือไม่!?"

อดีตหน่วยรบพิเศษที่เก่งกาจอันดับต้นๆของประเทศต้องตายจนทำให้ย้อนเวลามาในยุคอดีต เจอทั้งเรื่องวุ่นวายภายในจวน แถมเป็นเสาหลักให้กองทัพ จากที่ตั้งเป้าไว้ว่าชีวิตนี้จะมีแต่สบายๆ เห็นทีจะยากซะแล้ว

ผู้ที่มีภูมิหลังคล้ายกันย่อมเข้าใจความรู้สึก การโดนทอดทิ้ง ไม่ถูกเลือก ไม่สมหวังดังใจ ความรู้สึกเช่นนี้จะวางลงได้อย่างไร องค์หญิงใหญ่ของแคว้นที่ถูกส่งไปเป็นเชลย หวนคืนมาตุภูมิ ทวงแค้นหรือจำนนก็สุดรู้

อดีตหน่วยรบพิเศษที่ปลดระวางแล้ว แต่ประชาชนของรัฐเห็นสมควรให้เขาขึ้นนั่งเป็นประธานาธิบดีจากความเลื่อมใสและศรัทธา แต่เขากลับโดนหักหลังจากคนรอบตัว วิญญาณจึงทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของเด็กชายตัวน้อย

"ผมไม่ได้งี่เง่า ลองคิดให้ดีสิ คุณแค่รำคาญ...ไม่สิ แค่ไม่รัก"

❝พี่ภูผาใจร้าย❞ ❝กูบอกแล้วอย่าเข้าใกล้กู อยากทอดกายให้กูก็บอกมา อย่างมึงกูก็พอจะสนองให้ได้อยู่...หึ มึงเริ่มเองนะทูนหัว❞

วันก่อนเป็นหนุ่มร้านอาหาร เมื่อวานเป็นกู้ภัย วันนี้มึงเป็นหลานมาเฟีย วันหน้ามึงจะเป็นอะไรอีกเสือ!?! ❝เป็นของเฮียก็ดีนะครับ❞ ❝ผมก็เป็นได้แค่คนเศร้า นั่งกอดเขาอยู่ริมศาลา❞

มอบจุมพิตชมแก้มยอดชีวา 'แม่มึงเอย พ่อคนึงหายิ่งนัก' ได้ยินเสียงแว่วดังแผ่วมาไกลๆ 'นันท์' ทำทีว่าไม่รับรู้ก็หลายครั้ง เมินเฉยก็หลายหน สุดท้ายก็ยอมจำนน เพื่อพานพบใครอีกคน ด้วยความพรั่นกลัว