"อย่าบอกนะว่าเด็กคนนี้คือลูกที่ผมไม่ต้องการ" ...เวรกรรมอะไรของเธอก็ไม่รู้ ถึงได้กลับมาพบเจอกันอีก

เพทายถูกคู่อริสั่งรุมกระทืบจนตาย เคราะห์ซ้ำกรรมซัดดันมาเกิดใหม่ในร่างเด็กเอ็นของมันอีก 'นิ้วตีนทั้งสิบพร้อมใจกันกระตุกใหญ่เลยว่ะ อยากเอาไปแนบบนหน้าแม่งฉิบหาย'

เมื่อความรักของนางไม่อาจฉุดรั้งเขาไว้ได้อีก คงถึงเวลาที่นางต้องปล่อยมือและจากเขาไปพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์

ไล่ภรรยาที่เก็บมาเลี้ยงเพราะสงสารไปตายเพื่อตัวเองจะได้รีบไปหาผญ.คนอื่น สุดท้ายโดนเมียขอหย่าพร้อมคืนแหวนและหนีจากเขาไปทันที !!

เมื่อรู้ว่าบิดาจะแต่งงานใหม่ ปัณณ์วราจึงต่อต้านทุกทาง ว่าที่แม่เลี้ยงอย่างปานระวีร์จึงต้องกำราบเด็กสาวให้ยอมจำนน ... เธอจะทำสำเร็จหรือไม่... ปัณณ์วราจะยอมศิโรราบต่อเธอผู้เป็นว่าที่แม่เลี้ยงหรือไม่

โดนตราหน้าว่าเป็นแค่เด็กข้างถนนที่อยากโบยบินเป็นหงส์และเห็นแก่เงินจนยอมเอาตัวเข้าแลก แต่แล้วยังไงล่ะ ในเมื่อมังกรผู้สูงส่งเป็นฝ่ายยอมสยบให้กับหงส์ปีกหักอย่างเขาด้วยตัวเอง

ถ้ารู้ว่าจะร้าย ก็จะไม่รัก ความรักของเขา มีไว้ให้คนอื่น ไม่ได้มีไว้ให้เธอ

การที่เราเลิกกันไปโดยไม่รู้เหตุผลว่าเลิกเพราะอะไร ??... ทุกอย่างมันคาใจทั้งเขาและเธอ การกลับมาเจอกันอีกครั้งนี้เหมือนพรหมลิขิตหรือ... อะไรกัน(?)

'อ้ายสมิง' ผู้นั้นนะฤาเป็นลูกผู้ดีมีเชื้อเจ้า เจ้าที่ไหนจักมานอนกลางดินกินข้าวข้างถนน แลไว้หนวดเคราผมเพ้ารุงรังอย่างนั้น เพ้อเจ้อเสียจริง

ทะลุเวลามาพร้อมกับพรวิเศษ ยังไม่ตกใจเท่าวิญญาณมาอยู่ในร่างของหญิงสาวทั้งที่ตนเป็นชายทั้งแท่ง สวรรค์ท่านเล่นอะไรอยู่เหรอ

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

บนสถานะชั่วคราว ‘นายแพทย์ตุลธร’ ได้เซ็กซ์เร่าร้อน ส่วน ‘บารมิตา’ ก็ได้ก่อตั้งธุรกิจจนสำเร็จ ทว่าในวันที่เธอตั้งท้อง ความสัมพันธ์เปราะบางนั้นก็แตกหักลง เขาเพียงจะสงเคราะห์ชื่อในใบเกิดให้ลูกเท่านั้น

คุณหนูผู้รักในอิสสระและเชี่ยวชาญเรื่องพิษอย่างนาง ที่หนีการดูตัวมาแล้วไม่รู้กี่ครั้ง ต้องมาพบกับบุรุษที่คนทั่วทั้งแคว้นต่างขนานนามเขาว่าคุณชายน้ำแข็ง แต่สำหรับนางเขาคือพญามัจจุราชที่เกาะไม่ยอมปล่อย

ชายหนุ่มผู้ได้รับขนานนามว่าเป็นซินแสผู้มากความสามารถ แต่เพราะธาตุไฟเข้าแทรกทำให้เขาต้องทะลุมิติเข้ามาอยู่ร่างของไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นนํ้านม เป็นสิบแปดมงกุฎที่เพิ่งไปหลอกเงินชาวบ้านเพราะแค่อยากดัง!

เป็นศัตรูที่มิอาจหวั่นไหว แต่ความใกล้ชิดมันทำให้หัวใจทั้งคู่สั่นคลอน

เธอแต่งงานกับเขาด้วยความรัก แต่เขาแต่งเพราะความจำใจ และรอวันหย่า เพื่อไปแต่งงานกับคนรักของเขา

เธอมันก็แค่เมียชั่วคราวที่เขาไม่มีวัน ‘รัก’

เธอเคยคิดว่าเขาคบกับเธอเพราะว่า 'รัก' จนกระทั่งเธอ 'ท้อง' จึงได้รู้ว่าเขา 'ไม่เคยรัก' ไม่รักเธอ และไม่คิดจะรักลูกของเธอด้วย

“เราห่างกันสักพักเถอะ” ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า แต่เป็นประโยคบอกเลิก

จากท่านหญิงผู้สูงศักดิ์ธิดาอ๋อง ชะตาชีวิตผกผันต้องกลายเป็นนักโทษประหาร ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ที่น่าแปลกก็คือนางที่สมควรตายกลับกลายเป็นสตรีชนบท ทั้งยังได้สามีและลูกฝาแฝดมาอีกด้วย