'ไม่ต้องมอบหัวใจให้ฉันก็ได้ แต่อย่ายกหัวใจนายให้ใคร ส่วนหัวใจของฉัน ขอวางไว้บนมือนาย ให้อยู่ในกำมือนาย แล้วแต่นายจะบัญชา'

ทุกค่ำคืนฝันร้ายตราตรึง แต่ภีรภพกลับยังปรารถนาว่าในราตรีที่หลับใหล เขาจะยังคงฝันเช่นนั้นเพื่อจดจำใครคนนั้นไว้เสมอ

ฉันใช้ห้องแชตของแฟนเก่าเป็นไดอารี่ส่วนตัว แต่ใครจะคิดว่าห้องแชตที่หนักขวามาตลอด วันหนึ่งจะมีคนเปิดอ่านขึ้นมา

"ถ้าสมมุติว่าวันนึงได้ไปต่างโลก ทุกคนจะไปทำอะไรกันที่นั่น" สำหรับเราคำตอบคืออะไรไม่รู้ รู้แต่ขี้เกียจง่ะ ขอนอนเฉยๆ ได้ไหม

ตัวอวบอ้วน เเก้มซาลาเปา ปากชมพูนิด จมูกหน่อย น่ารักกกกกกกกก เอ๊ะไม่ใช่ประเด็น เจ้าก้อนที่เกาะขาผมอยู่นี่ลูกใครกัน?

เวรกรรมอะไรของไอ่ลมเนี้ย โดนหมาวิ่งไล่กัดจนตกน้ำเคราะห์ซ้ำยังดันว่ายน้ำไม่เป็นเลยต้องสู่ขิตไปตามระเบียบ แทนที่จะได้ไปเป็นเทวดาบนสวรรค์ดันถูกส่งมาอยู่ในร่างใครก็ไม่รู้อีกทั้งยังมีสามีเป็นบ้าอีก โอ้ยย

ไปกินข้าว ไปเที่ยว ไปรับไปส่ง ไปนอนด้วยกัน แต่ไปเป็นเพื่อน

เจียงกุ้ยฟางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่ยากลำบากที่รออยู่เบื้องหน้า แต่กำลังพยายามรวบรวมสติเพื่อค้นหาบางสิ่งในห้วงวิญญาณของเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเงียบๆคนเดียว ยังดีที่พลังมิติตามเธอมาด้วย

เป็นเด็กของคุณเกื้อเขาว่ากินหรู อยู่สบาย จ่ายไม่อั้น ไม่จำกัดวงเงิน แต่ต้องเก็บเป็นความลับ ไม่แสดงตัว แค่นั้นก็ได้อยู่ยาว

... เขาอยากฆ่าคนวางเพลิง นางก็จะหาน้ำมันให้ เขาอยากพิชิตใต้หล้า ฉะนั้นนางก็จะเป็นเป็นฝ่ายพิชิตใจเขาเอง!

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

เพราะความดื้อรั้นเอาแต่ใจในคราวนั้น ทำให้เธอสูญเสียชายอันเป็นที่รัก เมื่อได้โอกาสย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ ใครหน้าไหนก็อย่าบังอาจมาลองดี ทำให้สามีของเธอต้องเจ็บ !!!

คำขอที่ไม่อาจปฏิเสธนำพาให้มาเจอกับคนใกล้ใจ

“แอ้” (ที่นี้มันที่ไหนเนี่ย!!) ผู้ชายตรงหน้าเขาคือใคร! แม่ใหญ่เจ้าปอนด์อยู่ไหน!! ทำไมเขาแขนสั้นตัวสั้นอย่างนี้เนี่ย!!!!!

เกมของพระเจ้าที่ต้องการเห็นพวกเราฆ่ากัน หากอยากออกไปจากที่นี่ก็มีแต่ต้องเหลือเป็นคนสุดท้ายเท่านั้น จะชนะด้วยกฎ หรือจะชนะด้วยเส้นทางลับ สำหรับพวกเราแล้วทุกเส้นทางล้วนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ตอนแรกก็เปลี่ยนใจจะพาต้าไปส่งบ้านแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ไปไม่ถึงจนได้สิน่า

โลกต่างๆเกิดหายนะถึงเวลาที่ต้องจัดการแล้ว และในเมื่อจัดการไม่ได้เห็นทีต้องรวมพลเสียแล้ว

ไม่มีใครทรีตพี่เป็นยัยเบบี้เกิร์ลเท่าผมอีกแล้ว พี่เฟย

ห่างกันสักพัก ก็ไม่ต่างจากการบอกเลิกแค่ไม่ได้พูดมันออกมาเท่านั้น (เป็นเรื่องที่นำมารีไรต์ใหม่นะคะ เดิมชื่อเรื่องว่าร้ายก็รัก แต่ชื่อไปซ้ำกับคนอื่นเลยเปลี่ยนชื่อใหม่)

"เหม่ยป๋าย" องค์หญิงผู้สูงส่งแห่งแคว้นอั้น ต้องกลายมาเป็นเชลยแคว้นเสี้ยน หญิงสาวรูปงาม น่าจับต้อง องค์ชายทั้งหลาย...จะปล่อยนางหลุดมือไปได้อย่างไรล่ะ ^^